ΙΧΝΟΣ ΣΘΕΝΑΡΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Φοβάμαι
αυτό που για σένα μια ζωή στη ζωή δεν μπορεί με τίποτα να μοιάξει με αυτούσιο
ερχομό του πόνου παρά μονάχα μ’ ένα φευγαλέο κι ασήμαντο συμβάν που αντιμετωπίζεται μόνιμα μ’ ένα «Εντάξει!...»
ή «Και τι έγινε;…». Κι αν υπάρχει μέσα
μου ένα πολύτιμο ίχνος σθεναρής αγάπης, μάλλον θα πρέπει ν’ αγωνιστώ από
καρδιάς είτε να γεφυρώσω είτε να λειάνω ειρηνικά ετούτη την πικρή διαφορά. Ο
εφησυχασμένος και ο αδαής άνθρωπος δεν μπορεί να μην υπονομεύει συνεχώς τον
εαυτό του και τους γύρω του με την ενδόμυχη ρηχότητα και την αδιαφορία του. Οι
αχνές και υποτονικές του σκέψεις λογίζονται μονίμως σαν πηγαία γνωρίσματα της
ψυχικής του αγνωσίας και της αδράνειας που τον συνέχει εξ ολοκλήρου. Αντίθετα ο
εμβαθύς, ο ανήσυχος και υποψιασμένος επειδή μπορεί να εκτιμήσει, ενισχύει και
θεραπεύει· έχοντας πάντα μια εγκάρδια σιωπή να ζήσει και πάντα μια θεσπέσια
κρίση να εκφράσει, σύμφωνα με την οποία μπορεί κάλλιστα ακόμη και να πεθαίνει
κάθε στιγμή αλλά και να επιβεβαιώνεται στο έπακρον μέσα στην κάθε συλλαβή και
ηχώ του ζυγιασμένου του λόγου. Αυτό τώρα πώς το λες και τι το κάνεις;…
π. Δαμιανός
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση
των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου