Η ΚΑΡΔΙΑ, ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΝΩΤΑ ΤΟΥ

Η ΚΑΡΔΙΑ, ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΝΩΤΑ ΤΟΥ

     Όλη μου η παράνοια, η σκοτοδίνη και η σύγχυση ουσιαστικά δεν αποτελούν τίποτε άλλο, παρά το έτερο όνομα μιας ασίγαστης δίψας, μιας στεντόρειας κραυγής, ενός ενδόστερνου μαραζιού, ενός ακοίμητου ισόβιου πόθου να βρω επιτέλους κι εγώ το Θεό μου που τόσο ανεξήγητα κρύβεται από μένα, να βρω εμένα που δεν στέργω να φανώ αποκλειστικά σ’ Αυτόν που είναι ο φίλος και ευγενής Παντεπόπτης. Πόσο δέχεται ν’ αλαργεύω απ’ Αυτόν, πόσο συγκαταβαίνει να τον αποφεύγω και πόσο μ’ αφήνει να αισθάνομαι μόνος, αφημένος στο κράτος του απαιτητικού και ιδιότροπου εαυτού μου! Όλα τα άκρα της ύπαρξης δέθηκαν μεταξύ τους σιωπηλά και η μόνη τους διαμαρτυρία είναι ετούτη η σιωπή. Η φυγή μου είναι συνάμα και ο αλάλητος στεναγμός μου· η σθεναρή πρόσκληση που κληροδοτώ σε κάθε γνωστή ή άγνωστη κατεύθυνση· η επικίνδυνη συναίνεση στην αναμενόμενη προδοσία· η ποθεινή επιστροφή, που είναι η μόνη αμάραντη επιθυμία από τα ανήσυχα έγκατά μου· η λυτρωτική φέξη του εαυτού μου, αυτή η πολύτιμη καραδοκία που δεν θα ομολογηθεί ποτέ. Κάτω από τα κουρέλια της ανελπιστίας, μέσα από τα ράκη της αισχύνης έκρυψα μάταια το πρόσωπό μου. Πάνω απ’ όλα τα βουβά, τα σπαρακτικά και τ’ ανθρώπινα, η ησύχια αύρα Του γυρεύει διακαώς την ανημποριά μου. Αργώ ηθελημένα ή αθέλητα να σκεφτώ ότι υπάρχει τελικά και η αμαρτία μου που Τον φυγαδεύουν και Τον απομακρύνουν από μένα με προπέτεια. Ό,τι με συμφέρει λογίζομαι τώρα, αδιαφορώντας για το χείλος του γκρεμού που με σιμώνει με πλήρη τη συγκατάθεσή μου. Λυτρώνομαι ανείπωτα, αν αισθανθώ έστω και λίγο πώς μόνο αν θελήσει να έρθει Εκείνος πλάι μου και μέσα μου, τύψεις, ενοχές και αμαρτίες θα φύγουν μια για πάντα από μένα. Η πολυθρύλητη ελευθερία μου δεν είναι πια οι λέξεις, οι φράσεις, οι διακηρύξεις, οι εξυπνάδες, οι λόγοι και οι προσφιλείς μου θεωρίες, όπως πάντα σφαλερά πίστευα, αλλά το δικό Του Πρόσωπο, το αιώνια φιλάνθρωπο και φιλόψυχο· είναι Αυτός ο μοναδικός Ελευθερωτής της ψυχής μου· Αυτόν που αγνοώ χωρίς αιτία και λόγο, που απωθώ με χαλεπή μανία, που απορρίπτω με κατάπτυστη άνεση, που αρνούμαι με χάρτινη δύναμη, με ολάκερο το πολυώδυνο βίο μου· Αυτόν που, μόνο κάποιες σκόρπιες φορές ή εξαιρετέες στιγμές, ελκύω με τη συντριβή της προσευχής μου. Αρχίζω ν’ αναπνέω μισώντας τη μελανή φιλαυτία που ρέει ακούραστα στις φλέβες μου και στέκομαι αποφασιστικά μέσα στην εναγώνια και ειρηνική επίκληση του ελέους Του, εκεί στο αιχμηρό και στοργικό μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, μπροστά στην ιερή ανάπαυση και αθέατη κάθαρση που λαχταρά το κερματισμένο είναι μου, στη μυστική απολύτρωση και αμάρτυρη αναγέννηση που βλέπω να κρατά σφιχτά η Ταπείνωση, που είναι όλη Του η καρδιά, τα σπλάχνα και τα χνώτα Του…

π. Δαμιανός