ΓΙΑ ΤΟ «ΑΥΤΟΤΥΡΑΝΝΙΚΑ ΑΠΙΑΣΤΟ»

ΓΙΑ ΤΟ «ΑΥΤΟΤΥΡΑΝΝΙΚΑ ΑΠΙΑΣΤΟ»

     Δεν υπάρχει μεγαλύτερος και σημαντικότερος, ζηλευτότερος και ωραιότερος άνθρωπος από εκείνον που γνωρίζει καρδιακά και ακομπλεξάριστα την ανιδεότητα, την αρχαριότητα, την ελαχιστότητα, τη μικρότητα και την ελαχιστότητά του.

     Στην ταπεινή και ατραυμάτιστη γνώση όλων των παραπάνω αυτός ο άνθρωπος γίνεται αυτόχρημα μεγάλος, εκπληκτικός, εξαίσιος, επαρκής στην ανεπάρκειά του, κραταιός στην αδυναμία του, απαραίτητος για κάθε αυθεντική σχέση.

     Μπορώ να ζήσω, ίσως και καλύτερα, δίχως εκείνο το αυτοτυραννικά άπιαστο που δεν γνωρίζω και που δεν έχω ζήσει και το οποίο δεν διστάζω –πέρα από ταπεινοσχημίες, ταπεινολογίες και επιτηδευμένες οσιότητες– να παραδεχτώ ότι δεν κατέχω ή ακόμη και ότι δεν θέλω προς στιγμήν στη ζωή μου. Η ειλικρίνεια και η ευθύτητα είναι τα μόνα αντίδοτα όλων συλλήβδην των αλυσιτελών μύθων μας.

     Δεν τα ξέρουμε όλα, δεν τα ζήσαμε όλα, δε γίνεται να τα ζήσουμε όλα, δεν τα είπαμε όλα, ευχής έργον θα ήταν να μας κέρδιζε η πράξη και το έργο των ασταμάτητων θεωριών μας και να λέγαμε ελάχιστα ή και λιγότερα, μακάρι να μας ενέπνεε και να μας κατάπινε η σιωπή ή η ησυχία της αληθινής γνώσης που δεν έχουμε είτε από άποψη πληρότητας είτε από κατάσταση ετοιμότητας. Δεν υπάρχει Θεός αγάπης και αλήθειας που να μαστιγώνει την αδυναμία μας. Η τελειότητα της αγάπης Του είναι φύσει φιλάνθρωπη και ελεύθερη. Η δική μας ατέλεια δε γίνεται να αποτελεί την εκ προοιμίου χρεοκοπία της σχέσης μας μαζί Του ούτε το φρένο της σωτηρίας μας που Αυτός επιθυμεί με κάθε τρόπο για μας ούτε και την αδιάκοπη καταδίκη μας την οποία επιλέγουμε μόνοι μας δίχως Αυτόν. Ο Θεός δεν αναζητά ποτέ τους τέλειους, επιθυμεί όμως τους ταπεινούς.  

     Μόνο οι παντός είδους και τρόπου «πάπες» και «διδάχοι», που είναι ελεύθεροι, αδίστακτοι και διάσπαρτοι παντού σήμερα, δε θέλουν, δε μπορούν και δε γίνεται να ζήσουν δίχως γόνιμη αυτοκριτική, δίχως φυσική σφαλερότητα και δίχως φυσικά επίγνωση των ορίων τους.

     Η φονική ατσαλακωσιά και η βιτριναϊκή τελειομανία αποτελούν το δίχως άλλο τη διττή μάστιγα των πνευματικών δήθεν ανθρώπων και ιδιαίτερα ημών των νεηλύδων κληρικών.

     Μα, πόσοι λογαριάζουν σήμερα τη συντριβή της καρδιάς σαν την πραγματικά υπέροχη αρχή κάθε ακίβδηλης πνευματικότητας;

     Αλλά, είπαμε· «Ο Θεός βλέπει, ο Θεός ακούει…».

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.