Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ

Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ

     Το μεγάλο έργο του επανευαγγελισμού της πολύπαθης Πατρίδας μας και του Ελληνικού λαού το αναλαμβάνει κυριολεκτικά ο Πατροκοσμάς, ο Ιερομάρτυς, Ισαπόστολος και Εθναπόστολος (1714–1779). Ο Άγιος γεννήθηκε στο Μέγα Δένδρο της Αιτωλίας και νέος εισάγεται στην Αθωνιάδα Σχολή, ακροώμενος του Ευγενίου Βούλγαρη (1716–1806), διευθυντή της Σχολής εκείνης. Μετά την αποφοίτησή του κείρεται και χειροτονείται ιερομόναχος στη Μονή Φιλοθέου· στο Άγιον Όρος μένει 17 ολόκληρα χρόνια: «το περισσότερον εκάθησα εις το Άγιον Όρος δεκαεπτά χρόνους και έκλαια διά τας αμαρτίας μου»¹. Ο Άγιος Κοσμάς, από τις σπάνιες και μεγάλες μορφές της Ρωμιοσύνης, δίδεται με πάθος και ακατανίκητη ορμή στον επανευαγγελισμό του Γένους· την πιο κρίσιμη στιγμή στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους έρχεται από Θεού αυτός ο Αγιορείτης ιερομόναχος.

     Ο εξισλαμισμός γινόταν αθρόος, με συνέπεια να εξαφανιστεί η ελληνική ταυτότητα από πολλά χωριά της Β. Ηπείρου· το 1760 οι Καραμουρτάται, 22 χωριά στην επαρχία Κόνιτσας και Πωγωνίου, αρνούνται τη χριστιανική πίστη τους, κατά την ημέρα του Πάσχα, και ασπάζονται το μουσουλμανισμό. Η τραγική αυτή έκπτωση από την πίστη συγκλονίζει τον Πατροκοσμά· έτσι, αποφασίζει το ίδιο έτος ν’ αρχίσει την περιοδεία και το κήρυγμα. Ταυτόχρονα, οι συνεχείς αποστασίες των ραγιάδων αποστατών πνίγονται στο αίμα· και τα αντίποινα: «εν Ελλάδι και Θεσσαλία Αλβανών έφοδος, αρπαγή και αιχμαλωσία…»². Η ελληνική γλώσσα συνεχώς εκτοπίζεται, παραθεωρείται και βαθμιαία απολησμονείται τελείως: στα Ιόνια νησιά, μιλούν ιταλικά· στην Ήπειρο, αρβανίτικα· στη Μακεδονία, βλάχικα και βουλγάρικα· στη Στερεά και το Μοριά, τούρκικα. Οι ελληνικές αρετές έχουν σημαντικά φθαρεί· ο λαός βουλιάζει στην αμάθεια και τη θρησκοληψία και «το Γένος μας αγρίευσεν από την αμάθειαν και εγίναμεν ωσάν θηρία», λέει με θλίψη του ο Πατέρας. Όταν του δίνουν οι γονείς τα παιδιά τους να τα ευλογήσει, βρίσκει τότε την αφορμή να πει, με γλώσσα πηγαία και δυνατή: «Μου εχαρίσατε (=μου φέρατε) παιδιά αγράμματα. Παιδιά, ωσάν γουρουνόπουλα, να έχω, δεν το καταδέχομαι, διότι είμαι υπερήφανος»· η τελευταία φράση του: «είμαι υπερήφανος» δημιουργεί μεγάλη συγκίνηση και έξαρση ευγενών αισθημάτων στον υπόδουλο ραγιά. Λοιπόν, «καλύτερα να τα αφήσετε πτωχά και γραμματισμένα, παρά πλούσια και αγράμματα»· είναι απαραίτητο το σχολείο: «να κάμετε κάθε τρόπον να έχετε σχολεία». Ο ίδιος ιδρύει 200 δημοτικά σχολεία και 10 γυμνάσια, και συνιστά επίμονα τους έλληνες, όχι μόνο την πίστη να μην αλλάξουν, αλλά και τη γλώσσα να μη νοθεύσουν: «Όποιος Χριστιανός, άνδρας ή γυναίκα, υπόσχεται μέσα εις το σπίτι του να μη κουβεντιάζει αρβανίτικα, εγώ να πάρω όλα του τα αμαρτήματα εις τον λαιμόν μου».

     Η μουσουλμανική εκβαρβάρωση είναι περισσότερο επιζήμια για τη γυναίκα, αφού ο μουσουλμανισμός δίδασκε ότι «η γυναίκα –η μουσουλμάνα– έρχεται πριν από το σκύλο και μετά την καμήλα»(!)· όμως ο Ιερομάρτυρας στην Α΄ κιόλας Διδαχή του, διακηρύττει κατηγορηματικά: «ίσια την έκαμεν ο Θεός την γυναίκα με τον άνδρα, όχι κατωτέραν…»· «και συ, ω άνδρα, να μη μεταχειρίζεσαι την γυναίκα σου ωσάν σκλάβα, διότι πλάσμα του Θεού είναι και εκείνη καθώς και συ, ούτε να την κυττάς με άγριον μάτι».

     Τους παραπάνω λόγους ασφαλώς δεν θ’ άκουγαν ευχάριστα οι «ιππότες» του Δυτικού αποτρόπαιου μεσαίωνα, που φορούσαν στις γυναίκες τους, όταν έλειπαν, τη «ζώνη αγνείας».

     Δεκαεννιά συνολικά χρόνια ο Εθναπόστολος Κοσμάς οργώνει με ζήλο και όραμα την Ελλάδα· από Κωνσταντινούπολη και Θράκη μέχρι την Αχαΐα και από τα νησιά του Ιονίου μέχρι το Δυρράχιο της Αλβανίας και τη Σερβία. Εμψυχώνει και εμπνέει τον περίφοβο ραγιά, θυμίζοντάς του την ευγενή καταγωγή του και την υπεροχή του έναντι των Τούρκων και των Εβραίων (οι πρώτοι τον ταπεινώνουν ανελέητα· οι δεύτεροι τον καταδολιεύονται με σατανικότητα). Με φλόγα ψυχής εγείρει τους Έλληνες σε αφύπνιση: «Τι, νομίζετε για τον τούρκο;», ρωτάει· «άξιος ήτον (ούτος) να έχη βασίλειον;» αυτός, ο απολίτιστος τούρκος, του οποίου «ο νόμος είναι γουρουνίσιος»! Και λέει άφοβα ότι αυτός είναι «το κόκκινο θηρίο» της Αποκάλυψης: «…ήλθεν και ο αντίχριστος, τον οποίον έχομεν και εις το κεφάλι μας, και δεν πρέπει να σας το ειπώ, (δι)ότι το ηξεύρετε». Τίθεται αντιμέτωπος με τους κοτζαμπάσηδες και άλλους γαιοκτήμονες που τα πατριωτικά και χριστιανικά αισθήματά τους είχαν εξανεμισθεί προ πολλού.

     Αλλά και εναντίον των Εβραίων ο Μάρτυρας τίθεται αντιμέτωπος. Αυτοί εξύφαιναν άτιμες προδοσίες εναντίον των Ελλήνων και κέρδιζαν διάφορα ανταλλάγματα από το τούρκο δυνάστη· οι Έλληνες ζούσαν, μέσα στη χώρα τους, σαν εσωτερικοί εμιγκρέδες. Επιμένει πως οι Έλληνες πρέπει ν’ αποφεύγουν τους Εβραίους πολύ περισσότερο απ’ τους Τούρκους. Οι δεύτεροι έχουν, πολλές φορές, μια έμφυτη καλοσύνη, ενώ οι Εβραίοι είναι αντίχριστοι και ανθέλληνες. Τον Εβραίο «εσύ τον χαιρετάς και εκείνος σε καταράται»· «ό,τι σου πουλεί θα το μαγαρίση πρώτον». Και, καταλήγει ο Πατέρας: «Ταύτα, διατί σας τα είπα, Χριστιανοί μου; Όχι, διά να φονεύετε τους Εβραίους και να τους κατατρέχετε, αλλά διά να τους κλαίετε, πως άφησαν τον Θεόν και επήγαν με τον διάβολον». Καμιά προτροπή για ανταπόδοση κακού, κάθε άλλο: «Όθεν, αδελφοί, όσοι αδικήσατε χριστιανούς ή εβραίους ή τούρκους, να δώσητε το άδικον οπίσω, διότι είναι κατηραμένον και δεν βλέπετε καμίαν προκοπήν». Κατορθώνει, αυτός μόνος, και επαναφέρει σε τιμή την τήρηση της Κυριακής αργίας, που εβραίοι τη μετέτρεπαν σε εργάσιμη ημέρα. Με την τήρηση αυτής της Αγίας Ημέρας, ο χριστιανικός λαός διαφοροποιείται από τους μουσουλμάνους (οι οποίοι τιμούν την Παρασκευή), καθώς και από τους εβραίους (οι οποίοι τιμούν το Σάββατο). Θα δούμε όμως πώς για όλ’ αυτά οι εχθροί του τον εκδικήθηκαν.

