ΑΚΑΤΑΚΡΙΣΙΑ
ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΘΕΟΥ
Ο Ηγούμενος της Μονής Αγίου Παύλου Ανδρέας
(Ευαγγελάτος, από τον Αγκώνα Κεφαλονιάς: 22/1/1904–1/2/1987),
ήταν ο πρώτος Αγιοπαυλίτης Ηγούμενος που άρχισε να δέχεται πατέρες για εξομολόγηση.
Κάθε μέρα (1:30–3:00 μ.μ.) δεχόταν ψυχές στο ηγουμενείο. Την εξομολόγηση την άκουγε
ήρεμα. Εάν του έλεγε κάποιος «Γέροντα, έπεσα εκεί», απαντούσε: «Τί να κάνουμε;
Στο έλεος του Θεού να αποβλέπουμε!». Αλλά, εάν του έλεγε κάποιος ότι κατακρίνει
τους άλλους, τότε γινόταν πολύ αυστηρός. Του έλεγε έντονα: «Έγινες Θεός; Δεν ντρέπεσαι;» και, ύστερα,
με ήρεμα λόγια οδηγούσε τον προσερχόμενο σε μετάνοια.
Ήταν ευγενής άνθρωπος. Τιμούσε τους άλλους
και ήθελε να τους βοηθά. Ρωτούσε, πριν του ζητήσουν: «Σου λείπει κάτι, μάτια μου;». Η συνήθης έκφρασή του, ήταν η λέξη «παιδάκι μου»· και μ’ αυτήν εξέφραζε όλη
την εσωτερική διάθεση της αγαθής ψυχής του. Είχε πολλή αγάπη και οικονομούσε τους
πατέρες. Όπου όμως δεν έπρεπε, γινόταν αυστηρός. Αλλά αυτή η αυστηρότητά του έβγαινε
από την αγάπη του για να βοηθήσει. Δεν πίστευε εύκολα σε «φώτα» και σε «αγγέλους»,
εάν πρώτα δεν εξακρίβωνε καλά.
Έλεγε χαρακτηριστικά για την μνήμη του Θεού
στον άνθρωπο: «Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, είδε μία φορά στην ζωή της την Εικόνα της
Παναγίας που δεν την επέτρεψε να μπει μέσα στον Ναό. Και, αυτή η μνήμη της Εικόνας,
την ενίσχυε για σαράντα χρόνια που ήταν μόνη της στην έρημο. Κι εμείς θέλουμε
να δούμε και το ένα και το άλλο και, πάλι, μέσα μας μνήμη Θεού δεν έχουμε!».
[«Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορειτική
Παράδοση», μέρος 1ο, κεφ. ιζ΄, σελ. 207–208, Α΄ έκδοση, Άγιον Όρος, 2011.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου