«ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ,
ΟΥΡΑΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ!»
…Θυμάμαι
τον θάνατο του Γερο-Ησύχιου του Κωνσταμονίτη πριν χρόνια. Πήγε ν’ ανάψει το
καντηλάκι, έγειρε κι έτσι ήσυχα έφυγε. Χρόνια πορτάρης, με μετρημένα λόγια. Ο
Μελέτιος ο Σιμωνοπετρίτης χαμογελώντας απεκοιμήθη. Ο Γερο-Γιάννης της Καλύβης
μου, μόλις κοινώνησε.
Και
θυμάμαι κι εγώ τον θάνατο αγρυπνώντας με την αρρώστια μου. Ακούγεται η σόμπα,
ένα ποντίκι στη σκεπή, τα βήματα του παπα-Σίμωνα, σαν κάτι νά ’χασε μέσα στη
νύχτα, κάπου να σκουντοφλά, κάτι να ζητά, ή κάτι ν’ ανακατεύει ανάμεσα στα
κουτιά και τα φουντούκια και τις εικόνες και τα σκεπάσματά του.
…Πέθανε
η ανηψιά του παπα-Σίμωνα, εφτά χρονώ λέει. Δηλαδή πρέπει νά ’μαστε έτοιμοι κάθε
στιγμή, λέει.
Όποτε
κοιμηθεί μοναχός χτυπά η καμπάνα, ό,τι ώρα και νά ’ναι, ακόμη και στη
λειτουργία. Για να βοηθήσουν οι ευχές την ψυχή στην άνοδο.
Το πρωί
φέρανε σκοτωμένο ένα λύκο.
Σαν να
πιάνει νοτιάς.
Πέθανε
και η γιαγιά του Σαμουήλ. Εκατό χρονώ. Θα πάει στον Παράδεισο, έλεγε. Ήταν
καλή. Στις εκκλησιές μέσα αισθανόταν πιο καλά απ’ ό,τι στο σπίτι της. Ο
Ευστράτιος φεύγοντας άφησε μισή σοκολάτα και είπε: «Σημερινοί είμαστε, ουρανοί
δεν είμαστε!».
Ο
Εσπερινός έγινε στο κοιμητήρι.
Αύριο
των ψυχών…
ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
(1952–2014)
※
[ (1)
Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου:
«Αγρυπνία στο Άγιον Όρος»,
§10, σελ. 29–32·
Σειρά: Ορθόδοξη μαρτυρία–35,
Εκδόσεις «Ακρίτας»,
(2η ανατύπωση)·
Αθήνα, Φεβρουάριος 1995.
(2) Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογής θέματος και φωτογραφίας,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός. ]
※
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση
των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου