ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΣΚΕΨΕΙΣ 

ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Είπε ο Κύριος· κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά μόνο ο Υιός του Ανθρώπου, που κατέβηκε από τον ουρανό και που είναι στον ουρανό. Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ' Αυτόν, να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή Του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια. Γιατί ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ Αυτού».

     Όλοι σήμερα επιδιώκουν και ψάχνουν να βρουν επίμονα μια περίοπτη θέση καταξίωσης, μια θέση κατοχύρωσης, ασφάλειας, γοήτρου και επιφάνειας· μια θέση οπωσδήποτε σε ύψος και ποτέ σε βάθος. Άλλωστε, τι να το κάνει κανείς το «βάθος»; Μέσα σ’ αυτό, ούτε που φαίνεται κάνεις, ούτε που ακούγεται κανείς. Βρίσκεται χωμένος και λησμονημένος «εκεί», αθέατος και κρυμμένος· μόνος μαζί με τον παράδοξα μυστικό Θεό του· μαζί με Αυτόν τον Θεό, που δεν αρνήθηκε και δεν απέφυγε να μείνει μόνος, αβοήθητος, εγκαταλελειμμένος, αφανής, ανυπεράσπιστος και αδύναμος, από αγάπη. Με Αυτόν τον Θεό, που τόσο πολύ αγάπησε το πλάσμα του, ώστε δεν δίστασε να σταυρωθεί από αυτό! Πώς να καταλάβει η λογική του ανθρώπου έναν τέτοιο Θεό και πώς να υπομείνει το θεϊκό βάθος μέσα στο οποίο κουρνιάζει η αγάπη Του;

     Μετά από την πτώση του εωσφόρου και του ανθρώπου, ο ουρανός παρέμεινε ερμητικά κλειστός, γιατί το ζηλευτό του ύψος έγινε επάρατη αφορμή και αιτία πτώσεως. Όλοι θέλησαν να πέσουν, να εκπέσουν από το ύψος που τους δώρισε η θεία αγάπη και πανσοφία, προδίδοντας με την αλαζονεία, την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τον Θεό που τους έπλασε. Ζοφερά απομεινάρια ανεξίτηλης υπερηφανείας και αλαζονείας έμειναν μόνιμα στις προθήκες των νεφελών. Η πτώση έγινε ο άτιμος θρίαμβος των όντων. Και αυτός ο θρίαμβος μετατράπηκε σε ασταμάτητο πένθος της ψυχής και της φύσης. Η χαρά της αρμονίας, έγινε μίσος που επέφερε χάος, σύγχυση και ανταρσία. Τα πάντα και τους πάντες τα κάλυψε και τα σφράγισε ο θάνατος της έπαρσης. Ένας οντολογικός μώμος, μια βρωμιά πνευματική, μια υπαρκτική τοξικότητα απλώθηκε παντού, στα επίγεια και εναέρια στρώματα και η σιωπή του άδη κυριάρχησε ακόμη και εκεί που, πριν, όλα μεθούσαν από θεία δόξα και αθανασία. Να, γιατί ο ενδόμυχος πόθος που έχει ο άνθρωπος για μια θέση σε ύψος κατά κανόνα εμπεριέχει τη βαθιά αρρώστια του πνεύματός του. Να, γιατί η πλανερή μας αγάπη να εκτοξευθούμε ψηλά προέρχεται από τον αρχέγονο εγωισμό της ανταριασμένης φύσης μας.

     Όλη μας τη ζωή τη δαγκώνουν με δύναμη και λύσσα τα νοητά φίδια: η αγάπη για δόξα, το πάθος γι’ αναγνώριση, η σάρωση του εγωισμού, η ασχήμια της ασέβειας, η κατάρα της ανταρσίας και της ανυπακοής, η εμμονή για δύναμη και η δίψα για εξουσία, το κυνήγι για χρήμα και το καρδιοχτύπι για επαγγελματική εξέλιξη, η παράκρουση για δήθεν κοινωνικό ή μορφωτικό status, κτλ., μας κατατρύχουν τρομερά. Το δηλητήριο αυτών των παθών–φιδιών όμως, πάει προς την καρδιά, που είναι το κέντρο της ύπαρξής μας. Πρέπει να προλάβουμε και, μέσα από τον πόνο και τα βάσανα που δοκιμάζει ο καθένας μας, πέρα από τις όποιες ανθρώπινες πτώσεις, αδυναμίες και αμαρτίες μας, να βρούμε τη δύναμη ν’ ατενίσουμε προς τον Σταυρό του Χριστού. Όπως παλιά οι Ισραηλίτες που ατένιζαν τον χάλκικο όφη που έστησε με εντολή του Θεού ψηλά ο Προφήτης Μωυσής και σώζονταν και, έτσι, δεν τους κατάπινε ο θάνατος και δεν τους παράχωνε η ξηρόχωμη έρημος.

