ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ

        Το θέμα τώρα, νομίζω, δεν είναι να γίνουμε όλοι μας «καλοί σαμαρείτες». Καλό είναι κι αυτό, γιατί είναι αναγκαίο, γιατί είναι ο στόχος και το στοίχημα. Αλλά τουλάχιστον να μη γίνει κηρυγματική κοινοτυπία. Το ακούμε, άλλωστε, αυτό εδώ και τόσα χρόνια και μάλλον όσο το ακούμε, τόσο βλέπουμε να απουσιάζουν απογοητευτικά από παντού στη ζωή «οι καλοί σαμαρείτες», που εξαγγέλλονται κατά κόρον συνθηματικά. Ας μη ξεχνάμε, είμαστε όλοι τόσο αδύναμοι, που ένας «καλός σαμαρείτης» ασφαλώς θα υψώνει κατακόρυφα τον πήχη για την τραυματισμένη και σακαταμένη από τα πάθη μας φύση.

     Εγώ θα έλεγα να τολμήσουμε ταπεινά να αντιστρέψουμε κάτι από τη θεοπαράδοτη Παραβολή, ώστε να μπορέσουμε να εκμαιεύσουμε μια άλλη πραγμάτωση μέσα από τους βαθείς συμβολισμούς της στο θαυμαστό εσωτερικό της.

     Λέω, λοιπόν, για μια «άλλη» αρχή, να γίνουμε όλοι «καλοί τραυματίες». Να αναγνωρίσουμε την ασθένεια, να αποδεχθούμε την ανημποριά μας, να γίνουμε ώριμα φίλοι με την παραλυσία μας και τον πόνο που μας κυριεύει και μας διαλύει κυριολεκτικά. Να πάψουμε να κρύβουμε τις πληγές μας και να σκεπάζουμε τα έλκη μας. Να μη ντραπούμε, αλλά απεναντίας να αγαπήσουμε τη γύμνια μας, να μη πτοηθούμε στην απέκδυση που δεχθήκαμε βίαια ή που προκαλέσαμε ασύνετα.

     Να πάμε κόντρα στο θυμό και στη λογική, στη φωνή της αδημονίας, στην αντίληψη του κόσμου, κόντρα στις προλήψεις και τις πλάνες του βίου και να μη φύγουμε από το Δρόμο στον οποίο βρεθήκαμε αφημένοι, παρατημένοι, εγκαταλειμμένοι από όλους, ιδιαίτερα από όσους πιστεύαμε ακράδαντα πριν ότι δεν θα μας εγκαταλείψουν ποτέ. Αυτός ο Δρόμος, είναι ο Δρόμος της κοσμικής θλίψεως και της πνευματικής εκπλήξεως, ο Δρόμος των παθών και της απάθειας, ο Δρόμος όπου όλα σβήνουν και όλα αναλάμπουν. Σε αυτό το Δρόμο δεχθήκαμε πληγές και σε αυτόν γνωρίσαμε την ίαση και τη θεραπεία. Όλα τα αντίθετα, όλα τα οξύμωρα, όλα τα ανεξήγητα, όλα τα παράδοξα, όλα τα μυστήρια, όλα τα δεινά και όλα τα θαυμαστά, βρίσκονται σε αυτόν το Δρόμο. Παρά την απελπιστική, την ανερμήνευτη και παρατεταμένη ησυχία του, εμείς να επιμείνουμε να μείνουμε εκεί σε αυτόν με προσευχή, με υπομονή και με ελπίδα που δίνει παλμό στην καρδιά. Μόλις το κάνουμε αυτό, θα δούμε ότι θα έρθει και θα φανεί...

     «Θα έρθει και θα φανεί», Ποιος; Ο Καλός Σαμαρείτης, ο Χριστός! Αυτός που δεν μας πλήγωσε ποτέ, αλλά οπωσδήποτε Τον πληγώσαμε και πληγώνουμε συνέχεια. Θα έρθει Αυτός, προς τον Οποίον δείχνουμε κάθε αγνωμοσύνη και κάθε αχαριστία, ενώ Αυτός μας προσφέρει κάθε ευεργεσία, κάθε αγαθό και δώρημα. Σε αυτό το Δρόμο της καρτερίας και της μυστικής δύναμης του Πνεύματος, θα δούμε να μας πλησιάζει ο γλυκύτατος Ιατρός της ψυχής και της ζωής μας· Αυτός που μας γιατρεύει συνεχώς και πάντα, κάθε φορά και όλες τις φορές. Ας μείνουμε λοιπόν σε αυτό το Δρόμο των Μυστηρίων της Εκκλησίας, στο Δρόμο των εκκλησιαστικών και προσωπικών αρετών και, με το βάλσαμο του οίνου και του ελέους των φαρμάκων της φιλανθρωπίας Του, ας φανούμε δυνατοί και ανδρείοι: ας μη λιποψυχήσουμε, ας μη βαρυγκωμήσουμε, ας μην αναστενάξουμε ποτέ για τίποτα και για κανέναν. Με δοξολογία, ας αφεθούμε ολοκληρωτικά στην αγκάλη Του, στην προστασία Του, στην περιποίηση της αγάπης του μόνου Καλού Σαμαρείτη. Αυτόν που, ενώ έχουν προ πολλού αποκηρύξει και κατασυκοφαντήσει όλα τα έθνη και οι θρησκείες και τα συστήματα των ανθρώπων στη γη, είναι ο μόνος Αθώος, ο μόνος Μακρόθυμος και Φιλάνθρωπος και ο μόνος που μας δίνει ζωή κι ελπίδα.

     Ας νιώσουμε τη μεγάλη ασφάλεια και τη θαλπωρή του Πανίερου Πανδοχείου Του (=της Αγίας Εκκλησίας Του), εκεί όπου πιο πέρα θα μας αφήσει Αυτός με συγκινητική στοργή και μέριμνα και ας λάβουμε όλοι από Αυτόν την ανεκδιήγητη πείρα της αποκατάστασης των πληγών και των τραυμάτων μας, που πριν καταβασάνιζαν, ταλαιπωρούσαν, έθλιβαν και βάρυναν τη ζωή και την καθημερινότητα, τον αγώνα και την πορεία μας.

     Μετά, από όλο αυτόν τον απαραίτητο κύκλο των ιερών βιωμάτων που απορρέουν από τη θέση του «καλού τραυματία» που πάντα βρίσκει ο Καλός Σαμαρείτης, ας πάρουμε τότε κι εμείς «δικαιωματικά» την έμπνευση και τη δύναμη να γίνουμε επιτέλους «καλοί σαμαρείτες», να γίνουμε άνθρωποι της αγάπης και της Χάριτος· άλλος λίγο, άλλος πολύ, ο καθένας με τον τρόπο του και τη δύναμή του· να γίνουμε γνήσιοι άνθρωποι αυτής της «καλοσαμαρειτικής» αγάπης· κατά μίμηση του Χριστού «καλοί σαμαρείτες» κι εμείς, από την πολύ και πρωτόφαντη αγάπη που λάβαμε, για την ανείπωτη αγάπη που δίδεται αδαπάνητα από Αυτόν, εξαιτίας εκείνης της αγάπης που ανέλπιστα μας προσφέρθηκε και σ’ εμάς…

π. Δαμιανός