ΝΑ ΜΗ ΝΑΡΚΩΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΝΗ ΝΕΚΡΩΘΟΥΜΕ!

ΝΑ ΜΗ ΝΑΡΚΩΘΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΝΑ ΝΗ ΝΕΚΡΩΘΟΥΜΕ!

Ένας γνωστός μου κληρικός μού εκμυστηρεύθηκε τα εξής λόγια που στάζουν σοφία μιας άλλης αιματηρής όσο και πολύτιμης πείρας, που στέκει παντοτινά απρόσιτη και απόμακρη από την επανάπαυση και τους συμβιβασμούς που χαρίζει σήμερα ο κόσμος στους ουραγούς του, αλλά και πέρα από κάθε θρησκευτική φαντασία και νοοτροπία ευσεβιστικού καφενείου: «Έπρεπε να γίνω παπάς, για να καταλάβω το μέγεθος της βαρβαρότητας και της απιστίας του κόσμου· αλλά και της σκληρότητας και της υποκρισίας των συγκληρικών μου». 

Η πνευματική ελευθερία του αυθεντικού ποιμένος, εάν και όταν αυτή υπάρχει, πρέπει να δοκιμαστεί πικρά –λέω εγώ– από κάθε πλευρά. «Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν (καὶ δοκιμάζει) αὐτοὺς» η θεία αγάπη. Ο καλός Θεός, να αναπαύει όλους τους προσφιλείς μας κεκοιμημένους (εν όψει του σημερινού Ψυχοσάββατου), αλλά επίσης να αναπαύει με τη Χάρη Του και τις καρδιές όσων (φιλόχριστων ποιμένων και χριστοηθών ποιμενόμενων) αγωνίζονται να μη ναρκωθούν και να μη νεκρωθούν ποτέ! Παρά τις πολύπλευρες αφόρητες πιέσεις…

π. Δαμιανός