Η ΜΟΝΑΧΗ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ

Η ΜΟΝΑΧΗ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ 

     Ο μοναχός Πανάρετος (κατά κόσμον Παντελεήμων Βαφειάδης, από την Προύσα της Μ. Ασίας, 1901–1969), προσήλθε στη Μονή Παντοκράτορος Αγίου Όρους το 1938 και εκάρη μοναχός το επόμενο έτος. Αυτά τα λίγα και λιτά αναφέρει το μοναχολόγιο της Μονής του γι’ αυτόν.  

     Οι άνθρωποι που τον γνώρισαν, τον περιγράφουν ψηλό, λιπόσαρκο, ρυτιδωμένο, σκληραγωγημένο, του οποίου το βλέμμα, η ιλαρότητα του προσώπου και τα μετρημένα λόγια του, τους προβλημάτιζαν. Τον είχαν για ελαφρόμυαλο οι παλαιοί Παντοκρατορινοί και μόνο για θελήματα. Δε χρησιμοποιούσε ποτέ του ζώο. Καθημερινά πήγαινε κι ερχόταν στις Καρυές, μεταφέροντας την αλληλογραφία και ό,τι άλλο του ζητούσαν οι Πατέρες, κάνοντας σε όλους υπακοή. Το δρομολόγιο αυτό, το επιτελούσε για χρόνια, χειμώνα–καλοκαίρι, με παγωνιές και καύσωνα. 

     Ένα χειμώνα, επιστρέφοντας στο Μοναστήρι από τις Καρυές και πιστεύοντας ότι θα προφθάσει να περάσει την πύλη της Μονής πριν τη δύση, τον έπιασε δυνατός χιονιάς, που τον απέκλεισε και με δυσκολία μπορούσε να δει να προχωρήσει. Όλα γύρω, θόλωσαν. Και, από το πολύ το χιόνι, το μονοπάτι δυσκόλεψε πολύ. Τότε, άρχισε να προσεύχεται δυνατά για τη σωτηρία του, μέσα από τη ξαφνική εκείνη θεομηνία, προς την Παναγία την Γερόντισσα, την Προστάτιδα της Μονής. Παρουσιάσθηκε μπροστά του μία μαυροφορεμένη, σεμνή Μοναχή μ’ ένα φανάρι, την Οποία έβλεπε να πηγαίνει μπροστά και να τον καθοδηγεί. Τον πήγε μέχρι την είσοδο της Μονής. Απορημένος, δε κατάλαβε τι ακριβώς γινόταν. Πώς μία γυναίκα βάδιζε στο άβατο Άγιον Όρος; Ο ευλαβής και ταπεινός μοναχός Πανάρετος σώθηκε από την Ίδια την Παναγία! 

     Οι Πατέρες, στην αρχή, αμφέβαλλαν για το θαυμαστό αυτό γεγονός. Αλλά στη συνέχεια κατάλαβαν πως, μέσα στο ιδιόρρυθμο –εκείνη την εποχή– Μοναστήρι, φυλαγόταν καλά, τόσα χρόνια, ένα αξιαγάπητο παιδί της Παναγίας, που συνέχισε την πρόθυμη και άοκνη διακονία του έως ότου πια αρρώστησε. Ανεπαύθη «ἐν Κυρίῳ» στις 28/10/1969. Έπαθε ανακοπή καρδίας. Κοιμήθηκε ειρηνικά, αλλά δεν ξύπνησε σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο. Άνοιξε τα μάτια του στον «ἐπέκεινα» κόσμο, του φωτός και της ζωής· του Παντοκράτορος Χριστού. 
     Κάτι «ελαφρόμυαλοι» σαν τον μοναχό Πανάρετο, δεν μας δείχνουν απλώς τον δρόμο· μας ανοίγουν νέα περάσματα, καινούργιους δίαυλους και πρωτόφαντους ορίζοντες…

※

[Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου (1952–2014): 

«Μέγα Γεροντικό εναρέτων 

Αγιορειτών του εικοστού αιώνος»,

τόμ. β΄, σελ. 823–824,

εκδόσεις «Μυγδονία»,

Θεσ/νίκη Σεπτέμβιος 2011¹.]

※

 ※

※