ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

Για το ανυπερήφανο ύψος της αγάπης

     «Κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά μόνο ο Υιός του Ανθρώπου, που κατέβηκε από τον ουρανό, και που είναι στον ουρανό» (Ιωάν. 3, 13–17).

     «Κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό»: κανένας δηλαδή ταλαίπωρος και ευφάνταστος άνθρωπος, που πρώτα δεν ομοιώθηκε στη ζωή του και με την καρδιά του με Αυτόν «που κατέβηκε από τον ουρανό», δηλαδή τον Χριστό.

     Και γιατί άραγε «κατέβηκε» Αυτός, χαλώντας την υπέρθεη ησυχία Του; «Κατέβηκε» από τη μεγάλη Του αγάπη και από την απερινόητη θυσία που έδειξε σε μας, αναρτώντας μαρτυρικά τον Εαυτό Του πάνω στο Σταυρό. Η αγάπη Του ήταν και είναι μια απερίγραπτη κένωση, ένα χάσιμο, μια απώλεια, μια αυτοζημία, μια θυσία, ένα μαρτύριο, ένας θάνατος, που έφερε στο τέλος την αιώνια ζωή που εμείς είχαμε υπεραπόλυτα ανάγκη, γιατί εμείς είχαμε πεθάνει και πεθαίνουμε κάθε ώρα και στιγμή, κάθε στιγμή της στιγμής, από την αμαρτία μας, από το μικρό ή μεγάλο, συνειδητοποιημένο ή όχι μίσος που εμφωλεύει μέσα μας, από το τιποτένιο και ελεεινό ύψος της υπερηφάνειας μας.

     Όμως, δεν γίνεται αυτός που αγαπάει εν Χριστώ και διά του Χριστού να χάνει τον πνευματικό ουρανό της καρδιάς του, να χάνει το μεγαλείο του ανυπερήφανου ύψους της εν Χριστώ αγάπης του.

     Ο «ουρανός» στην ορθόδοξη πνευματικότητα δεν είναι τόπος εωσφορικού εφησυχασμού και αυτοδικαίωσης· ο «ουρανός» είναι το ακατάλυτο κέντρο της αγάπης μας, το ενδόμυχο εφαλτήριο της φιλότιμης άσκησης, η δυναμική έμπνευση για την προσωπική «κένωση» και «κατάβαση», το αθέατο από όλους ταμείο για την πραγμάτωση της θυσίας που ο κόσμος πάντα θα αποφεύγει, πάντα θα απαξιώνει, πάντα θα αγνοεί, εφάμαρτα και προκλητικά.

     Το αφιλόδοξο και μισόδοξο ύψος της αγάπης δεν χάνεται ποτέ, γιατί το ύψος της είναι πάντα σταυρικό και ματωμένο. Αυτό το αμετεώριστο ύψος είναι φτιαγμένο από το βάθος της θείας ταπείνωσης. Αυτή την αγάπη και αυτή την ταπείνωση, αυτό το θαυμαστό ύψος αυτής της αγάπης και της ταπείνωσης, μας δείχνει παντοτινά ο Τίμιος και Πανάγιος Σταυρός του Χριστού. Η χάρη του Οποίου υποδεικνύεται προεορταστικά με το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο της Κυριακής προ της Υψώσεως μέσα στις καρδιές των λειτουργημένων πιστών.

     Στη σημερινή κοινωνία, την κοινωνία της συγχύσεως και της πολεμικής, της κοινωνίας που μοιάζει με μια απέραντη «κοιλάδα του κλαυθμώνος» κατά τον Ψαλμωδό Δαβίδ, όλοι σε βαθμό υστερίας, εμμονής και μαζικής παθογένειας, ποθούν και επιδιώκουν οπωσδήποτε μια κοσμική θέση σε ύψος. Τούτο το ύψος όμως είναι στην ουσία η καραμελοποιημένη η απώλειά μας, γιατί μέσα σ’ αυτό το ύψος υπάρχει το σιροπιαστό φαρμάκι της υπερηφάνειας, της κενοδοξίας, του εγωισμού, της κατάκρισης, της αναλγησίας, της αναισθησίας, της υποκρισίας, του δόλου, της μισαδελφίας, της αθεότητας, της κόλασης που προσφέρουν όλες οι ψεύτικες εξουσίες, όλες οι κάλπικες δυνάμεις και οι ψυχόλεθρες ανέσεις της ζωής· εκείνης της ανευλόγητης και «α–σταυρικής» ζωής, που αρνείται το μυστήριο του Σταυρού, που αλαργεύει με κάθε αμαρτητικό τρόπο από το ζωογόνο μεγαλείο της Σταυρικής θυσίας του Χριστού, αλλά και της χριστομιμητικής θυσίας όλων όσων ακολουθούν τα ίχνη και τα βήματα της Σταυρικής Του αγάπης· της μόνης αληθινής αγάπης που απολυτρώνει και σώζει τις καρδιές μας και που «μένει εις τον αιώνα».

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