     Από τον Σταυρό του Χριστού πηγάζει η ζωή που μας λείπει, η ζωή που αγνοούμε, η ζωή που απαρνηθήκαμε, η ζωή που ατιμάσαμε, η ζωή της μετάνοιας, της συγχώρεσης, της καταλλαγής, της ειρήνης και της αγάπης. Κι ας μη γελιόμαστε· χωρίς τον Σταυρό του Χριστού, δεν βρίσκουμε δύναμη, ενίσχυση, λύτρωση, αγιασμό και σωτηρία. Αν δεν γίνουμε πραγματικά άνθρωποι του Σταυρού, άνθρωποι χριστοσταυρικοί, τότε, είναι πνευματικός νόμος που ισχύει για όλους ότι, αργά ή γρήγορα, θα γίνουμε άνθρωποι–σταυρωτές. Άνθρωποι–απάνθρωποι, άνθρωποι–μισόθεοι και μισάνθρωποι· άνθρωποι που, επειδή δεν ταπεινώθηκαν, δεν αγάπησαν, δεν θυσιάστηκαν, δεν δόθηκαν, δεν πρόσφεραν. Κι έτσι, δεν επέτρεψε η ζωή τους να τους δοθεί το φως, η ζωή και η δόξα που κρύβονται αιώνια μέσα στον Σταυρό του Χριστού.

     Αλλά, πόσο διαφορετική είναι η πορεία και η τροχιά που διαγράφει η αγάπη, η αυτοαγάπη, η σταυρωμένη αυτοαγάπη που είναι ο Χριστός! Αυτός που ανέβηκε προς τον Πατέρα και που κάθησε εκ δεξιών Του, Αυτός που έσωσε το ανθρώπινο πρόσλημα τιμώντας το με την ένθεη θέση στη επουράνια καθέδρα, Αυτός που κατέκτησε μυστικά τα ουράνια δώματα, κάθε υπαρκτό και νοητό ύψος, είναι Αυτός που πρώτα «κατῆλθε ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς», που έπαθε και σταυρώθηκε από «μανικό έρωτα» για τον υπερήφανο, τον αλαζόνα και τον πεσμένο άνθρωπο και θάφτηκε τριήμερος σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα. Είναι Αυτός που κατέβηκε αθόρυβα από αγάπη και ταπείνωση στα πιο αφώτιστα ταμεία του άδη και έδωσε τον εαυτό Του, με μια κένωση και με μια υπέρτατη θυσία «έως τέλους». Μετά από αυτό το βάθος της θεοπρεπούς Του ταπείνωσης, μετά από την αφάνεια της ανιδιοτέλειάς Του, μετά από την εσχατιά της μοναδικής Του θυσίας, μετά το Σταυρό Του –που είναι η πράξη και το μέτρο της αγάπης Του για μας– Του αποδόθηκε πανδίκαια ένα-ένα κάθε ύψος δόξης και τιμής.
    

     Έτσι, ο Σταυρός, αντέστρεψε και αντιστρέφει τις συνέπειες και τις συνθήκες που παγιώνει η αμαρτία μέσα μας και γύρω μας. Η αγάπη, η ταπείνωση, η θυσία, η ζωή της ευσπλαχνίας, της συγχώρεσης και της ανιδιοτέλειας, είναι η δική μας προσωπική ευθύνη αλλά και η προϋπόθεση για να ανέβουμε όχι φανταστικά, αλλά πραγματικά και αιώνια. Ακολουθώντας τον Χριστό, θα πρέπει να αγαπήσουμε πρωτίστως την ευλογημένη Του κατάβαση, τα χριστοπρεπή βάθη της αγάπης και της ταπείνωσής Του, για να τον βρούμε κατόπιν Ζώντα και Αναστάντα στα ανυπερήφανα και απαθή ύψη της δόξας Του, προς την οποία καλεί την κάθε ψυχή.

     Έτοιμοι πάντα να διαβούμε βιαστικά το κατώφλι της ζήσης μας, για να παραδοθούμε σε χίλιες δυο εγκόσμιες περιπέτειες και βιοτικές υποθέσεις, να πορευθούμε με χίλιες δυο ιδέες, αντιλήψεις, στόχους και σχέδια. Αλλά, πριν αλαργέψουμε, πριν φύγουμε μακριά, να δώσει ο Θεός να προσέξουμε ότι δίπλα στην πόρτα του βίου και του αγώνα μας παραστέκει πάντα ο Σταυρός του Χριστού, για να μας υπενθυμίσει ότι το ύψος, το κράτος και η ζωή της θείας αγάπης είναι καλά και αχώριστα ριζωμένα στο βάθος της ταπείνωσης και της θυσίας...

π. Δαμιανός