Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

     Ο Χριστός αναλήφθηκε και πορεύθηκε και με το σώμα Του «εκεί» στα δεξιά του Θεού και Πατέρα Του, από τον Οποίον δεν είχε χωριστεί ποτέ. Με τις ευαγγελικές αρετές, με την ολόθυμη εμβίωση της ζωής της Πίστεως, με την προσωπική μετοχή μας στα Μυστήρια της Εκκλησίας συντελείται βαθμιαία σε μας μια άλλη μυστική όσο και πολύ ιδιαίτερη Ανάληψη του Χριστού. Πού και προς τα πού; Προς τον κρυμμένο και απωθημένο ουρανό της καρδιάς μας, προς την εσώτατη αλλά αγνοημένη καθέδρα της ύπαρξής μας.

     Αναλαμβάνεται ο Χριστός ακριβώς για να δώσει σε μας το σωτήριο υπογραμμό, το ζωντανό παράδειγμα, την ουρανόδρομη ιχνηλασία για το ποια είναι και για το ποια θα πρέπει να είναι και η δική μας εσωτερική πορεία: Ν’ αποτινάξουμε και να υπερβούμε την πτωτικότητα των εμπαθειών μας· ν’ αποσείσουμε τη βαρύτητα των παθών και των αμαρτιών μας. Από επίγειοι άπτεροι φυλακισμένοι, να γίνουμε ουράνιοι, παγκόσμιοι άνθρωποι μόλις η ζωή μας αρχίσει ν’ αποκτά και ν’ αντανακλά ύψος θεϊκό, ύψος αδιάβλητο Χριστού.

     Οι Μαθητές πήραν μεγάλη χαρά βλέποντας και βιώνοντας την Ανάληψη του Χριστού. Έτσι κι εμείς, μέσα από την υπόπτερη, μέσα από την ανοδική και ελεύθερα χριστοκεντρική πορεία του είναι μας, βιώνοντας καρδιακά το μυστήριο της Εκκλησίας, το μυστήριο της σχέσης μας με το Πρόσωπο του Κυρίου, γινόμαστε σιωπηλά υπέργειοι ακόλουθοι του Χριστού στους Ουρανούς των μεγαλείων της αγάπης Του. Δεν είναι προορισμός και σκοπός μας η γη. Το βάραθρο, ο λάκκος, η λασπουριά και η σκόνη δεν μας πρέπουν και δεν μας αξίζουν για προϋποθέσεις ζωής. Αν θέλουμε να είμαστε αληθινοί και ανυπόκριτοι Χριστιανοί, πρέπει να ζούμε με τον πόθο της θείας Ανάληψης και να ζήσουμε με αυτό το γεγονός της μέσα μας. Κάποτε, κάπως, πρέπει οπωσδήποτε να ανέλθουμε μυστικά, μέσα από τα βάθη της ταπείνωσης και της αγάπης Του. Να σηκωθούμε ολότελα από τη νεκρίλα και την πτωμαΐλα αυτής της γης, για να θεωρήσουμε άλλους καθαρούς αιθέρες μιας άλλης ατέρμονης θείας χριστοφόρας ζωής.

     Τι παράδοξο! Αυτός που αναλαμβάνεται δεν αφήνει κανέναν μόνο και εγκαταλειμμένο πίσω Του. Γιατί Αυτός που αίρεται από τη γη έχει αιώνια μέσα Του Αυτούς που αγαπά ακατάπαυστα. Και αυτοί που πολύ πρόσκαιρα αφήνονται πίσω, ζουν (με) την ακατάλυτη χαρά της αιώνιας παρουσίας Του. Το Πρόσωπο και η Παρουσία του Χριστού μένουν ανέγγιχτα και απαραβίαστα από κάθε εγκόσμια πίεση και περιορισμό συνθηκών και επιρροών. Και αυτό, λίγο-πολύ, μεταβιβάζεται σε αυτούς που προσκαρτερούν αγαπητικά στην παρουσία Του με όλες τις μυστήριες εκδοχές της. Τώρα μετράει μόνο η ατόφια θεία αγάπη και το αν έχει η καρδιά μας αυτή τη θεία αγάπη. Η σχέση μας με τον Χριστό είναι η μόνη σχέση που δεν γνωρίζει μειώσεις, ελλείψεις, κενά, διαστάσεις, αποστάσεις και θλιβερές απουσίες. Τώρα έχουμε μια επινίκια πληρότητα να βιώσουμε στο Πρόσωπό Του, γι’ αυτό και σκορπιέται παντού μεθυστική η χαρά από την Ανάληψή Του.

     Βλέπουμε όλοι επομένως ότι η Ανάληψη του Χριστού δεν ήρθε να θέσει ένα τέρμα ή έναν επίλογο στην παρουσία Του είτε πάνω στη γη είτε μέσα στη ζωή μας. Είναι το δεσποτικό γεγονός ενός θείου και άφραστου μυστηρίου το οποίο άνοιξε διάπλατα τις προοπτικές και το δρόμο της δικής μας εισόδου στα μυστικά επουράνια της σωτηρίας μας. Προσεγγίζουμε το μυστήριο της θείας αληθείας του Ευαγγελίου τριαδολογικά: ο Χριστός μάς δείχνει τον Πατέρα και την εκ δεξιών «θέση» της θεανθρώπινης φύσης Του· η δε Ανάληψή Του αποτελεί προοίμιο της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματος προς την Εκκλησία που Τον περιμένει και ταυτόχρονα Τον έχει αδιάσταστα και παντοτινά στο Σώμα της. Και αυτή η ουρανομήκης δόξα του Αναληφθέντος είναι η μόνη συντελούμενη θεωρία των εσχάτων του ανθρώπου και του κόσμου.

     Δεν είμαστε πια ορφανοί και αδύναμοι· έχουμε Αυτόν που γέμισε τα πάντα με την αγάπη Του και στερέωσε τα σύμπαντα με την ισχύ της παρουσίας Του. Η κατήφεια και η λύπη της αρχέγονης αδυναμίας μας συντρίφτηκε, γιατί έχουμε μέσα σε ένα άληκτο τώρα, Βοηθό, Υπερασπιστή, Συνοδίτη και Λυτρωτή Αυτόν που έχει μέσα στον Εαυτό Του τη φύση μας, μαζί με την οποία συμβασιλεύει πλάι στον Πατέρα Του, καλώντας ταυτόχρονα όλους εμάς, τον κάθε έναν από εμάς, σε μια ενότητα αγάπης μαζί Του, για να ζήσουμε πραγματικά και αναφαίρετα τη μακαριότητα της αθανασίας, της δύναμης, της χαράς και της κάθε ευλογίας Του. Αμήν. Γένοιτο.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟ–ΕΥΔΟΚΙΜΟΥ

Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟ–ΕΥΔΟΚΙΜΟΥ

     Συζητούσα κάποτε με τον ήδη μακαριστό Γέροντα και Προηγούμενο της Μονής Ξενοφώντος Ευδόκιμο (κατά κόσμον Ευστάθιος Σκουφάς, του Δημητρίου και της Χρυστούλας, από την Αμφίκλεια [Δρύμια] Λοκρίδος· 1906–1/7/1990), ο οποίος αναπαύθηκε στη Μονή Δοχειαρίου, περί των διαφόρων πειρασμών που υπάρχουν στον κόσμο. Ο Γέροντας μού τόνισε ότι είναι επικίνδυνο στον αρχάριο να εξέρχεται από το Άγιον Όρος και να συναναστρέφεται με τον κόσμο, προπαντός στην εποχή μας, που η πνευματική ζωή οδηγήθηκε σε αποχαύνωση και οργιάζει κυριολεκτικά η ασυδοσία και η αμαρτία. Αφού μου είπε διάφορες συμβουλές, μου διηγήθηκε στη συνέχεια και την εξής ιστορία περί του πειρασμού στον οποίον περιήλθε αυτός ο ίδιος κάποτε στην πόλη της Θεσσαλονίκης όπου βρέθηκε, όταν ήταν περίπου εβδομήντα χρονών (το έτος 1976).

     Μου είπε λοιπόν τα εξής:

     «Βγήκα κάποτε από το Άγιον Όρος και πήγα στη Θεσσαλονίκη για κάποια αναγκαία υπόθεση. Κατέλυσα (=διέμεινα, διανυκτέρευσα) δε, σε κάποιο ξενοδοχείο της πόλης μέχρι να τελειώσω τις δουλειές μου και κατόπιν να επιστρέψω στο Άγιον Όρος. Μόλις τακτοποίησα τις υποθέσεις μου, γύρισα στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστώ και για να προσευχηθώ μέχρι να αναχωρήσω, πολύ πρωί την επόμενη μέρα.«

     »Όταν ανέβηκα τα σκαλοπάτια του ξενοδοχείου και πήρα το διάδρομο για το δωμάτιο που έμενα, με συνάντησε κάποια νέα, η οποία με παρακάλεσε να τη δεχθώ στο δωμάτιό μου για να της κάνω εντριβή στην πλάτη, διότι ήταν άρρωστη, «χάλια», όπως μου είπε. Εγώ, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου που λέγει: «Εάν ο αδελφός σου σε αγγαρεύσει για να πας μαζί του ένα μίλι, εσύ πήγαινε μαζί του δύο» (βλ. Ματθ. 5, 41), όπως και σύμφωνα με μια παρόμοια στο πνεύμα της φιλαδελφίας Παραβολή του Κυρίου για τον «Καλό Σαμαρείτη» (βλ. Λουκ. 10, 25–37), όπου λέγει να βοηθούμε αυτούς που έχουν ανάγκη, θεώρησα καλό να της δώσω τη βοήθεια που ζητούσε.«

     »Έτσι, αφού ξάπλωσε στο κρεβάτι, της έκανα την απαιτούμενη εντριβή στην πλάτη προς ανακούφιση της ασθένειάς της, όπως με παρακάλεσε, αλλά συγχρόνως πρόσεχα και τους λογισμούς μου –να μη με κυριεύσει κανένας αισχρός λογισμός, πράγμα το οποίο κατόρθωσα με την προσευχή και με τη θεία βοήθεια– έτσι ώστε και τον πλησίον μου να εξυπηρετήσω και προς τον Θεό ή προς τον εαυτό μου να μην αμαρτήσω. Αυτό δεν το χώνεψε ο διάβολος, που κρύφτηκε καλά μέσα στην καρδιά της νεαρής κοπέλας, και μου έκανε λυσσαλέα επίθεση.«

     »Μετά, που τελείωσα την εντριβή, η νέα αυτή σηκώθηκε πάνω, πέταξε το προσωπείο της “άρρωστης” και μου πρότεινε άνευ αιδούς την αμαρτία. Εγώ, όχι μόνο δεν έστερξα σ’ αυτό, όχι μόνο δεν σκανδαλίστηκα μέσα μου καθόλου, αλλά αντίθετα της έκανα παρατήρηση πρώτα και μετά τη νομοθέτησα να απέχει από τέτοιες πράξεις που ευχαριστούν τον δαίμονα και δυσαρεστούν τον Θεό.«

     »Αυτή τότε άρχισε να κλαίει και να μου λέει ότι θ’ αυτοκτονήσει. Τη ρωτάω: “Είσαι Χριστιανή Ορθόδοξη;”. Κι αυτή μου απάντησε: “Ναι, είμαι”. Τότε της λέω: “Στον Χριστιανισμό δεν υπάρχει αυτοκτονία· υπάρχει μετάνοια”. Αυτή μου λέει: “Και τι θα κάνω τώρα, πάτερ;”. Κι εγώ της απάντησα: “Να εξομολογηθείς, να μετανοήσεις και ν’ αλλάξεις ζωή”.«

     »Και αφού της αποκάλυψα ότι είμαι και Εξομολόγος–Πνευματικός, συμφωνήσαμε να συναντηθούμε σε μια καθορισμένη ώρα σε κάποια εκκλησία της Θεσσαλονίκης για την Εξομολόγηση. Και μου εξομολογήθηκε, η καημένη η κοπέλα, ότι ήταν πολύ σεμνή στον τόπο της, αλλά κάποιος νέος από την Καλαμάτα την παραπλάνησε στην αμαρτία και από τότε πήρε τον κατήφορο προς την απώλεια. Και αφού την εξομολόγησα και της διάβασα Συγχωρητική Ευχή, την συμβούλεψα να προσέχει από τούδε και στο εξής και να μην αμαρτάνει. Κι έτσι την απέλυσα εν ειρήνη…».

