Η ΑΓΙΑ ΕΝΟΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η ΑΓΙΑ ΕΝΟΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ 

     «Θυμάμαι μίαν επίσκεψή μου στο Σερβικό Μοναστήρι του Χιλανδαρίου. Ήρθε μαζί μου και ο πατήρ Νικόλαος, ο αρχοντάρης της Σκήτης της Θηβαΐδος. Βαδίζαμε την νύχτα μέσα από το πράσινο δάσος. Η πορεία ήταν ευχάριστη και η συνομιλία εξίσου ευχάριστη. Μιλούσαμε για την αγάπη προς τον πλησίον, και ο πατήρ Νικόλαος, μου διηγήθηκε το εξής αξιοσημείωτο γεγονός:

     ‘‘Στα νότια μέρη της Ρωσίας, κοντά στο Ροστώβ, υπήρχε ένας συνεταιρισμός από είκοσι ανθρώπους. Ένας από αυτούς, που τον έλεγαν Ανδρέα, ήταν άνθρωπος κακότροπος με πολύ κακή διαγωγή, έτσι που η συμβίωση μαζί του ήταν δύσκολη. Ένας άλλος, ο νεότερος από όλους, ήταν πολύ καλός άνθρωπος, αγαπούσε τον Θεό και τηρούσε τις εντολές του Κυρίου. Ονομαζόταν Νικόλαος. Αφού ο Ανδρέας προκάλεσε πολλά κακά και ζημιές στους συντρόφους του, άρχισαν να σκέφτονται στον συνεταιρισμό να τον σκοτώσουν· όμως, ο νεαρός Νικόλαος, δεν συμφωνούσε και προσπαθούσε να τους πείσει να μην κάνουν με κανένα τρόπο αυτό το έγκλημα. Οι συνέταιροι του Νικολάου, όμως, δεν τον άκουσαν και, τελικά, σκότωσαν τον Ανδρέα. Το έγκλημα, μαθεύτηκε. Η υπόθεση, έφτασε στην αστυνομία. Τότε, ο Νικόλαος, βλέποντας την συμφορά τους, τους είπε: ‘Όλοι σας, έχετε γυναίκες και παιδιά και μόνον εγώ είμαι ανύπαντρος. Πέστε ότι τον σκότωσα εγώ, και εγώ θα πω ότι είμαι ο φονιάς. Για μένα, δεν είναι δύσκολο να πάω στα κάτεργα. Κι εκεί, θα πάω μόνος μου. Ενώ, εάν δικάσουν εσάς, θα υποφέρει πολύς κόσμος!’. Στην αρχή, οι συνέταιροι δεν απαντούσαν. Γιατί ντρέπονταν τον Νικόλαο που πριν τους είχε αποτρέψει να σκοτώσουν. Ύστερα, όμως, ο Νικόλαος τους έπεισε και συμφώνησαν, όλοι, να πουν ότι αυτός είναι που έκανε τον φόνο.

     Έφτασαν λοιπόν στο μέρος εκείνο οι πρόκριτοι, ο εισαγγελέας, οι ανακριτές, οι χωροφύλακες. Άρχισε η ανάκριση: ‘Ποιός έκανε τον φόνο;’ – ‘Εγώ!’, λέει ο Νικόλαος. Ρωτούν τους άλλους και εκείνοι λένε επίσης ότι ‘ο Νικόλαος έκανε τον φόνο’. Το πρόσωπο του Νικολάου ήταν πράο, ο χαρακτήρας του ταπεινός, μιλούσε ήρεμα και χαμηλόφωνα. Οι ανακριτές, τους εξέτασαν για πολύ. Δεν πίστευαν ότι ένας τέτοιος πράος και ταπεινός άνθρωπος είναι φονιάς. Η εκδίκαση, όμως, συνεχίστηκε σύμφωνα με τον νόμο. Στην δίκη, όλοι απορούσαν πώς ένας τόσο καλός και μειλίχιος άνθρωπος έκανε φόνο και κανένας από τους δικαστές δεν ήθελε να το πιστέψει, παρότι ο Νικόλαος έλεγε ότι αυτός έκανε τον φόνο. Και, για πολύν καιρό, οι δικαστές δεν μπορούσαν να βγάλουν απόφαση. Το χέρι τους, δεν μπορούσε να υπογράψει την καταδίκη. Εξέταζαν και επανεξέταζαν και αυτόν και τους άλλους, για να διευκρινίσουν το μυστήριο αυτής της υπόθεσης και εξόρκιζαν τον Νικόλαο να τους πει την αλήθεια. Στο τέλος, ο Νικόλαος, ο αθώος υπόδικος, είπε ότι αν δεν καταδικάσουν τον πραγματικό φονιά, θα ομολογήσει την αλήθεια. Κατά την ακροαματική διαδικασία είχε γίνει φανερό ότι το θύμα, ο Ανδρέας, ήταν δύστροπος άνθρωπος· έτσι, και ο εισαγγελέας και οι δικαστές, συμφώνησαν να βάλουν στο αρχείο την υπόθεση, αν ανακαλύψουν την αλήθεια. Και τότε, όχι ο Νικόλαος, αλλά όλοι οι άλλοι, διηγήθηκαν πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα και πως ανέλαβε ο Νικόλαος την ενοχή για να τους σώσει από την καταδίκη. Σταμάτησαν, λοιπόν, οριστικά την δίκη και είπαν ότι το έγκλημα του Νικολάου δεν αποδείχθηκε. Και, ένας από τους προκρίτους, είπε: ‘Ο Ανδρέας, ήταν κακός άνθρωπος και έπαθε όπως του άξιζε, αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι καλοί και ας ζήσουν ειρηνικά!’…’’.

     Και από αυτό το γεγονός, φαίνεται η δύναμη της αγάπης για τον πλησίον. Η Χάρη του Θεού ήταν στην καρδιά του νεαρού Νικολάου, αντανακλούσε στο πρόσωπό του και επηρέαζε όλους τους άλλους». 

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ (1866–1938) 

[Πηγή· Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», β΄ μέρος, κεφ. ιθ΄, σελ. 560–562, 10η έκδοση, Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2003.]