     Διακηρύττει με καθαρή προφητική φωνή ότι οι Έλληνες θα απελευθερωθούν μόνο με τις δικές τους δυνάμεις και θα διώξουν τους εχθρούς τους ως την «Κόκκινη Μηλιά»³. Με τη φωνή του Αγιορείτη ιερομόναχου ενώνουν τη φωνή τους και άλλοι επαναστάτες: ο Ρήγας Φερραίος (1757–1798)⁴, ο Ανδρέας Κάλβος (1792–1869)⁵ και ο Λόρδος Μπάιρον (1788–1824), που στο (ημιτελές) έργο του «Δον Ζουάν» (1819–1824) συνιστά να επαναστατήσει ο Ελληνισμός στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις μόνο⁶.

     Ο Διδάχος των υπόδουλων είχε συν το θαυματουργικό και το προφητικό χάρισμα. Προδιέγραφε στα μάτια του πυκνού ακροατηρίου του την ώρα που τον κόσμο «θα διευθύνουν οι μηχανές»· άνθρωποι με μηχανές «θα πετάνε στον ουρανό και θα ρίχνουν φωτιά στον κόσμο»· Ο κόσμος θα γνωρίσει μεγάλα επιστημονικά επιτεύγματα· παράδειγμα, τα μέσα τηλεπικοινωνίας, όπου δύο άνθρωποι θα συνεννοούνται «στα δύο άκρα της γης». Αλλά και τ’ αυτοκίνητα θα φανούν: «αμάξι χωρίς άλογα θα τρέχει γρηγορότερα από το λαγό».

     Ίσως να προβληθεί η ένσταση πως κριτική γνώση και φαντασία μπορεί να διακινδυνεύσει παρόμοιες προβλέψεις επί της επιστήμης, όπως οι: Ρότζερ Μπέικον (1214–1292), Λεονάρντο Ντα Βίντσι (1452–1519), Ιωάννης Αμός Κομένιος (1529–1670), Ιούλιος Βέρν (1828–1905), που πρόβλεψαν κάποιες μηχανές. 
     Όμως, επί του Αγίου Κοσμά, δεν έχουμε απλώς κάποιες μελλοντολογικές προρρήσεις, αλλά άμεση θεωρία των εσομένων, δηλαδή προφητεία· που σημαίνει, ότι αυτή ανήκει στην κατηγορία του αποκαλυπτικού λόγου, του απολύτως αυθεντικού. Της προφητείας, στο βίο του Αγίου Κοσμά, έχει προηγηθεί η διάκρισις των πνευμάτων, η διόρασις, η προόρασις· συνοδευόμενα τα πάντα από καρδιακό πυρ και στεφόμενα από ένα μαρτυρικό τέλος. Ο Πατροκοσμάς –ο Όσιος, ο Κήρυκας, ο Ισαπόστολος, ο Προφήτης, ο Ιερομάρτυρας– εξαγγέλλει και διερμηνεύει το θείο θέλημα, δίνοντας αυθεντικές προφητείες για την πορεία της Ελλάδας, καθώς και του κόσμου, γενικότερα. Προφητεύει με ενάργεια την Απελευθέρωση, το «ποθούμενο» του 1821 και τις λαμπρές νίκες του 1912⁷. Μιλάει, ακόμα, και για τον επερχόμενο πόλεμο, πάλι με τον ίδιο εχθρό. Μας διαβεβαιώνει, επίσης, ότι θα γίνει και ένας «σεισμός παγκόσμιος», ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο «γενικός πόλεμος», κατά τον οποίο, «θα πέσουν όλα τα οσπίτια και όλα τα βουνά». Οι τότε χριστιανοί βλέποντας τα επιτελούμενα θαύματα του Αγίου Κοσμά, ασφαλώς πίστευαν και στις προφητείες του· οι μεταγενέστεροι εμείς, βλέποντας την εκπλήρωση πολλών προφητειών του Ιερομάρτυρα και Εθναποστόλου, πιστεύουμε στη θαυματουργία του και στην έκβαση των υπόλοιπων ανεκπλήρωτων προφητειών⁸.

     Υπάρχουν κάποιοι άνδρες που έχουν τόση φλόγα, ώστε να ταυτίζουν –και δίκαια– τον εαυτό τους με απεσταλμένο του Θεού. Παράδειγμα ο Σωκράτης, όταν λέει: «ὁ Θεὸς ἐμὲ τῇ πόλει προστεθεικέναι τοιοῦτόν τινα, ὃς ὑμᾶς ἐγείρων καὶ πείθων καὶ ὀνειδίζων ἕνα ἕκαστον…», αυτό εννοεί· Και όταν, πάλι, λέει: «ἐγὼ τυγχάνω ὢν τοιοῦτος, οἷος ὑπὸ Θεοῦ τῇ πόλει δέδοσθαι», ο ίδιος είναι⁹. Όμοια, λοιπόν, και ο Άγιός μας: «Τα λόγια όπου σας λέγω, του προφήτου Ηλία είναι· ο προφήτης Ηλίας, όταν έλθη να διδάξη, δεν έχει να φανερωθή εις τον κόσμον… Αμή (=τότε), τι έχει να φανερωθή, παιδιά μου; Ο ζήλος και η διδασκαλία του. Αυτά τα δύο, με αξίωσεν ο Πανάγαθος Θεός εμένα διά την ευσπλαχνίαν Του και μου τα εχάρισε, και μη καρτερείτε άλλον Ηλίαν να σας διδάξη…».

     Όμως τον Φωτιστή του Γένους, Εβραίοι τον συκοφαντούν στον πασά του Βερατίου της Αλβανίας Κουρτ, πληρώνοντας μάλιστα μεγάλα ποσά για την εξόντωσή του· μόνο στον Κουρτ έδωσαν το ποσό των 25.000 γροσιών¹⁰. Είναι αποκαλυπτικά αυτά που λέει ο Πατέρας της Εκκλησίας μας στην Ε΄ Διδαχή του, ότι «εξοδιάζουν (δηλαδή, ξοδεύουν οι Εβραίοι) χιλιάδες πουγγιά διά να με θανατώσουν»¹¹. Εξ ίσου αποκαλυπτικός είναι και ένας μοναδικός λόγος του¹², λίγους μόλις μήνες προ του σεπτού μαρτυρίου του, όπου και δίνεται με ιδιοφυή τρόπο το ποσοστό συμπάθειας ή εχθρότητας που επιφυλάσσεται αληθέστατα προς αυτόν:

«Δέκα χιλιάδες Χριστιανοί με αγαπώσι

και ένας με μισεί·

Χίλιοι Τούρκοι με αγαπώσι

και ένας όχι τόσον·

Χιλιάδες Εβραίοι θέλουν τον θάνατόν μου

και ένας όχι».

     Τον σκότωσαν στις 24 Αυγούστου του 1779. Μια σύγχρονη ενθύμηση, από τις πολλές που σώζονται, περιγράφει με λιτότητα την ευεργετική επήρεια της διδαχής του και το μαρτυρικό τέλος του¹³:

     «Τω 1777, Αυγούστου 22, ημέρα Τρίτη, ήλθεν εις ασκητής καλούμενος Κοσμάς ιερομόναχος, και εδίδαξεν ημέρας τρεις εν Βερατίω. Την διδαχήν δε, έβαλεν αναβαίνων επί σκαμνίου, και εδίδαξεν όλον τον κόσμον, και έκοψαν αι γυναίκες τα ασήμια και τα μεταξωτά φορέματα· και μετά δεύτερον χρόνον πάλιν, ήλθεν εις Μουζουκιάν και έφθασεν εις το χωρίον Κολικόνδησι, και τον έπνιξαν με σχοινί και τον έρριψαν εις τον ποταμόν και τον έβγαλαν και τον ενταφίασαν εις το ρηθέν χωρίον και γράφω και την ημέραν όπου τον εσκότωσαν: 1779, Αυγούστου 24, ημέρα Σαββάτω».

