Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

     Ο Χριστός αναλήφθηκε και πορεύθηκε και με το σώμα Του «εκεί» στα δεξιά του Θεού και Πατέρα Του, από τον Οποίον δεν είχε χωριστεί ποτέ. Με τις ευαγγελικές αρετές, με την ολόθυμη εμβίωση της ζωής της Πίστεως, με την προσωπική μετοχή μας στα Μυστήρια της Εκκλησίας συντελείται βαθμιαία σε μας μια άλλη μυστική όσο και πολύ ιδιαίτερη Ανάληψη του Χριστού. Πού και προς τα πού; Προς τον κρυμμένο και απωθημένο ουρανό της καρδιάς μας, προς την εσώτατη αλλά αγνοημένη καθέδρα της ύπαρξής μας.

     Αναλαμβάνεται ο Χριστός ακριβώς για να δώσει σε μας το σωτήριο υπογραμμό, το ζωντανό παράδειγμα, την ουρανόδρομη ιχνηλασία για το ποια είναι και για το ποια θα πρέπει να είναι και η δική μας εσωτερική πορεία: Ν’ αποτινάξουμε και να υπερβούμε την πτωτικότητα των εμπαθειών μας· ν’ αποσείσουμε τη βαρύτητα των παθών και των αμαρτιών μας. Από επίγειοι άπτεροι φυλακισμένοι, να γίνουμε ουράνιοι, παγκόσμιοι άνθρωποι μόλις η ζωή μας αρχίσει ν’ αποκτά και ν’ αντανακλά ύψος θεϊκό, ύψος αδιάβλητο Χριστού.

     Οι Μαθητές πήραν μεγάλη χαρά βλέποντας και βιώνοντας την Ανάληψη του Χριστού. Έτσι κι εμείς, μέσα από την υπόπτερη, μέσα από την ανοδική και ελεύθερα χριστοκεντρική πορεία του είναι μας, βιώνοντας καρδιακά το μυστήριο της Εκκλησίας, το μυστήριο της σχέσης μας με το Πρόσωπο του Κυρίου, γινόμαστε σιωπηλά υπέργειοι ακόλουθοι του Χριστού στους Ουρανούς των μεγαλείων της αγάπης Του. Δεν είναι προορισμός και σκοπός μας η γη. Το βάραθρο, ο λάκκος, η λασπουριά και η σκόνη δεν μας πρέπουν και δεν μας αξίζουν για προϋποθέσεις ζωής. Αν θέλουμε να είμαστε αληθινοί και ανυπόκριτοι Χριστιανοί, πρέπει να ζούμε με τον πόθο της θείας Ανάληψης και να ζήσουμε με αυτό το γεγονός της μέσα μας. Κάποτε, κάπως, πρέπει οπωσδήποτε να ανέλθουμε μυστικά, μέσα από τα βάθη της ταπείνωσης και της αγάπης Του. Να σηκωθούμε ολότελα από τη νεκρίλα και την πτωμαΐλα αυτής της γης, για να θεωρήσουμε άλλους καθαρούς αιθέρες μιας άλλης ατέρμονης θείας χριστοφόρας ζωής.

     Τι παράδοξο! Αυτός που αναλαμβάνεται δεν αφήνει κανέναν μόνο και εγκαταλειμμένο πίσω Του. Γιατί Αυτός που αίρεται από τη γη έχει αιώνια μέσα Του Αυτούς που αγαπά ακατάπαυστα. Και αυτοί που πολύ πρόσκαιρα αφήνονται πίσω, ζουν (με) την ακατάλυτη χαρά της αιώνιας παρουσίας Του. Το Πρόσωπο και η Παρουσία του Χριστού μένουν ανέγγιχτα και απαραβίαστα από κάθε εγκόσμια πίεση και περιορισμό συνθηκών και επιρροών. Και αυτό, λίγο-πολύ, μεταβιβάζεται σε αυτούς που προσκαρτερούν αγαπητικά στην παρουσία Του με όλες τις μυστήριες εκδοχές της. Τώρα μετράει μόνο η ατόφια θεία αγάπη και το αν έχει η καρδιά μας αυτή τη θεία αγάπη. Η σχέση μας με τον Χριστό είναι η μόνη σχέση που δεν γνωρίζει μειώσεις, ελλείψεις, κενά, διαστάσεις, αποστάσεις και θλιβερές απουσίες. Τώρα έχουμε μια επινίκια πληρότητα να βιώσουμε στο Πρόσωπό Του, γι’ αυτό και σκορπιέται παντού μεθυστική η χαρά από την Ανάληψή Του.

     Βλέπουμε όλοι επομένως ότι η Ανάληψη του Χριστού δεν ήρθε να θέσει ένα τέρμα ή έναν επίλογο στην παρουσία Του είτε πάνω στη γη είτε μέσα στη ζωή μας. Είναι το δεσποτικό γεγονός ενός θείου και άφραστου μυστηρίου το οποίο άνοιξε διάπλατα τις προοπτικές και το δρόμο της δικής μας εισόδου στα μυστικά επουράνια της σωτηρίας μας. Προσεγγίζουμε το μυστήριο της θείας αληθείας του Ευαγγελίου τριαδολογικά: ο Χριστός μάς δείχνει τον Πατέρα και την εκ δεξιών «θέση» της θεανθρώπινης φύσης Του· η δε Ανάληψή Του αποτελεί προοίμιο της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματος προς την Εκκλησία που Τον περιμένει και ταυτόχρονα Τον έχει αδιάσταστα και παντοτινά στο Σώμα της. Και αυτή η ουρανομήκης δόξα του Αναληφθέντος είναι η μόνη συντελούμενη θεωρία των εσχάτων του ανθρώπου και του κόσμου.

     Δεν είμαστε πια ορφανοί και αδύναμοι· έχουμε Αυτόν που γέμισε τα πάντα με την αγάπη Του και στερέωσε τα σύμπαντα με την ισχύ της παρουσίας Του. Η κατήφεια και η λύπη της αρχέγονης αδυναμίας μας συντρίφτηκε, γιατί έχουμε μέσα σε ένα άληκτο τώρα, Βοηθό, Υπερασπιστή, Συνοδίτη και Λυτρωτή Αυτόν που έχει μέσα στον Εαυτό Του τη φύση μας, μαζί με την οποία συμβασιλεύει πλάι στον Πατέρα Του, καλώντας ταυτόχρονα όλους εμάς, τον κάθε έναν από εμάς, σε μια ενότητα αγάπης μαζί Του, για να ζήσουμε πραγματικά και αναφαίρετα τη μακαριότητα της αθανασίας, της δύναμης, της χαράς και της κάθε ευλογίας Του. Αμήν. Γένοιτο.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.