     Μ’ αυτό τον τρόπο, ο Γέρων Ευδόκιμος, ως αγνός και καθαρός αγωνιστής του Χριστού, νίκησε τον δαίμονα της φιληδονίας και της πορνείας και φάνηκε γνήσιος και ανόθευτος δούλος του Θεού, τόσο σαν Ιερέας όσο και σαν Μοναχός. Και, τελικά, εκεί που ο διάβολος τού ’στησε την παγίδα για να τον συλλάβει και ν’ απολεσθεί, ο Γέροντας έλαβε από τούτη την παγίδα το στεφάνι. Εκεί που ο πειρασμός τού ’ριξε το αγκίστρι με το δόλωμα, αυτός πήρε το δόλωμα, το καταπάτησε και το κυρίευσε· δηλαδή καταφρόνησε την ηδονή που του προσφέρθηκε και επιπλέον έσωσε και τη νεαρή κόρη. Την επομένη, λίαν πρωί, πήρε το λεωφορείο για τη Χαλκιδική και για τ’ Άγιον Όρος και «συνέχισε χαρούμενος το δρόμο του» (πρβλ. Πράξ. 8, 39), δοξάζοντας τον Θεό που, όχι μόνο τον διαφύλαξε άτρωτο από τα βέλη της σαρκικής αμαρτίας, αλλά και τη νέα, που είχε πέσει σε πτώσεις στη ζωή της, την οδήγησε, με τη θεία Χάρη, στην ανόρθωση και τη μετάνοια…

ΒΛΑΣΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ

※

[(1) Βλασίου Μοναχού:

«Αθωνικόν Λειμωνάριον»

(Διηγήσεις και αποφθέγματα

Γερόντων του Αγίου Όρους),

Κεφ. ΙΗ΄, §2, σελ. 91–94,

Έκδοσις Ο.Χ.Α. «Λυδία»,

Θεσσαλονίκη 1998.

Εκτενή βίο του οσίου Γέροντος

βλέπε και στο:

(2) «Από την ασκητική και ησυχαστική

αγιορειτική παράδοση»,

Μέρος 1ο, Συναξάρι Κ΄,

σελ. 234–253,

Άγιον Όρος, 2011¹.

(3) Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένου,

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΑΡΡΩΣΤΟΙ

ΑΡΡΩΣΤΟΙ

Είμαστε άρρωστοι,

γιατί ακόμα και η ευγένεια του Θεού

μας πληγώνει…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΟΤΑΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΟΤΑΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ

     Όταν αποχωρήσει η Προσευχή από την καρδιά, τότε γινόμαστε τέλειοι στο ψέμα, στη διπλωματία, στην επίδειξη και στην τελεταρχία. Τότε είναι που ο κόσμος καταλαβαίνει ότι δεν τον αγαπούμε. Και δεν τον αγαπούμε, γιατί δεν είναι μαζί μας και μέσα μας ο Θεός.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ

ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ

     Μια ζωή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προσπαθώ ή λέω ότι προσπαθώ τάχα να σωθώ. Μια ζωή πάλι κι εσύ προσπαθείς διακαώς δήθεν να σώσεις εμένα, εμποδίζοντας λίγο-πολύ τη σωτηρία που θέλω και επιχειρώ να «κατορθώσω». Η σωτηρία που μου προσφέρεις είναι η εφιαλτική ακύρωση της δικής μου. Και η σωτηρία που τόσο επιδιώκω δεν είναι παρά η αποκρουστική τροχοπέδη της δικής σου. Φορτώνουμε σε κάθε «σωτηρία» του εαυτού μας τα θέλω μας, την επίδιωξη, την αυτοδικαίωση, την αντίδραση, την κατάκριση και την επίκριση προς τους άλλους. Τι να συμβαίνει άραγε; Μπερδέψαμε την αντίληψη για τη σωτηρία ή μήπως η σωτηρία διαφοροποίησε τη ζήση μας κι αλάργεψε τα βήματά μας; Έχουμε πολλές σωτηρίες να διαλέξουμε μπροστά στη θέα μας ή μήπως εκείνη η σωτηρία, που μας προσφέρεται πραγματικά άνωθεν, είναι η μεγάλη και δυσερμήνευτη υπόθεση μιας ακατανόητης εξατομίκευσης; Ο τρόπος και ο δρόμος της δικής μου σωτηρίας πώς γίνεται να γίνει ένας σιδηρούς νόμος για σένα; Πώς γίνεται η ελευθερία μου να είναι ακέραια και πλήρης, όταν εσύ αγνοείς, αποστρέφεσαι ή αντιμάχεσαι τη σωτηρία που βιώνω εγκάρδια και αληθινά; Όταν θα βρούμε τη σωτηρία, θα έχουμε και τη μεταξύ μας ενότητα; Όταν σωθούμε, τότε δεν είναι που θα φύγουν οι μάσκες και θα αρχίσουμε να είμαστε αληθινά πρόσωπα; Μήπως τελικά η σωτηρία δεν είναι τόσο δική «μου» και δική «σου», όσο δική μας και όλων μας; Αλλά κι αν εγώ αρνούμαι να σωθώ, πώς γίνεται να συμπαρασύρω προς την «απώλεια» που επιλέγω κι εσένα μαζί, που δε φταις, γιατί πολύ απλά αγωνίζεσαι να σωθείς; Τι κάνει τη σωτηρία μικροπρεπή αυτοσκοπό, άρα δεινό σκόλοπα και εμπόδιο για μένα και τις σχέσεις μου; Τι κάνει μια σχέση σωτήριο κεφάλαιο για την ανάπτυξή μου, άρα πολύτιμο στάδιο αγώνα και θείο γεγονός για τη σωτηρία μου; Κλείνεις τα μάτια και το ξαναλές, γιατί έτσι είναι, και γιατί αυτό που «είναι», τώρα δα βολεύει κι εσένα: «Θεωρίες!...». Γιατί παντού βλέπεις θεωρίες, διδαχές, ορμήνιες και συστάσεις! Όλα τούτα τα τέλματα και τα αδιέξοδα λειαίνονται και αμβλύνονται μονάχα με την προσοχή της καρδιάς και με τη διάκριση που κομίζει η προσευχή, το άνοιγμα της καρδιάς μας προς τον Ζώντα Θεό. Και η απάντηση αναφύεται ξεκάθαρη, παρακλητική και ισχυρή από μέσα μας. Το πρόσωπο και την καρδιά ποιος την καταλαβαίνει; Σίγουρα Αυτός που την έφτιαξε και Αυτός που διαρκώς τη σώζει· ο Θεός. Όλοι οι άλλοι, μετά από Αυτόν, το θέλουν-δε το θέλουν, το ξέρουν-δε το ξέρουν, είναι υπαίτιοι, αρωγοί και συντελεστές, ίσως και απαραίτητοι μάρτυρες μιας θεσπέσιας και αθέατης σωτηρίας, η οποία κατέρχεται σε μας αθόρυβα, σιγανά και βαθμιαία και η οποία διενεργείται πάντα μυστικά και πάντα ανεξήγητα μέσα μας. Κι αν κάποια άλλη αυτόματη, γήινη ή ατομική «σωτηρία» γεννά τόσες απωθήσεις, κόντρες και διενέξεις μεταξύ μας, είναι γιατί πρέπει οπωσδήποτε να βρήκε αυτή κάποιο γήπεδο ή μια αρένα για να εκτονωθεί ο αρχέγονος «ανθρώπινος» εγωισμός ή για να εκφραστεί ο επάρατος ανταγωνισμός των παθών μας…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΔΕΣΙΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΟΜΠΟΙ

ΔΕΣΙΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΟΜΠΟΙ

     Πέρα, ανεξάρτητα κι αντίθετα από κάθε ωραίο πλέξιμο μαλλιών ή πλοκή καταστάσεων, το να μπορείς να ξεμπλέκεις από πολλά και πολλούς στη ζωή σου, είναι πραγματικά τέχνη και επιστήμη, προνόμιο και χάρισμα να ζεις· ελεύθερα, απιεστικά, λυτρωτικά. Ρωτήστε τη ζωή και την καρδιά αν θέλει δεσίματα και κόμπους...

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΔΕΘΗΚΑ ΚΙ ΑΝΑΘΑΡΡΗΣΑ

ΔΕΘΗΚΑ ΚΙ ΑΝΑΘΑΡΡΗΣΑ

     Μια ζωή δέθηκα στο κλάμα σου κι αναθάρρησα στο γέλιο σου. Στο τέλος, μπέρδεψα τα σκονάκια στις εξετάσεις της αγάπης και της ελευθερίας που δίνω κάθε στιγμή, κάθε στιγμή της στιγμής σε μια τανυσμένη ζωή στα άκρα κάθε αντινομίας και σιωπής, ισορροπίας και λόγου.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

Η ΑΓΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ Η ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΣ

Η ΑΓΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ Η ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΣ

     Η αγία Μεγαλομάρτυς και Ισαπόστολος Φωτεινή ήταν η Σαμαρείτιδα με την οποία ο Κύριος συζήτησε στο φρέαρ του Ιακώβ (Ιωάν. 4) και στην οποία αποκάλυψε όλα όσα εκείνη είχε κάνει από τα παιδικά της χρόνια. Αλλάζοντας τότε εκείνη τρόπο ζωής, εξήλθε να κηρύξει το μήνυμα της σωτηρίας στην πατρίδα της και προσηλύτισε στον Χριστό τις τέσσερεις αδελφές της (την Φωτώ, την Φωτίδα, την Παρασκευή και την Κυριακή) και τους δύο γιους της (τον Βίκτωρα [ή Φωτεινό] και τον Ιωσή).

     Μετά το μαρτύριο των αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, κατά τον διωγμό του Νέρωνος (περί το 54), μετέβη στην Καρθαγένη και κήρυξε με επιτυχία την χριστιανική πίστη μαζί με τον γιο της Ιωσή. Ο άλλος της γιος, ο Βίκτωρ (ή Φωτεινός), αφού πολέμησε γενναία κατά των Αβάρων, έγινε στρατηγός και εστάλη από τον αυτοκράτορα στην Γαλιλαία με εντολή να εξοντώσει τους χριστιανούς. Ο Βίκτωρ, όμως, αντί να κυνηγήσει τους μαθητές των Αποστόλων, περνούσε τον καιρό του διακηρύσσοντας ο ίδιος την χριστιανική πίστη, προτρέποντας τους πιστούς στην εγκαρτέρηση. Ο λόγος του είχε τόση δύναμη, ώστε κατόρθωσε να προσηλυτίσει τον δούκα Σεβαστιανό και άλλους αξιωματούχους του Κράτους. Πληροφορούμενος το γεγονός, ο αυτοκράτορας διέταξε να συλληφθούν και να οδηγηθούν αμέσως στο δικαστήριο. Αντιλαμβανόμενος όμως ότι δεν θα κατόρθωνε να κάμψει την αποφασιστικότητά τους, διέταξε να κάψουν τους βραχίονες του Βίκτωρος και του αδελφού του Ιωσή στο ύψος των ώμων και κατόπιν τους έριξε στην φυλακή.

     Η αγία Φωτεινή οδηγήθηκε επίσης στο δικαστήριο και με τα λόγια της έφερε στην χριστιανική πίστη την ίδια την κόρη του αυτοκράτορα μαζί με τις θεραπαινίδες της, γεγονός που προκάλεσε την οργή του τυράννου, ο οποίος διέταξε να ρίξουν όλες τις αγίες σε αναμμένη κάμινο. Καθώς διά της χάριτος του Θεού διαφυλάχθηκαν αβλαβείς, υποχρέωσαν τις αγίες να πιουν το δηλητήριο που είχε ετοιμάσει ένας μάγος, ονόματι Λαμπάδιος. Διαφυλάχθηκαν και πάλι σώες και ο μάγος τούς έδωσε τότε ένα ακόμη ισχυρότερο δηλητήριο. Όταν κι αυτό στάθηκε ανίκανο να της βλάψει, ο μάγος πίστευσε στον Χριστό, έκαψε τα βιβλία του, βαπτίσθηκε και έλαβε το όνομα Θεόκλητος.

     Υπέβαλαν κατόπιν τις αγίες σε σειρά φρικτών βασανιστηρίων και τέλος εξόρυξαν τους οφθαλμούς τους. Κατόπιν τις έκλεισαν σε υπόγειο γεμάτο φαρμακερά φίδια, όπου εν μέσω θείας δόξης φανερώθηκε ο Χριστός, συνοδευόμενος από τους αγίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο και πλήθος αγίων και αγγέλων. Και –ω, του θαύματος!– τα φαρμακερά φίδια νεκρώθηκαν, η βρώμα και η δυσωδία του χώρου μεταβλήθηκε σε ευωδία και το σκοτάδι μεταβλήθηκε σε φως. Αφού έπιασε ο Χριστός το χέρι την αγία Φωτεινή, την σήκωσε και ευλόγησε όλους με τα εξής λόγια: «Ειρήνη υμίν. Χαίρετε πάντοτε, ότι Εγώ μεθ’ υμών ειμί. Ανδρίζεσθε και ενδυναμώνεσθε». Και με τούτο τον λόγο οι άγιοι έλαβαν πάλι το φως τους, προσκύνησαν τον Κύριο και άντλησαν έτσι την δύναμη να αντέξουν τα δεινά της φυλακής επί τρία χρόνια, μεταστρέφοντας πολλούς ειδωλολάτρες.

