«Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ!»

«Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ!»

     Η αρχή της ολοϋπαρκτικής δυστυχίας για τον Απόστολο Θωμά έγινε με το που μαγνητίστηκε από τους θλιβερούς παφλασμούς της λογικής λύπης του· ζώντας μέσα του ο ίδιος μια ζοφερή αποστασιοποίηση από το μυστήριο της Αναστάσεως, δεν μπορούσε με τίποτα πλέον να συμμετάσχει στη χαρά των υπόλοιπων Αποστόλων.

     «Εωράκαμεν τον Κύριον!», του λέγανε αυτοί μεθυσμένοι και τρελαμένοι από χαρά, αλλά αυτός αφέθηκε και παραδόθηκε πλήρως στη βαρυθυμία και στο σβησμό της μεγάλης ευαισθησίας της καρδιάς του. Άκουσε ότι το Σώμα του Χριστού δεν βρέθηκε στον Τάφο, όμως, παρ’ όλ’ αυτά κλονίστηκε σοβαρά η αγάπη του και αδυνατούσε να πιστέψει. Και δεν πίστεψε όχι τόσο από κακόβουλη απιστία, όσο από τον εσωτερικό κλονισμό του που προήλθε από την σωματική απουσία του Κυρίου στη ζωή του.

     Όχι οι άνθρωποι τελικά, αλλά μόνο ο Κύριος γνωρίζει πώς να ζυγίζει και να διακρίνει πίστες και απιστίες. Η πίστη είναι το χάρισμα και το δώρημα του Ουρανού στον άνθρωπο· το ευωδιαστό ξέφωτο της ύπαρξής μας, το οποίο είναι μεγάλη ανάγκη να βρούμε μετά από ουκ ολίγες οδυνηρές περιπέτειες της καρδιάς μας.

     Είναι γεγονός επίσης πως η απιστία λίγο-πολύ, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, είναι βαθιά ζυμωμένη με την ανθρώπινη φύση μας, με την αδυναμία και την ανεπάρκεια του καθενός μας. Φοβερή, τραγική και αξιοθρήνητη απιστία μπορεί κάλλιστα να έχουν και εκείνοι που δηλώνουν πολύ εύκολα, πολύ πρόχειρα, πολύ βιαστικά, πολύ επιπόλαια και πολύ τυπικά ότι «πιστεύουν», κι ας μην παραδεχτούν ποτέ τούτη τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους, που είναι η απιστία τους.

     Όλοι μας θεωρητικά πιστεύουμε· λέμε, διατεινόμαστε, υποστηρίζουμε και ισχυριζόμαστε ότι πιστεύουμε, αλλά σε καιρό πειρασμού, θλίψης, δοκιμασίας, πόνου, οδύνης και σύνθλιψης, η πίστη μας χαλαρώνει, μειώνεται, συρρικνώνεται, λιώνει, χάνεται κι αφανίζεται.

     Και τότε με αγωνία ζητούμε –αν ζητούμε– και παρακαλούμε –αν παρακαλούμε– από τον Θεό να κάνει έντονη και αισθαντική την παρουσία Του σ’ εμάς. Και μπορεί ως ένα βαθμό να γίνεται όντως αυτό κάπως, κάποτε· μόνο που ο Θεός «εμφανίζεται» στη θέα της ταλαιπωρημένης ψυχής μας όπως θέλει Εκείνος προς εμάς και όχι όπως θέλουμε ή απαιτούμε εμείς προς Αυτόν.

     Δεν θα υποδείξουμε εμείς του Θεού πώς θα προσφέρει ή πώς θα μας αυξήσει την πίστη μας προς Αυτόν ή πως θα εξαφανίσει την απιστία και την άρνησή μας προς το Πρόσωπο και τη θεία Διδασκαλία Του.

     Ο Χριστός είναι ο Αρχηγός και ο Τελειωτής της Πίστης μας· το μυστικό και ασάλευτο βιωματικό κέντρο της, το πανεράσμιο Πρόσωπο αυτής της πίστης μας, αλλά ταυτόχρονα και το αιώνιο, καταλυτικό, υποβλητικό και αγιαστικό Μυστήριό της. Με τα μυστήρια δεν μπορεί κανείς να εκφράζει λογική, απαίτηση και αδημονία, παρά μόνο ταπείνωση, προσευχή και υπομονή.

     Ο απόστολος Θωμάς είναι το ζωντανό υπόδειγμα της ψηλάφησης του Σώματος του Πιστευόμενου Χριστού και της «σωτήριας ομολογίας» προς Αυτόν που έμεινε άσβηστη στους αιώνες. Η Αγάπη τώρα νίκησε τον θάνατο της τυραννικής αμφισβήτησης και της εναγώνιας αμφιβολίας με την ευφρόσυνη Πίστη. Και Πίστη είναι η καλοκάγαθη έρευνα αντάμα με την άφραστη εμπειρία που, θελήματι Θεού, ζωοποιεί την ύπαρξή μας και φυτεύει την χριστοκεντρική χαρά στα έγκατά μας.

     «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!», έκραξε μέσα από τα πανευτυχή στήθη του ο Θωμάς. Την ίδια ακριβώς φράση προσμένουν θεοδιψιακά και νοσταλγικά να συλλαβίσουν οι καρδιές όλων των καλοπροαίρετων ανθρώπων. Οι καρδιές που ράγισαν από τη θλίψη της ενδόμυχης απιστίας. Οι ψυχές που παραιτήθηκαν από το μαρτύριο της τεταμένης προσμονής. Οι υπάρξεις που λύγισαν από μια αγάπη που είχαν και που έγινε ταυτόσημη με τη θλίψη και την πίκρα· από μια αγάπη που κατέρρευσε γιατί ακόμη δεν είδε, γιατί ακόμη δεν άκουσε, γιατί ακόμη δεν ψηλάφησε και γιατί ακόμη δεν έκραξε όπως ο Απόστολος Θωμάς: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!».

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.