ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΥΡΕΝΤΗ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΥΡΕΝΤΗ

    «Δεν έκανα καραγκιοζιλίκια. Αυτό είναι το μόνο που εκτιμώ με μένα», είπε κάποτε σε συνέντευξη και όλοι συμφωνούν μαζί του. Μας προειδοποίησε και κανείς να μην έχει παράπονο: «Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε»! Η αγωνία του επί του θέματος πάντα στεντόρεια και ασίγαστη: «Και τι ζητάω; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω!». «Εκεί στον Νότο που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο»: η πλοκή των αντιθέσεων τουλάχιστον συναρπαστική. Ακόμη θυμάμαι τη «Σκόνη», τον Μάρτιο του 1985, ένα βράδυ, αναδύοντας από μόνος μου πνευματικές διαστάσεις στους στίχους της. Στο «Πεθαίνω για σένα» άνετα βρίσκει κανείς τις συλλαβές ή τους βηματισμούς μιας αγάπης που δεν χωράει πουθενά. Αν δεν προκαλέσεις την καρδιά, δεν κερδίζεις πουθενά, είσαι χαμένος από παντού. Και αυτός μάλλον έχει κερδίσει σε πολλά, κι ας μην είχε περί πολλού τον εαυτό του. «Ένας αλήτης ήμουν», είπε αυτοκριτικά, κόντρα σε κάθε ατσαλακωσιά. Στην κοσμική μας πλευρά, συνδυάσαμε και δέσαμε (κι εμείς) το φανταριλίκι μας, ένα δωδεκάμηνο εκεί στον Έβρο, με το «Διδυμότειχο Βlues». Μαζί του και εξαιτίας του «πήραν φόρα οι μελωδίες». Οι τίτλοι και τα τραγούδια του ευρηματικοί, εμβαθείς, ελεύθεροι, αλητευτικοί, καταθέσεις που πρόδιδαν αν μη τι άλλο τη μη ανάπαυσή του σ’ αυτόν τον ρημαγμένο κόσμο. «Πόσο σε θέλω!», Θεέ και άνθρωπε, μοιάζει να είναι σταθερά το μήνυμά του. Ερμηνεία γεμάτη αστείρευτη δύναμη, τραγουδοποιητικό βάθος δίχως έπαρση και σταριλίκια, σεμνότητα που διατράνωνε συνεχώς το λεπτό νόημα που αναζητούσε, έμπνευση που έσπαζε τους εφησυχασμούς, καρδιακή βραχνάδα που απογείωνε την αγάπη ως καθαρή ιδέα και ειλικρινή τρόπο. «Είναι θέμα φαντασίας και κατάχρηση εξουσίας η αγάπη σου»: να, ένα αγνό νόημα που βρήκε την υπαρξιακή του ευστοχία. Παιδεύτηκε πολύ μέχρι να αναδειχθεί. Αποκηρύχθηκε σκληρά από τις εταιρείες και στύφτηκε σαν το λεμόνι με τους μουσικούς πειραματισμούς. «Έφαγε πόρτες» πριν στείλει δημιουργίες στο κατώφλι της ψυχής μας. Κάπου «εκεί» στο μαρτυρικό κενό, βρήκε ανέλπιστα την αναγνώριση. Οι καρδιές των ανθρώπων προσυπόγραφαν ανελλιπώς τα τραγούδια του. Τι μένει να πούμε; Ή μήπως να μην πούμε τίποτα; Ο τύπος έμαθε στο λόγο όσο και τη σιωπή, το μυστικό της όποιας πληρότητας. Σ’ ευχαριστούμε για τα τραγούδια, για τη συγκίνηση και τον παλμό. Μέχρι τώρα ήσουν ο πρώτος «συγκάτοικος στην τρέλα» μας. Τώρα όμως «την έκανες», γιατί πάνω από τα πάθη της καλλιτεχνίας στέκει απρόσμενα και αδυσώπητα ο θάνατος, αλλά κάπως μεριασμένος και λαβωμένος. Αληθινός καλλιτέχνης θα πει αψηφητής της φθοράς και της σαπίλας και ακούραστος θηρευτής του κάλλους. Και να πούμε ότι δεν ξεχνάμε καθόλου κι εκείνα τα μαθήματα Βυζαντινής που πήρες κάποτε στη Μονή Πετράκη. Οι περισσότερες απαρχές του Θεού είναι καλά κρυμμένες μέσα μας. Ο κόσμος μπορεί να λέει και να νομίζει ό,τι θέλει. Αφανίστε τις αντιρρησίες ή τις αποδοκιμασίες οι περισσότεροι από τους ηθικούληδες και πείτε τώρα μαζί μας από καρδιάς ένα «Καλό Παράδεισο!» για τον καλλιτέχνη που δεν πρόσβαλλε ποτέ φιλοσυστημικά αλλά τουναντίον ανέδειξε φοβερά και ανεπανάληπτα το Ελληνικό Τραγούδι…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.