     Όταν τις έσυραν από την φυλακή για να τις υποβάλουν σε νέα μαρτύρια, ένας άγγελος ήλθε και τις έθεσε υπό την σκέπη του. Τέλος, ο τύραννος διέταξε να γδάρουν την αγία Φωτεινή και να την πετάξουν σε ένα ξεροπήγαδο. Ομοίως έγδαραν τους δύο γιους της, καθώς και τον Σεβαστιανό, αφού τους απέκοψαν τα γεννητικά όργανα και τους έκλεισαν σε ένα εγκαταλελειμμένο λουτρό. Διέταξε εν συνεχεία να κόψουν τους μαστούς των άλλων αγίων γυναικών και να τις γδάρουν ζωντανές. Την μία αδελφή της αγίας Φωτεινής, την Φωτίδα, την έδεσαν από τις κορυφές δύο δέντρων, που τις λύγισαν και οι οποίες όταν επανήλθαν στην θέση τους, την καταξέσχισαν στα δύο. Αφού αποκεφαλίστηκαν όλοι οι μάρτυρες, απέμεινε μόνη στο ξεροπήγαδο και κατόπιν στην φυλακή η αγία Φωτεινή λυπούμενη γιατί δεν στεφανώθηκε μαζί με τις αδελφές της και τα τέκνα της. Για το λόγο αυτό δεόταν στον Χριστό, ο Οποίος της εμφανίστηκε και πάλι και αφού την σταύρωσε με το σημείο του Τιμίου Σταυρού, την γέμισε με χαρά θεραπεύοντάς την από τις πληγές της. Ύστερα από πολλές ημέρες, υμνώντας και ευλογώντας τον Θεό, παρέδωσε κι αυτή την ψυχή της στα χέρια του Σωτήρα της. Διά των φρικτών αυτών βασάνων, οι ψυχές των αγίων Μαρτύρων πέταξαν εν χορώ για να κερδίσουν την Βασιλεία των Ουρανών. Στην Κωνσταντινούπολη υπήρχαν δύο ναοί αφιερωμένοι στην αγία Φωτεινή, όπου επιτελούνταν πλήθος θαυμάτων και ιδιαιτέρως θεραπεύονταν όσοι έπασχαν από ασθένειες των ματιών. Το φρέαρ του Ιακώβ υπάρχει ακόμη και σήμερα στην Αγία Γη και αποτελεί ιερό Ορθόδοξο Προσκύνημα με νεόδμητο περικαλλή Ναό προς τιμήν της αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, κατά το οποίο, τον Νοέμβριο του 1979, μαρτύρησε ο εκ Κύπρου άγιος ιερομάρτυς Φιλούμενος ο νέος και θαυματουργός, έπειτα από λυσσαλέα και φονική επίθεση ενός μισαλλόδοξου και φανατικού Εβραίου.

※

[(1) Ιερομονάχου Μακαρίου

Σιμωνοπετρίτου:

«Νέος Συναξαριστής»,

Τόμος 6ος, σελ. 275–276,

Διασκευή εκ του Γαλλικού:

Ξενοφών Κομνηνός,

Εκδόσεις «Ίνδικτος»,

Αθήναι, Ιούνιος 2014².

(2) Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου:

«Συναξαριστής των ΙΒ΄ μηνών»,

Τόμος Β΄, σελ. 289–297,

Εκδόσεις «Δόμος»,

Αθήναι, 2005².

(3) Του ιδίου:

«Νέον Εκλόγιον»,

Βίος 1ος, σελ. 1–5,

Εκδοτικός Οίκος «Αστήρ»,

Αθήναι, 1974³.

(4) Ματθαίου Λαγγή:

«Μέγας Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»,

Τόμ. Β΄, σελ. 536–545,

Αθήναι, 1998⁵.

(5) «Βίος και Ακολουθία

της αγίας ενδόξου

Μεγαλομάρτυρος και Ισαποστόλου

Φωτεινής της Σαμαρείτιδος»,

σελ. 13–72,

Επιμέλεια εκδόσεως:

Αρχιμ. Δαμιανός Μαυρίδης (†),

Άγιος Παύλος – Νικήτη Σιθωνίας,

Μάιος 1991¹.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΑΝΑΛΟΓΑ

ΑΝΑΛΟΓΑ

     Δε φοβήθηκες τη νύχτα, γιατί δεν ήξερες. Κι όταν ήξερες, έπαψες πια να φοβάσαι. Κάθε νύχτα που έρχεται, ή θα γεννήσει σκιές ή θα μοιράσει προσευχές. Ανάλογα τη ψυχή κι ανάλογα τις λαχτάρες και τα ποθούμενά της…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΑΓΡΥΠΝΙΩΝ

