Τι να σου πω για τον «φιλήσυχο»
άνθρωπο; Υπάρχουν φορές που μπορεί να είναι πραγματικά το έμψυχο ανάχωμα για
μια αιφνίδια ταραχή που ξεσπάει παντού και τριγύρω, σαρώνοντας καρδιές και
σχέσεις. Και είναι φορές που, σε μια άλλη κίβδηλη εκδοχή του, μπορεί να είναι ο
πιο παράδοξος εκλεκτός μιας εκνευριστικής και απαράδεκτης απάθειας σε όλα.
Εξαρτάται τελικά από το τι είδους ησυχία υπάρχει μέσα στην καρδιά. «Ησυχία», δεν
σημαίνει ένας αρκετά έξυπνος μηχανισμός αυτασφάλειας, βολεματική θωράκιση του εαυτού μου
για να μείνει όσο το δυνατό πιο αλώβητος από κάθε τι που έρχεται σαν ενόχληση, σαν πληγή και σαν
τραύμα από τον στίβο της σκληρής καθημερινότητας· δεν σημαίνει πρακτικά ότι αμνηστεύω
ή συγκαλύπτω από απόσταση ουδετερότητας το άγριο πάθος μιας ταραχής, φιλονικίας
ή διχόνοιας που δοκιμάζει αληθινά τις αντοχές του αδελφού ή τις σχέσεις των πλησίον μου.
Αλλά «ησυχία» σημαίνει ότι ησυχάζω μέσα μου με τη Χάρη του Θεού, τόσο ακλόνητα
και δυναμικά, ώστε κάθε ιδέα, έννοια και πράξη ταραχής, να με αφήνει βαθιά ανεπηρέαστο
και ειρηνικό. Και η ειρήνη μετά, σαν αυτούσιο δώρο Θεού που είναι, δεν είναι δυνατό
να μη μεταδοθεί και στις καρδιές των συνανθρώπων μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου