ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ

ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ

     Μια ζωή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προσπαθώ ή λέω ότι προσπαθώ τάχα να σωθώ. Μια ζωή πάλι κι εσύ προσπαθείς διακαώς δήθεν να σώσεις εμένα, εμποδίζοντας λίγο-πολύ τη σωτηρία που θέλω και επιχειρώ να «κατορθώσω». Η σωτηρία που μου προσφέρεις είναι η εφιαλτική ακύρωση της δικής μου. Και η σωτηρία που τόσο επιδιώκω δεν είναι παρά η αποκρουστική τροχοπέδη της δικής σου. Φορτώνουμε σε κάθε «σωτηρία» του εαυτού μας τα θέλω μας, την επίδιωξη, την αυτοδικαίωση, την αντίδραση, την κατάκριση και την επίκριση προς τους άλλους. Τι να συμβαίνει άραγε; Μπερδέψαμε την αντίληψη για τη σωτηρία ή μήπως η σωτηρία διαφοροποίησε τη ζήση μας κι αλάργεψε τα βήματά μας; Έχουμε πολλές σωτηρίες να διαλέξουμε μπροστά στη θέα μας ή μήπως εκείνη η σωτηρία, που μας προσφέρεται πραγματικά άνωθεν, είναι η μεγάλη και δυσερμήνευτη υπόθεση μιας ακατανόητης εξατομίκευσης; Ο τρόπος και ο δρόμος της δικής μου σωτηρίας πώς γίνεται να γίνει ένας σιδηρούς νόμος για σένα; Πώς γίνεται η ελευθερία μου να είναι ακέραια και πλήρης, όταν εσύ αγνοείς, αποστρέφεσαι ή αντιμάχεσαι τη σωτηρία που βιώνω εγκάρδια και αληθινά; Όταν θα βρούμε τη σωτηρία, θα έχουμε και τη μεταξύ μας ενότητα; Όταν σωθούμε, τότε δεν είναι που θα φύγουν οι μάσκες και θα αρχίσουμε να είμαστε αληθινά πρόσωπα; Μήπως τελικά η σωτηρία δεν είναι τόσο δική «μου» και δική «σου», όσο δική μας και όλων μας; Αλλά κι αν εγώ αρνούμαι να σωθώ, πώς γίνεται να συμπαρασύρω προς την «απώλεια» που επιλέγω κι εσένα μαζί, που δε φταις, γιατί πολύ απλά αγωνίζεσαι να σωθείς; Τι κάνει τη σωτηρία μικροπρεπή αυτοσκοπό, άρα δεινό σκόλοπα και εμπόδιο για μένα και τις σχέσεις μου; Τι κάνει μια σχέση σωτήριο κεφάλαιο για την ανάπτυξή μου, άρα πολύτιμο στάδιο αγώνα και θείο γεγονός για τη σωτηρία μου; Κλείνεις τα μάτια και το ξαναλές, γιατί έτσι είναι, και γιατί αυτό που «είναι», τώρα δα βολεύει κι εσένα: «Θεωρίες!...». Γιατί παντού βλέπεις θεωρίες, διδαχές, ορμήνιες και συστάσεις! Όλα τούτα τα τέλματα και τα αδιέξοδα λειαίνονται και αμβλύνονται μονάχα με την προσοχή της καρδιάς και με τη διάκριση που κομίζει η προσευχή, το άνοιγμα της καρδιάς μας προς τον Ζώντα Θεό. Και η απάντηση αναφύεται ξεκάθαρη, παρακλητική και ισχυρή από μέσα μας. Το πρόσωπο και την καρδιά ποιος την καταλαβαίνει; Σίγουρα Αυτός που την έφτιαξε και Αυτός που διαρκώς τη σώζει· ο Θεός. Όλοι οι άλλοι, μετά από Αυτόν, το θέλουν-δε το θέλουν, το ξέρουν-δε το ξέρουν, είναι υπαίτιοι, αρωγοί και συντελεστές, ίσως και απαραίτητοι μάρτυρες μιας θεσπέσιας και αθέατης σωτηρίας, η οποία κατέρχεται σε μας αθόρυβα, σιγανά και βαθμιαία και η οποία διενεργείται πάντα μυστικά και πάντα ανεξήγητα μέσα μας. Κι αν κάποια άλλη αυτόματη, γήινη ή ατομική «σωτηρία» γεννά τόσες απωθήσεις, κόντρες και διενέξεις μεταξύ μας, είναι γιατί πρέπει οπωσδήποτε να βρήκε αυτή κάποιο γήπεδο ή μια αρένα για να εκτονωθεί ο αρχέγονος «ανθρώπινος» εγωισμός ή για να εκφραστεί ο επάρατος ανταγωνισμός των παθών μας…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.