     Οι διωγμοί και το μαρτύριο του ένδοξου τέκνου του Αγίου Όρους, δεν ήταν παρά η έσχατη συνέπεια του λόγου, του έργου και της φλόγας του. Ο Άγιος Κοσμάς ήταν η άμμος στα γρανάζια της Οθωμανικής μηχανής¹⁴· με την εξουδετέρωσή του, οι εχθροί του Πατροκοσμά και του Ελληνισμού αποκτούν πάλι την πονηρή και άθλια δυνατότητα να λιπαίνουν τη μηχανή εκείνη, για λίγο ακόμα καιρό¹⁵.

Τώρα, ελεύθερος ο Ελληνισμός, 

μπορεί να δει και να κρίνει, 

αν θα υπήρχε Ελληνικό Έθνος 

χ ω ρ ί ς  τον Πατροκοσμά. 

Στο ενδεχόμενο απουσίας του Αγίου Κοσμά 

από το προσκήνιο της Ιστορίας, 

μας καταλαμβάνει σκοτοδίνη. 

Λοιπόν, εάν κάθε χώρα σεμνύνεται για το δικό της Άγιο, 

(η Γαλλία, το Λουδοβίκο· η Αγγλία, τον Τόμας Μουρ· η Ισπανία, τον Ιγνάτιο Λογιόλα· η Ιταλία, το Φραγκίσκο της Ασσίζης· [και οι Ορθόδοξες χώρες:] η Ρωσία, τον Άγιο Σέργιο του Ραντονέζ· η Σερβία, τον Άγιο Σάββα· η Βουλγαρία, τον Άγιο Ιωάννη της Ρίλας· η Ρουμανία, τον Άγιο Καλλίνικο· η Γεωργία, τον Άγιο Ευθύμιο…),

η Ρωμιοσύνη έχει για δικό της Άγιο, 

τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό¹⁶.

ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ

※

[Δωροθέου Μοναχού:

 «Το Άγιο Όρος

Μύηση στην ιστορία του και τη ζωή του»,

τόμ. α΄, μέρος 1ο, κεφ. IVIII, σελ. 114–118,

τόμ. β΄, σελ. 127–130,

εκδόσεις «Τέρτιος», Κατερίνη, 1986¹.
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφιών,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός]

※

※  Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ  ※

1. Οι φράσεις από τις «Διδαχές» του Πατροκοσμά είναι παρμένες από τα βιβλία: Επ. Αυγουστίνος Καντιώτης: «Κοσμάς Αιτωλός ο ιεραπόστολος», Αθήναι 1959· Αρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος: «Κοσμάς ο Έλλην ιεραπόστολος», Αθήναι 1961· Μ. Γκιόλιας: «Ο Κοσμάς ο Αιτωλός και η εποχή του», Αθήνα 1972· Ν. Τζουγανάτος: «Νέα Εστία», 105, 1979, σ. 729εξ.· Ι. Μενούνος: «Κοσμά του Αιτωλού Διδαχές», Αθήνα 1979· Κ. Σαρδελής: «Ο Προφήτης του Γένους Κοσμάς ο Αιτωλός», Αθήνα 1980.

2. Σημείωμα του κωδ. 91 της Βιβλιοθήκης Ζαγοράς, βλ. Γ. Δεληγιάννης: «Καλλινίκου Γ΄ πατρ. ΚΠόλεως του εκ Ζαγοράς ιστορικά σημειώματα», ΔΙΕΕ Α΄ 1928, σ. 55. Για τους εξισλαμισμούς, βλ. Μ. Γκιόλιας, όπ. π., σ. 97εξ.

