ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΡΟΒΑΤΟ

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΡΟΒΑΤΟ

(Μικρό σχόλιο για την Κυριακή του Ασώτου)

     Είπε ο Κύριος: «Τι νομίζετε; Αν κάποιος έχει εκατό πρόβατα και του χαθεί απ’ αυτά το ένα, δε θ’ αφήσει τα ενενήντα εννιά στα βουνά για να πάει ν’ αναζητήσει το χαμένο πρόβατο; Κι όταν το βρει, σας βεβαιώνω πως χαίρεται πολύ γι’ αυτό, παρά για τα ενενήντα εννιά που δεν έχουν χαθεί. Έτσι και ο ουράνιος Πατέρας σας δε θέλει να χαθεί ούτε ένας από αυτούς τους μικρούς αδελφούς σας!» (Ματθ. 18, 12-14).

     Παίρνοντας γλυκό θάρρος από αυτή την Παραβολή η κάθε ψυχή που διά της αμαρτίας «ασώτεψε» σ’ αυτή τη ζωή, με όλη την ενδόμυχη ένταση της απόγνωσης και της θεοσοφίας  της, γυρίζει και λέει με θερμή πίστη, με ιερό πόθο και με βαθυκάρδια προσδοκία προς τον Χριστό, τον μόνο φιλόψυχο Σωτήρα της: «Πλανήθηκα κι εγώ σαν το χαμένο πρόβατο! Εσύ, όμως, Κύριε, μη μ’ εγκαταλείψεις! Αλλά μονάχα ζήτησε να με βρεις με την αγάπη Σου! Ζήτησε να βρεις κι εμένα τον δούλο Σου, διότι όσο κι αν πλανήθηκα, κατά βάθος ποτέ δεν ξέχασα Εσένα και τις εντολές Σου!» (πρβλ. Ψαλμ. 118, 176). Και ο πικρός καιρός της προσωπικής «ασωτίας» παύει πάραυτα, η εστία του Πατέρα ανοίγει διάπλατα τις θύρες του ελέους και χαρά αγγελική στεφανώνει την προς τον Χριστό επιστροφή μας.

     Η «ασωτία» δεν μπορεί ποτέ να νοηθεί ποτέ ως «δύναμη», «σθένος», ως «κατόρθωμα» και «μαγκιά» από την πλευρά του πληγωμένου ή υπερήφανου ανθρώπου. Δεν είμαι δυνατός, όταν «ασωτεύω». Είμαι αποστάτης και αρνητής της θείας αγάπης με τις αντίθεες και αφιλόψυχες επιλογές του βίου μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός «θίγεται» γι’ αυτό μέσα στη μεγαλοπρέπειά Του και ότι με αγαπάει λιγότερο, όταν με τη σύναρση όλης της ασύνετης ελευθερίας μου «απομακρύνομαι» από την Εστία της παναγάπης Του· σημαίνει απλά ότι εγώ αγάπησα την αμαρτία μου πιότερο του Θεού, ότι πια ο Θεός δεν αποτελεί εμπράκτως κέντρο της καρδιάς και της ζωής μου και, έτσι, δυστυχώς, το δίχως άλλο ανήκω ακόμη στην κατηγορία του ανθρώπου που παρασαλεύεται και ταλανίζεται συνεχώς, για το λόγο ακριβώς ότι δεν είμαι ακόμη εδραίος, αμετακίνητος και ακλόνητος στην αγάπη του Θεού. Η πτωτικότητά μου με κυριεύει ολοσχερώς και ταυτόχρονα με ενοχοποιεί, σκοτίζοντας παντοιότροπα τον νου μου και αδρανοποιώντας τη θέλησή μου. Πρέπει να δραπετεύσω από τους μύθους που σκοτώνουν και απροσανατολίζουν τη ψυχή μου. Ο Θεός δεν είναι ο κατήγορος των διακυμάνσεών μας· Αυτός που δήθεν στηλιτεύει παντοκρατορικά τις ανασφάλειες, τις κατρακύλες και τις πτώσεις μας. Ο Θεός λαχταρά αέναα την επιστροφή μας προς Αυτόν, γιατί ευδοκεί ανεκδιήγητα να μεταδώσει τη θεία Του ζωή σ’ εμάς. Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να «επιστρέψουμε» και κυρίως πάντα να «επιστρέφουμε» προς Αυτόν. Βλέποντας την τόση και όποια «ασωτία» μας και συνειδητοποιώντας ειλικρινά τις αμαρτίες μας, λαμβάνουμε την παραδείσια δύναμη της Ταπείνωσης, από την οποία παίρνει σάρκα και οστά η οδός της αστείρευτης μετανοίας μας. Και ευθύς, μέσα σε έναν άχρονο χρόνο και με έναν άφθογγο τρόπο, μεταβιβαζόμαστε ακώλυτα στη ζωογόνα αγκαλιά του Θεού Πατέρα, στην άληκτη ευωχία και ασφάλεια της Πατρικής Εστίας, σε αυτήν όπου πάντα ανήκαμε κατά τη Χάρη και τη Δωρεά που μας δόθηκε ήδη από το Μυστήριο της Βαπτίσεώς μας. Η «επιστροφή» μας είναι τελικά ο δοξασμός της θείας Αγάπης. Η δε «ασωτία» μας η άρνηση και η ακύρωση αυτής της θείας Αγάπης, η εκούσια προσκόλλησή μας σε έναν βίο γεμάτο στυφά «ξυλοκέρατα», σε ανάξια και θλιβερά υποκατάστατα του Θεού, που απλά επιτείνουν δραματικά το μαρτύριό μας. Ο «άσωτος» μάς υποδεικνύει γλαφυρά μια ελάχιστα γνωστή «επαινετή παρρησία»: Το να θυμόμαστε πάντα τον Θεό ακόμη και στην πιο ακραία πτώση μας. Αυτή η ενθύμηση είναι εξαιρετικά σημαντική, γιατί είναι η αρχή της μετανοίας, η αρχή της σωτήριας επιστροφής μας· και τούτη η επιστροφή μας είναι ταυτόχρονα πάντα η νίκη μας, διότι εξαιτίας της παύει να βασιλεύει εντός μας ο θάνατος της αμαρτίας μας, αλλά δεσπόζει εκείνη η μακάρια ζωή που απαντλείται από τη θεία Συγχώρεση και τη θεία Αγάπη…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.