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΑΓΡΥΠΝΙΩΝ

     Τι ωραία που ήταν η Αγρυπνία χθες! Όμορφη, γαλήνια Μεσοπεντηκοστή! Ο κόσμος ως συνήθως στη βλοσυρή πλειονότητά του θέλει να κοιμάται και κάνει τα πάντα για να κοιμίζει τους ουραγούς και θαμώνες του. Στο έργο της ευχόμενης Εκκλησίας έχεις έναν εξαίσιο, καίριο λόγο να είσαι ένα ειρηνικά αφυπνισμένο πρόσωπο. Στις Αγρυπνίες της Εκκλησίας νιώθεις μια εξαίσια δύναμη ευχής να βγαίνει μεσ’ από τα συντελούμενα, μέσ’ από τις καρδιές και τα πρόσωπα· μια δύναμη εκπληκτική και ακατάλυτη να αναδύεται και να μετέρχεται απαραβίαστα στον περιβάλλοντα χώρο και στον περιβάλλοντα χρόνο, να ξεχύνεται και να σκεπάζει τον ασταθή και σπασμωδικό τρόπο των απαράκλητων ανθρώπων και να «τερματίζει» ατερμάτιστα στο νοητό βάθος του ουρανού. Από το βάθος της καρδιάς, στο βάθος του ουρανού. Το «ύψος» και βέβαια υπάρχει, όχι σαν ατομική απαίτηση, όχι σαν εμμονική εκζήτηση, δεν είναι αυτό η προτεραιότητα του διψασμένου μας πνεύματος, δεν είναι καν το ζητούμενο που θα κολάκευε την αβάθειά μας. Το ύψος των θείων πραγμάτων προβλέπεται να το βρούμε και να μας βρει στη χαροποιό συντριβή μας, στη θεοφιλή ταπείνωση της καρδιάς μας. Ναι, «εγώ είμαι», «αυτό που είμαι» και «ό,τι είμαι». Όχι ο «καλύτερος», αλλά σίγουρα ο αμαρτωλότερος. Και είμαι ο παναμαρτωλός, επειδή έδωσε επιτέλους ο Θεός και βρήκα μέσα μου, σαν έναν άλλον κρυφό Μαργαρίτη, την κρυμμένη αξία μου στο Πρόσωπό Του και νιώθω τώρα την ταλαίπωρη ψυχή μου να ζει αυθεντικά, καθώς αισθάνεται έστω και με αρχάρια γνώση και αίσθηση τον μόνο Άγιο και Πανάγιο Χριστό. Όλες οι νύχτες πλάι Του γίνονται αθέατες και αθόρυβες μέρες γεμάτες εσωτερική θαλπωρή και παράκληση. Η Προσευχή της Εκκλησίας, η Προσευχή των καρδιών μας στην Εκκλησία, δεν είναι ποτέ κάτι το τετριμμένο, το ασήμαντο, το τιποτένιο, το αμελητέο, ένα «θρησκευτικό καθήκον». Ο εγκεφαλικός, ο δήθεν πανέξυπνος και πάντα ανίδεος κόσμος αυτή την Προσευχή, το έργο και την εργασία της Προσευχής, τη θεωρεί ένα τίποτα, ένα αφόρητο και ακατανόητο τίποτα του θρησκευτικού μελώ. Όμως πάνω στην πύρινη ακμή της Προσευχής μας είναι που μας προσεγγίζει και μας μιλά ο Χριστός, μέσα σε αυτήν γνωρίζουμε την αγάπη Του, από αυτήν μετέχουμε των θείων Του παρακλήσεων, δηλαδή της Θείας Χάριτος. Εδώ βλέπεις να υπάρχει μια τελείως ανατρεπτική σειρά, μια άλλη τάξη, μια άγνωστη αλλά οικεία ακολουθία, μια ανάβαση και μια κατάβαση, μια πορεία, ένα γίγνεσθαι καθαρμού, έμπνευσης και μεταρσίωσης. Ο χρόνος, ο τόπος, η νύχτα, η κόπωσή μας, η νωχελικότητά μας, ο νυσταγμός του είναι μας, η κατάπτωσή μας, η αδυναμία μας, η ανημποριά μας, η ψεύτικη τελειότητα και η αληθινή ανεπάρκειά μας, ολάκερος ο φυρμός των απαίσιων παθών μας, υπάρχουν, αλλά δεν μας καταβάλλουν, γιατί δεν είναι το καθοριστικό «παν» για μας. Και δεν είναι πια το «παν», γιατί δεν βρίσκουν πλέον μέρος να σταθούν μέσα μας εκείνες απέραντες και στιβαρές δικαιολογίες, τις οποίες πρώτα εμείς πιστεύαμε και προβάλλαμε πριν, τόσο άσκεφτα, σαν αμετάπειστα δικαιολογούμενοι αδαμίτες: «δουλεύω», «δε γίνεται», «είμαι πτώμα», «άλλη φορά», «δε μπορώ», «δεν έχω διάθεση», «δε ξέρω», «ίσως», «θα δω». Μάθαμε συνεχώς σ’ ετούτη τη ζωή να απαντάμε στα σωτήρια κελεύσματα του Θεού με ωραίες, πειστικές και ακαταμάχητες δικαιολογίες. Με τις δικαιολογίες όμως δεν θα έρθει κανένα φέγγος αλήθειας στη συνείδησή μας και καμιά παράκληση στα έγκατά μας. «Πού είσαι, Θεέ;» – «Μακριά από τις δικαιολογίες σου, παιδί Μου!». Θέλει να σύρεις κάποια βαριά και σκονισμένα πέπλα, για να δεις ορίζοντα σωτηρίας. Η αλήθεια έρχεται και προσκολλάται μόνο στο είναι του ευθυπρεπή ανθρώπου, στο αλώβητο και ακέραιο είναι, που κάνει έναν αγώνα να βρει την αλήθεια και την αγάπη στην υποστατική του αρχή, στον Χριστό δηλαδή. Όλα τα άλλα είναι μαγειρέματα της αυταπάτης μας στον επίγειο χρόνο που μας δόθηκε και μασκαρέματα της αρνήσεώς μας προς την αιώνια ζωή του Θεού, που είναι από παλιά εν δυνάμει η δική μας ζωή. Η Προσευχή των Αγρυπνιών λοιπόν οπωσδήποτε φέρνει όλα αυτά τα ζητήματα ενώπιον της συνείδησής μας. Ο προσευχόμενος άνθρωπος, ο άνθρωπος των κατανυκτικών Αγρυπνιών βρίσκει, όχι ένα άλλο χάπι, όχι μια καινούργια θεραπεία, όχι ένα ακόμη κατάπλασμα για τις οδυνηρές ενδοσκουριές του, αλλά βρίσκει το δώρο της ομορφιάς και της δύναμης της ανεξάντλητης ζωής που εκπηγάζει μέσα από την πηγαία και ανύστακτη Προσευχή. Ο Χριστός μας «βρίσκεται» και είναι παντού: Αυτός είναι η Προσευχή μας, Αυτός τα ρήματά μας, οι αναστεναγμοί μας, τα δάκρυά μας, η σωτήρια αίσθηση και ο ποθούμενος καρπός της άλαλης ή λαλούμενης Προσευχής μας, η μέρα μας στη νύχτα του κόσμου, η υπερκόσμια κοσμιότητα της καρδιάς μας στην εγκόσμια γενική ακοσμία, ο Νυμφίος που πάντα προσδοκάται και που πάντα έρχεται μυστικά, Αυτός που αγρυπνά στις Αγρυπνίες μας, Αυτός που είναι ο λόγος και η αιτία της αγρύπνιας μας, Αυτός που μας απαντάει και μας απαντά μέσα σ’ αυτές, Αυτός που σιωπά, Αυτός που δίνει και έχει και είναι αγάπη σε όλους και ιδιαίτερα στην κάθε ψυχή που προσφέρει την αγάπη της προς Αυτόν με την Προσευχή, που είναι η ύψιστη και περιεκτικότερη έκφραση της αγάπης. Γιατί μόνο η Προσευχή, η Προσευχή των Αγρυπνιών, των ακοίμητων Αγγέλων και ανθρώπων, μπορεί και αγγίζει τη θεία Παράκληση και τη θεία Παντοδυναμία στον κόσμο της αγωνιούσας ψυχής μας και στον κόσμο των σιωπηλών όντων.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ

ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ

     Συγκλονιστική και συνάμα συγκινητική η ιστορία του νεομάρτυρα Ευγένιου Ροντιόνωφ, ο οποίος επέλεξε να μαρτυρήσει παρά να αφαιρέσει τον Σταυρό απ’ το λαιμό του. Ήταν 19 χρονών. Φοιτητής του πρώτου ή δεύτερου έτους με τα σημερινά δεδομένα. Κι όμως, έδειξε τέτοια ανδρεία και θάρρος, που η κάθε ψυχή, ιδιαίτερα η νεανική, θαυμάζει και υποκλίνεται.