3. Η «Κόκκινη Μηλιά» («Κιζίλ Ελμά») τοποθετείται από τους Τούρκους στα βάθη της Ασίας, στην Άγκυρα. Με το ίδιο όνομα εννοούσαν ίσως και τη Ρώμη (βλ. Σκ. Βυζαντίου: «Η Κωνσταντινούπολις», Αθήναι 1869, σ. 97εξ.).

4. Βλ. τα ποιήματά του «Θούριος» και «Πατριωτικός Ύμνος»: «Ὡς πότ’ ὀφφικιάλος σὲ ξένους βασιλεῖς…»· «Ὅποιος λοιπὸν εἶναι καλὸς / κι ὀρθόδοξος χριστιανὸς / μὲ τ’ ἄρματα στὸ χέρι / ἂς δράμῃ σὰν ξεφτέρι / τὸ Γένος του νὰ σώσῃ…» (εκδ. Λ. Βρανούση: «Ρήγας», Αθήναι 1953, σς 392, 396).

5. «Καλῄτερα, καλῄτερα / διασκορπισμένοι οἱ Ἕλληνες / ’νά τρέχωσιν τὸν κόσμον, / μὲ ἐξαπλωμένην τὴν χεῖρα / ψωμοζητοῦντες· / παρὰ προστάτας ’νάχωμεν» (Ωδή Έκτη, 3-4).

6. Αλλά και πολύ πιο πριν ο Ματθαίος Λαυριώτης (†1621) έψεξε τους Έλληνες για τη μοιρολατρία τους και την εξάρτηση της απελευθέρωσής τους από το «ξανθόν γένος» (βλ. Em. Legrand: Bibl. grecque vulgaire, Paris 1881, σ. 314, Β΄). Υπήρχαν και θλιβερότερα φαινόμενα, όπως π.χ. η «Κυρά της Ζάκυνθος» του Σολωμού, η οποία «είχε όλες τις ελπίδες της» στους βασιλιάδες, που θά ’βαζαν «τάξη» στην Ελλάδα! Όμως, λαός που περιμένει να τον ελευθερώσουν άλλοι, δεν είναι άξιος να έχει ελευθερία· και αν του δοθεί, τότε θα βρει να δουλωθεί σε νέο δυνάστη.

7. Προσδιορίζει με ακρίβεια την πρώτη απελευθέρωση του ’21, που θα συμβεί «στην τρίτη γενεά», μετά, δηλαδή, από 60-75 χρόνια, από τότε που εξέφερε την προφητεία. Για τη δεύτερη απελευθέρωση, ορίζει πως θα γίνει το έτος που θα συμπέσουν «δύο πασχαλιές μαζί»· λοιπόν το 1912 συνέπεσαν ο Ευαγγελισμός και το Πάσχα στις 25 Μαρτίου! Εκείνη η «Αναστάσεως Ημέρα» του 1912 αντιστοιχεί, κατά τα παράξενα μυστήρια των αριθμών, στο έτος εκείνο.

8. Τη θαυματουργία σε συνάρτηση με την προφητεία παρατήρησε ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος (Εἰς Προφ. Ἠσαΐαν Ζ΄, PG 56, 77ἑξ.) επί του Κυρίου: «Προσῆλθε λεπρὸς τῷ Χριστῷ καὶ ἐκαθάρθη καὶ μετ’ ἐκεῖνον ὁ τοῦ ἑκατοντάρχου παῖς ἀπηλλάγη τῆς φρικτῆς ἀῤῥωστίας (Ματθ. ε΄ 2ἑξ.). Οὐκ ἔστη ὅμως ὁ Κύριος μέχρι τῶν σημείων αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ προφητείαν προσέθηκε· “Πολλοὶ ἀπὸ δυσμῶν καὶ ἀνατολῶν ἥξουσι…”. Τί γὰρ ἂν εἴποι ὁ μετ’ αἰώνας ἄπιστος; Οὐκ ἐκαθάρθη ὁ λεπρός; Βλεπέτω τῆς προφητείας τὴν ἀλήθειαν (=την επαλήθευση) καὶ ἀπὸ ταύτης καὶ τῷ σημείῳ πιστευέτω. Τί δ’ ἂν εἴποιεν οἱ σύγχρονοι τῷ Χριστῷ Ἰουδαίοι; ὅτι ἃ προλέγει οὐκ ἔσονται ἀληθῆ; Ὁράτωσαν τὸν λεπρὸν καθαιρόμενον…». Η εκπλήρωση των προφητειών του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός Κοσμά πείθει ότι το έλαττον –τα θαύματα– οφείλονται σε υπερφυσική θεία δύναμη. Έτσι, ο Φ. Μιχαλόπουλος (σ. 20), πολύ αδικεί τον Πατροκοσμά και βρίσκεται εκτός αληθείας, όταν γράφει γι’ αυτόν: «τα διάφορα θαύματα του Κοσμά… δεν ήσαν παρά αποτελέσματα των πρακτικών γνώσεων της γιατρικής»(!).

9. Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 30e, 31α.

10. Για τις δολοπλοκίες των Εβραίων εναντίον του Αγίου, βλ. Φ. Μιχαλόπουλος: «Κοσμάς ο Αιτωλός ο Εθναπόστολος», έκδ. β΄, Ι. Μητρ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας, Αθήναι 1968, σ. 178, 87, 157-158. Βλ. κι άλλο συμβάν στου Λ. Καταφυγιώτη: «Εθνομάρτυρες κληρικοί και ο Πάτερ Κοσμάς», Καρδίτσα 1940, σ. 105. Επίσης, Ν. Βέης: «Ubersicht uber die Geschic de Judentums von Janina», BNJ 2, 1921, σ. 166εξ.· Μ. Γκιόλιας, όπ. π., σ. 216, 225εξ., 234εξ., 238εξ., 266, 441.

11. Οι ίδιοι έγδαραν ζωντανό τον επίσκοπο Διονύσιο Φιλόσοφο και έκαψαν ζωντανό το Δελή Γιώργο (1611)· επίσης τον Κατσαντώνη καθώς και τον αδελφό του Χρίστο Χασιώτη (1808)· αλλά και 3.000 Θεσσαλονικείς, κατά την Επανάσταση του ’21, όπως και τον ιερομάρτυρα-εθνομάρτυρα πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, αυτοί τον κατακρεούργησαν (βλ. Pouqueville, Regeneration Passim).

12. Από γράμμα του Πατροκοσμά στον αδελφό του Χρύσανθο, Σχολάρχη τότε στη Νάξο: ᾳψοθ΄ (=1779) Μαρτίου β΄ (=2).

13. Βλ. ΔΙΕΕ 5, 1932, σ. 369, από τον κώδ. 49 Καστρουπόλεως Βερατίου. Το πόσο ευεργετικό ήταν το θεοκίνητο κήρυγμα του Αγίου, αποκαλύπτεται και σ’ ένα σημείωμα του Διονυσίου Πύρρου, («Επιστολή αυτοσχέδιος [προς τους Αγιορείτες]», Αθήναι 1851, σ. 16): «Εις την Τρίκκην της Θεσσαλίας εκήρυξε τον λόγον του Θεού εις τον λαόν ο ισαπόστολος και άγιος Κοσμάς… Εφέτος, τρεις λουθηροκαλβινισταί επελθόντες εκεί εκήρυττον τας αιρέσεις τους εις τους χριστιανούς, τους οποίους κατηχήσαντες, τοις έδιδον και από πέντε λίρας στερλίνας, ήτοι δραχμάς 150. Τούτο μαθόντες οι Τρικκείς… με τα λεϊμόνια και (τα) κρομμύδια τους εκυνήγησαν εκείθεν…». Την υπογραμμισμένη υψίστης αξίας λέξη «ισαπόστολος» απέδωσαν στον Άγιο σύγχρονοί του, πολύ δηλαδή πιο πριν από το Διονύσιο (βλ. ΝΕλ 4, 1907, σ. 28 και 10, 1913, σς 307, 314). Η λέξη «ιεραπόστολος», σε τίτλους βιβλίων περί του Αγίου Κοσμά, εκτός που αδικεί τον Άγιο, αποκαλύπτει ταυτόχρονα τη λανθάνουσα προσπάθεια αυτοδικαίωσης της «ιεραποστολικής δράσης» των εκδοτών εκείνων.

