ΑΤΙΤΛΟ ΑΚΟΜΗ

ΑΤΙΤΛΟ ΑΚΟΜΗ

     Να μπαίνουμε στη θέση αυτών που εισέρχονται σ’ αυτόν τον κόσμο, να υποδεχόμαστε την ύπαρξή τους με όλη την αληθινή αδελφικότητα της προαίρεσής μας. Να επιτρέπουμε τη Χάρη του Θεού να μας διδάσκει αδιάκοπα και έτσι να φτιάχνουμε μέσα μας ωραίους βιωματικούς σταθμούς που προάγουν καλότατα το είναι μας. Τίποτε δεν στέκεται απόμακρο, βουβό και απειλητικό προς το πρόσωπό μας. Μόνο με την πράξη και ενέργεια της Προσευχής μπορούμε να λειτουργούμε εν Θεώ στις περισσότερες φάσεις του είναι και του συνείναι μας. Χρειάζεται ωστόσο μια βία και μια έξοδος από τη νάρκη που μας έχει συνεχώς καθηλωμένους. Ας μη φτάσουμε στο τελείως και τέρμα αργά, για να καταλάβουμε ότι μέσα στο σιρόπι της αδράνειας και της νωχελικότητάς μας βρίσκεται όλη η πραγματικότητα του θανάτου μας. Να συνοδεύουμε, να κατευοδώνουμε και να συμπορευόμαστε μαζί με αυτούς που είναι δίπλα μας, με αυτούς που έρχονται και παρέρχονται, με αυτούς που φεύγουν και εισέρχονται στη μυστηριώδη σφαίρα της αιωνιότητας. Κανείς δεν είναι μόνος, κανείς δεν πρέπει να είναι μόνος, παρά τη δική του αναφαίρετη μοναδικότητα. Η τυχόν παρατεταμένη σιωπή του Θεού δεν είναι αφορισμός για την πτωτικότητά μας, δεν είναι έναυσμα λύπης και περισυλλογής για μας, αλλά πηγή εμφιλόσοφης χαράς, ειρηνικής σοφίας και δυνάμεως. Με την Ευχή, με το όνομα του Χριστού, περιπτύσσεις ευγενικά αυτό που αγνοείς. Και η άγνοια μπορεί ως ένα σημείο να είναι ένα «φυσικό» θλιβερό εμπόδιο που οπωσδήποτε προκαταλαμβάνει τις καρδιές και τις σχέσεις. Αλλά όσα ελαφρυντικά φαίνεται ότι έχουμε προς αυτήν, άλλο τόσο αδικαιολόγητοι είμαστε όσο διακατεχόμαστε από αυτήν. Η ψυχή όλα τα νικάει με τη δίψα της και την προσευχή της. Δεν είναι ανάγκη να «γνωρίζουμε» κάποιον για να αγαπήσουμε επιτέλους έμπρακτα και πειστικά το πρόσωπό του: αυτό υπάρχει ήδη μέσα μας. Να μη καθυστερούμε και να μην αργοπορούμε με την αγαπολογία. Να αγκαλιάζουμε με εύστοργη απάθεια αυτούς που παλεύουν, αυτούς που αγωνίζονται, αυτούς που παραιτούνται και καταρρέουν σιωπηλά και αμάρτυρα, αυτούς που μας αρνούνται και μας προδίδουν. Μοιάζουμε απόλυτα μαζί τους στην αδιόρθωτη αδυναμία μας αλλά και στη σφοδρή έφεση που έχουμε μέσα μας για το καλό, το αγαθό, τον Θεό. Όλα εν Χριστώ να τα ξέρουμε και στο τέλος να μη ξέρουμε τίποτα. Η θεία ταπείνωση ελευθερώνει και η θεία αγάπη γιγαντώνει. Ο Χριστός είναι η γέφυρα, η κοινωνία, η εκπλήρωση της ενότητας, η πράξη της κοινωνίας των προσώπων. Όλος ο εαυτός μας βρίσκεται εκεί –ή έστω επιθυμεί να βρίσκεται εκεί– μέσα σ’ αυτή την κοινωνία, όχι σαν ένα άσχετο, παρείσακτο, πιλοτικό στοιχείο, αλλά σαν ενεργό και εμπρόσωπο είναι. Τίποτα στη ζωή της θείας αγάπης δεν είναι τυπικό, ανεδαφικό, απρόσφορο, μάταιο και αλυσιτελές. Με την καλή προαίρεση και με μια ελάχιστη ανιδιοτέλεια η καρδιά μας εύκολα μπορεί να γνωρίσει την αγάπη του Θεού και, αν γίνει αυτό, τότε κάθε καλό θα το περιχωρεί μέσα της και σε όλα τα αγαθά θα περιχωρείται. Η ζωή αυτή δεν είναι μόνο ένας ψυχρός θάλαμος πικρών δοκιμασιών αλλά κάθε στιγμή της μπορεί να αποβεί ένας εκπληκτικός αναβαθμός προς τη γνώση και γεύση της θείας αγάπης, προς τη βαθειά γνωριμία του αδελφού, προς την αγάπη που νικά κάθε πόνο και θάνατο, που βαστά και συνέχει αρχοντικά όλο τον κόσμο και μαζί του και τον κάθε έναν από μας, όλους και όλα...

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.