     Στις 23 Μαΐου του έτους 1977, στο χωριό Κουρίλοβο, κοντά στη Μόσχα της Ρωσίας, άνοιξε τα μάτια του για πρώτη φορά ο μικρός Ευγένιος. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε όταν ήταν μικρός. Η γιαγιά του πήρε τον Ευγένιο όταν ήταν 12 χρονών και τον πήγε στην εκκλησία. Εκεί εξομολογήθηκε και μετάλαβε για πρώτη φορά. Πώς να ένιωσε άραγε; Κατά την εξομολόγηση ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δεν φορούσε Σταυρό κι έτσι του φόρεσε έναν, τον οποίον ο Ευγένιος από εκείνη τη στιγμή δε θα έβγαζε ποτέ από πάνω του. Η μητέρα του, που ονομάζεται Λιουμπόβ (στα ρωσικά το όνομα αυτό σημαίνει «Αγάπη»), όταν είδε τον Σταυρό, τον συμβούλευσε να τον βγάλει, γιατί, όπως είπε, θα τον κορόιδευαν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε κι ούτε όμως την υπάκουσε.

     Σαν τελείωσε τις σπουδές του, άρχισε να εργάζεται ως επιπλοποιός. Στις 25 Ιουνίου του 1995 παρουσιάστηκε στο στρατό και στις 13 Ιανουαρίου του 1996, μετά τη βασική του εκπαίδευση, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας – Ηγκουερίνας. Ένα μήνα μετά, στις 13 Φεβρουαρίου του 1996, καθώς εκτελούσε στρατιωτική υπηρεσία μαζί με άλλους τρεις στρατιώτες, αιχμαλωτίστηκε από Τσετσένους αντάρτες που δρούσαν στην περιοχή.

     Η αιχμαλωσία έγινε ως εξής: η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες –μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο– να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από έναν συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει καμιά προηγούμενη οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από αυτόν τον δρόμο περνούσαν πολύ συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα εκείνη πέρασε από εκείνο τον δρόμο ένα ασθενοφόρο. Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν πάνω από δέκα Τσετσένοι, όλοι τους πολύ καλά οπλισμένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Αυτό έγινε στις 3 τη νύχτα. Στις 4 η ώρα ήρθαν άλλοι στρατιώτες για την αλλαγή φρουράς· φυσικά δεν τους βρήκαν και κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του Στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους.

     Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για εξαφάνιση, αλλά για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην Τσετσενία για να βρει το παιδί της. Έφτασε στην πόλη Χαγκαλά και, μετά από πολλές προσπάθειες, ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας, προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου, διότι γνώριζε ότι οι Τσετσένοι δε σκοτώνουν αμέσως τους αιχμαλώτους, αλλά περιμένουν μήπως πάρουν λίτρα και τους ελευθερώσουν. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι τής είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα, προσπαθώντας έτσι να υπολογίσουν πόσα χρήματα θα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000. Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού για να τον ψάξει, πέρασε από χωριά, από δρόμους με νάρκες, από μέτωπα συγκρούσεων, γνώρισε πολλούς αξιωματικούς Τσετσένους και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη» για να μπορέσει, στο τέλος, να αποκτήσει το λείψανο του Ευγένιου και να το θάψει ευλαβώς.

     Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, αιχμαλωσία που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν ψυχικά, ώστε να καταφέρουν –αν ήταν δυνατό– να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του, να βγάλει από πάνω του τον Σταυρό, να γίνει μουσουλμάνος και να τον κάνουν έπειτα κι αυτόν δήμιο και φονιά των άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα πάμπολλα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει τον Σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν.

     Στις 23 Μαΐου του 1996 (10 Μαΐου 1996 με το παλαιό ημερολόγιο), δηλαδή ακριβώς τη μέρα των γενεθλίων του, πήραν τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του. Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει τον Σταυρό του λέγοντας ότι, «ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν τον Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με τον Σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι.

     Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον γιο της τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Και πάλι ζήτησαν οι Τσετσένοι 4.000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν μάλιστα και βιντεοκασέτα με το φρικτό μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι όλη την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια που υπέστη. Αργότερα, οι ίδιοι οι αρχηγοί των ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «Εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από μας, δεν θα τον αδικούσαμε». Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε –μέχρι και ρούχα– για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κλπ., τα οποία δεν ήταν και λίγα. Τελικά, στις 20 Νοεμβρίου του 1996, μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα του γιου του από τη βαθιά και αφόρητη λύπη του.

     Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος Μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Ένα κοριτσάκι που έμενε σε Ορθόδοξο ορφανοτροφείο διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε κάποτε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι είναι ο Ευγένιος, την έπιασε από το χέρι και την οδήγησε στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «Παραξενεύτηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν σήμερα τέτοιο μανδύα, και σκέφτηκα ότι αυτός πρέπει να είναι ο μανδύας του Μάρτυρα». Σε πολλές Εκκλησίες έχουν δει έναν στρατιώτη με πύρινο μανδύα, ο οποίος βοηθάει τους αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες κλπ. Σε ένα νοσοκομείο τραυματιών πολέμου οι τραυματισμένοι στρατιώτες πιστοποιούν ότι ένας άγιος Μάρτυρας Ευγένιος τούς βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στον Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του Μάρτυρα και στο πρόσωπό του αναγνώρισαν αυτόν που τους βοήθησε. Αυτόν τον στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και οι φυλακισμένοι. Κυρίως βοηθάει τους πολύ καταβεβλημένους και συντετριμμένους ψυχικά λόγω της φυλάκισης και του εγκλεισμού τους.