14. Είναι ενδεικτική η προφητεία του (αρ. 43): «Θα ζητήσουν τουφέκια· να έχετε διπλά. Να δώσετε το ένα και να κρατήσετε το άλλο. Ένα ντουφέκι εκατό ψυχές θα γλυτώση», που δείχνει ότι ο ιερός Πατέρας ετοίμαζε το λαό, για την ώρα της σύγκρουσης, κάτω από τη μύτη του τούρκου.

15. Περιλάλητη έμεινε η προτροπή του Αγιορείτη ιερομονάχου: «Τον Πάπαν να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία» (προφ. 90), προτροπές που σήμερα, σε εποχή μονομερούς κατάργησης θλιβερών αναμνήσεων, ηχούν σαν φανατικά ξεσπάσματα για πολλούς, που με τη φράση τους «ανήκομεν εις την Δύσιν», κηρύττουν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Όμως οι παπικοί έτρεφαν κανιβαλικά αισθήματα για τους Έλληνες που αν τα αγνοούσε ο μπροστάρης εκείνος δεν θα ήταν συνεπής προς το λόγο του. Οι παπικοί έλεγαν για τους Ορθοδόξους Έλληνες: «Δεν υπάρχει έθνος που να μας είναι τόσο βαθιά μισητό όσο οι Έλληνες, γιατί είναι γένος αμαθές, διεφθαρμένο και αλαζονικό…» (ασφαλώς τούτο το βαθύ μίσος των παπικών εναντίον του Ελληνισμού δεν ήταν το αποτέλεσμα της παραπάνω αιτίας· αυτούς, ένα πράγμα τους έκαιε: η Ορθοδοξία, προς την οποία ο Ελληνισμός είναι στραμμένος)· «δέον να μεταχειριζώμεθα αυτούς (τους Έλληνες) ως άγρια θηρία, να τους αποσπώμεν τους οδόντας και τους όνυχας, να μη παύσωμεν ταπεινούντες αυτούς και ιδίως να τους εμποδίζωμεν την περί των όπλων άσκησιν…» (παρά Μ. Γκιόλια, σ. 168-169, 203 εξ.). Ο πάπας, με τη βαθιά νόθευση που επέφερε στον ρωμαιοκαθολικισμό, δίνει μιαν εικόνα ενός κακέκτυπου χριστιανισμού και γίνεται η κύρια αιτία της εμφάνισης της αποικιοκρατίας (θετικώς) και του αθεϊσμού (αρνητικώς). Από δω και η προτροπή του Πατροκοσμά, αλλά και ένα χάραγμα άγνωστου χεριού στη Μ. Φυριγίων στη Σίφνο: «κατάρα στους Φράγκους και τους Τούρκους».

16. Πριν από χρόνια η Αλβανική κυβέρνηση είχε προτείνει στην Ελληνική, να της παραδώσει «τα οστά» του Αγιορείτη Νεομάρτυρα, ώστε ν’ απαλλαγεί και από το τελευταίο χριστιανικό σύμβολο. Η Εκκλησία της Ελλάδας διά των επισκόπων της εδήλωσε, ότι τα άγια λείψανα, στην κάθε μετακίνησή τους, ακολουθούνται από κανονικές διαδικασίες (πιστοποιητικό εκκλ. αρχής κ.λπ.). Όμως μια φυλλάδα που ακούει στ’ όνομα σιχαμερού τρωκτικού υπηρετώντας σκοπούς ανθελληνικών κέντρων, δήλωσε, ως εκ προσώπου της Κυβέρνησης (1-2-85), πως: «είτε το θέλουν οι παπάδες είτε όχι, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να κουβαλήσει τα οστά του Κοσμά του Αιτωλού στην Ελλάδα…»! Ανταποκριτής του Associated Press στην Αθήνα, γνωστός για τις κακόβουλες ανταποκρίσεις του, δημιούργησε και εξαπέστειλε την ανταπόκριση (βλ. εφημ. Θεσσαλονίκη, 7-3-85), πως, «ο Κοσμάς εκτελέστηκε με διαταγή του Κουρτ Πασά, επειδή κατήγγειλε τα κυριακάτικα παζάρια, αλλά σύμφωνα με τους Έλληνες ιστορικούς (;), ο άγιος έπεσε θύμα μιας διαμάχης των Οθωμανών αξιωματούχων της περιοχής»!!

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.