     Αλήθεια, πόσο πολύ αγαπούσε και σεβόταν ο άγιος Ευγένιος εκείνον τον Σταυρό που τον είχε περάσει σε ένα χονδρό σκοινί και δεν τον έβγαζε ποτέ από πάνω του; Τι άραγε να σήμαινε για ’κείνον; Ο νους θολώνει σε κάτι τέτοιες σκέψεις και αδυνατεί να απαντήσει. Τι θα λέγαμε εμείς σήμερα, όταν κάποιοι από ’μας ντρεπόμαστε να κάνουμε το σημείο του Σταυρού, όταν περνάμε έξω από την εκκλησία ή πριν γευματίσουμε, γιατί σκεφτόμαστε: «Τι θα πουν όταν με δουν; Μήπως με κοροϊδέψουν;». Ή μήπως δεν κρύβουμε τον Σταυρό μας για να μη δώσουμε αφορμή σε ανεπιθύμητα σχόλια; Μήπως όμως αυτή θα ήταν μία καλή ευκαιρία για ’μας να δώσουμε κι εμείς τη δική μας ομολογία;

     Καθώς διαβάζεις τον βίο του αγίου Ευγενίου, αναρωτιέσαι: Κι εγώ που καυχιόμουν για τόσο τιποτένια πράγματα, για τις τόσες ασήμαντες νίκες μου!… Αν ήμουν στη θέση του νεομάρτυρα Ευγενίου, τι θα απαντούσα; Θα έδειχνα την ίδια πίστη και γενναιότητα;

     Ένα τραγούδι που γράφτηκε για τον Άγιο, λέει, μεταξύ άλλων, στα ρωσικά: «Ποιος από ’μας, που ολιγοψυχεί, έχει τη δύναμη να πει, “τον Σταυρό μου θα τον βγάλεις, μόνο αν μου κόψεις το κεφάλι”;». Μακάριος εκείνος που μπορεί να παινευτεί για ένα τέτοιο πράγμα. Στον άγιο Ευγένιο πραγματοποιήθηκε αληθινά ο λόγος του αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ιωάννου του Θεολόγου: «Είστε πια ισχυροί νέοι, (γιατί) έχετε νικήσει τον πονηρό» (Α΄ Ιωάν. 2, 14). Πόσο γενναία και θαρραλέα νίκησε και σύντριψε τον πονηρό! Τι αγνή και καθαρή ψυχή πρέπει να είχε! Τι ευγενικά αισθήματα έκρυβε η ταπεινή του καρδιά! Και δεν είχε καν μεγάλες βλέψεις και προσδοκίες για τον εαυτό του. Θα ακολουθούσε το επάγγελμα του επιπλοποιού, ένα επάγγελμα που μας παραπέμπει άμεσα σε εκείνο του Χριστού! Την ευγενική και ευαίσθητη ψυχή του τη φανερώνει κι ένα ποίημα αφιερωμένο προς τη μητέρα του (την οποία βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία δίπλα στον τάφου του γιου της), λίγο πριν το μαρτύριό του, ένα από τα πολλά που είχε γράψει:

     «Χρόνια πολλά,

αγαπημένη μου μανουλίτσα!

Σήμερα γιορτάζεις,

αλλά δυστυχώς

δεν μπορώ να σ’ αγκαλιάσω.

Επειδή, να, η μοίρα

με πήρε τόσο μακριά.

Σου εύχομαι

χρόνια πολλά και υγεία.

Να μείνεις

πάντα νέα και όμορφη.

Όπου κι αν είμαι,

τίποτα δεν μας χωρίζει.

Σύντομα θα έρθω σπίτι.

     »Από τα βάθη

της ψυχής μου

θα ήθελα

ό,τι πιο πολύτιμο

και ό,τι επιθυμείς να έχεις.

Και εκατό χρονών να είσαι,

για μένα

ποτέ δε θα γεράσεις…».

     Το 1997, με ευλογία του Πατριάρχη Αλεξίου εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Ο νέος Μάρτυς του Χριστού στρατιώτης Ευγένιος». Ένας ιερέας ονόματι Βαντίμ Σκλιαρένσκο, από το Ντνεποπετρόφκ, έστειλε στο Πατριαρχείο μία αναφορά όπου έγραφε ότι το εξώφυλλο του βιβλίου με τη φωτογραφία του αγίου μυροβλύζει.

     Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο αρχηγός και όλη η ομάδα των ανταρτών, οι σφαγείς του Μάρτυρα Ευγένιου, σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους Τσετσένους μετά από εμφύλιες αντιπαραθέσεις.

     Καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο τη μέρα του μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα. Η Εκκλησία δεν έχει ακόμα κατατάξει επίσημα στο αγιολόγιο τον νεομάρτυρα Ευγένιο, αλλά αναμένεται πως κάτι τέτοιο δε θα αργήσει πολύ.

     Άγιε Ευγένιε, χαίρε διότι κέρδισες τους Ουρανούς! Χαίρε, διότι νίκησες τον πονηρό και συμβασιλεύεις τώρα με τον Χριστό! Παρακάλεσέ Τον και για ’μας, που είμαστε αδύναμοι και δειλοί, να κατορθώσουμε κάτι σαν κι εσένα· να μας δίνει ο Κύριος τη δύναμη και τη Χάρη έστω να αγωνιζόμαστε.

     Εμείς μονάχα αυτό. Κι Εκείνος όλα τα υπόλοιπα.

※

[ (1) Τριμηνιαίο Ορθόδοξο Περιοδικό

«Όσιος Φιλόθεος»,

Τεύχος 28ο (Ιαν.–Απρ. 2010),

άρθρο 15ο, σελ. 175–178.

(2) Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό

Φοιτητών και Επιστημόνων

«Η Δράση μας»,

Έτος ΝΣΤ΄, Τεύχος 549,

Μάιος 2017,

σελ. 197–199,

Άρθρο που υπογράφει η Α.Μ.,

(Φοιτήτρια ΕΚΠΑ),

αναφέροντας σαν διαδικτυακές πηγές:

i. www.saint.gr και

ii. www.ahdoni.blogspot.gr.

Εμείς να προσθέσουμε

και τη γνωστή ιστοσελίδα

του Ιερού Ησυχαστηρίου

Παντοκράτορος– Μελισσοχωρίου

iii. www.impantokratoros.gr ,

από τις τόσες που παρουσίασαν

προ πολλού τη μορφή και το μαρτύριο

του Νεομάρτυρα Ευγενίου

με κάθε σεβασμό και ευλάβεια.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός. ]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.