ΤΟ ΚΕΝΟ ΤΩΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΝ

ΤΟ ΚΕΝΟ ΤΩΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΝ

    Ποιος θα μας μάθει επιτέλους να απογοητευόμαστε ολοένα και πιο δύσκολα και να στεκόμαστε ανδρείοι στα πράγματα; Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ο συναισθηματισμός μάς κάνει να στρεφόμαστε άσκοπα και ανούσια σε ονείρατα που έχουν γίνει προ πολλού σκόνη και σε μεθυστικές αναπολήσεις του παρελθόντος που δεν έχουν πια κανένα απολύτως νόημα.

     Εξομολογούμαστε, κοινωνάμε, νηστεύουμε, προσευχόμαστε, διαβάζουμε, είμαστε συνέχεια «μέσα στην εκκλησία», μα βλέπουμε ότι είμαστε πάντα κολλημένοι στο επάρατο τίποτα, στο κενό που μας τρελαίνει κι ας μη το λέμε πουθενά, κι ας μη τολμούμε να το παραδεχτούμε. Οι χριστιανοί πρέπει να είναι «άτρωτοι» και «τέλειοι», κάθε φορά, όλες τις φορές, μια για πάντα! Η κατάρα της θρησκευτικής εικόνας που κατάπιε ολοσχερώς το εγκάρδιο και ελεύθερο είναι. Το σχήμα του φαίνεσθαι υπέταξε για τα καλά τη σκέψη, το φρόνημα, τον παλμό. Γιατί δεν αισθανόμαστε εντάξει; Πού είναι η αποκατάσταση, η πληρότητα, η ισορροπία, το νόημα και η ευστάθεια του είναι μας;

     Αλλά ας πούμε και μια αλήθεια: Η πνευματική ζωή δεν είναι το πηχτό λούστρο πάνω στη σκουριά και τη μούχλα των απωθημένων ή αποτυχιών μας. Η χάρη του Θεού είναι παντοδύναμη, αλλά ταυτόχρονα και ανεξιχνίαστη. Η χάρη του Θεού είναι πανθαύμαστη, αλλά και απροσωπόληπτη. Η χάρη του Θεού είναι πάνστοργη, αλλά συνάμα και αδυσώπητη. Όσο η συντριβή της καρδιάς την ελκύει, άλλο τόσο περισσότερο η αναλγησία του ανθρωπίνου πνεύματος την αποκρούει. Κανένας δεν μπορεί να παρερμηνεύσει τίποτα από αυτό που ήδη ζούμε και κανένας δεν μπορεί να εξοφλήσει κάτι από τον αγώνα μας. Όλα τα αντίθετα μπορεί να συμβούν και να βιωθούν μέσα σε μια πρωτόφαντη και παιδαγωγική αρμονία.

     Ο Θεός δεν είναι ο σφαγέας της ανθρώπινης φύσης ούτε ο βίαιος μεταρρυθμιστής των αδυναμιών μας. Πολλές φορές η χάρη Του μπορεί να ταυτίζεται πιο πολύ με τη σιωπή και την αναμονή, παρά με τη γρήγορη αλλαγή που τόσο εμείς επιθυμούμε για μας χωρίς Αυτόν. Αυτός μας θέλει δικούς Του, εφόσον εμείς Τον θέλουμε δικό μας. Με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό; Με τον τρόπο της εκκλησίας, με τον τρόπο του προσώπου και με τον τρόπο των συνθηκών. Με τον τρόπο που αναιρεί κάθε μελετώμενο τρόπο. Ο Θεός σιωπά, όχι γιατί θέλει να παιδεύσει τη λογική μας, αλλά προφανώς γιατί προσαρμόζει τον τρόπο Του στην αναπηρία και την ευτέλειά μας. Κάτι που μέσα στα θεία πράγματα μπορεί κάλλιστα να θεωρείται από την κρίση μας τιμωρία, εγκατάλειψη και απουσία, για τον Θεό μπορεί να είναι η αυθεντικότερη έκφραση αρχοντιάς της αγάπης Του. Δεν είναι όλα δικά μας, δεν γίνονται όλα όπως τα περιμένουμε, όπως τα διαβάσαμε στα βιβλία, όπως τα ξέρουμε από τους κανόνες, τις διατάξεις, τις διακηρύξεις. Τα βιβλία ως συνήθως καταγράφουν τη ζωή των θείων μυστηρίων και πραγματικοτήτων, αλλά η ζωή, σαν ζωή του Πνεύματος και της αλήθειας, τα υπερβαίνει δυναμικά κι ας μην εννοούμε να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Οι δικοί μας φόβοι είναι που χαράζουν τα όρια αντίληψης σε αυτό που δεν έχει όρια. Η αγάπη και η αλήθεια υπερβαίνουν αισθαντικά κάθε βατό και υπερβατό.

     Είναι απίστευτο! Ποιο; Που είμαστε απολύτως «μόνοι» έναντι στα μυστήρια του Θεού, στο θείο Του πρόσωπο, και που είναι κι ο Θεός «μόνος» έναντι σε μας. Είναι εκπληκτικό! Ποιο; Που είμαστε απολύτως «πάγκοινοι» και αλληλοκοινωνούμενοι μέσα στην ανεμπόδιστη ροή του χρόνου, του κόσμου, της ανθρωπότητας και του σιωπηλού εαυτού μας. Αυτό ασφαλώς δεν συνιστά δοκησισοφία, πλάνη, αναίρεση δογμάτων και αποκαλύψεων, αλλά αποτελεί πνευματική εσωτερικότητα ελευθερίας, η οποία αποτελεί προϋπόθεση της ανάπτυξής μας μέσα στην εκκλησία, όρος εκκλησιαστικοποίησης της ύπαρξής μας.

     «Εκκλησία» σημαίνει λατρευτική, θεοερωτική ένωση προσώπων, από ένα διαρκές κάλεσμα και ένα κέλευσμα που δεν παύει και δεν ακυρώνεται παρά μόνο όταν δεν συμφωνεί μαζί του η ελευθερία μας. Αυτός που δεν ενώνεται ολοϋπαρκτικά με τον Θεό και το μικρό θεό, τον αδελφό του, θα είναι πάντα διασπασμένος, διχασμένος, συγχυσμένος και απορημένος. Έτσι, με αυτή την έννοια, και «εξομολογημένος» ή «κοινωνημένος» να είσαι, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι τελείως απαράδεκτο ή παράδοξο να νιώθεις ένα βασανιστικό «κενό» μέσα σου, εφόσον αυτό το κενό πηγάζει από έναν εσωτερικό και ανομολόγητο επαμφοτερισμό, μια διβουλία και μια διψυχία, μια ανικανότητα να ερωτευθείς αποκλειστικά το θείο Πρόσωπο που σου δίνει ζωή, που είναι η ζωή της ζωής σου. Αλλά το θέμα είναι τι ή μάλλον ποιον ακριβώς θεωρείς εσύ «ζωή». Μήπως ακόμη και αυτό που δεν είναι;

     Μας λείπει φοβερά η ειλικρίνεια, η σταθερότητα και η ευθύτητα έναντι του εαυτού μας και έναντι του Θεού. Είμαστε κενοί, γιατί ριζώνουμε μέσα στους λογισμούς μας, ριζώνουν και αυτοί μέσα μας. Οι λογισμοί, που είναι οι σαρωτικές προβολές των ασίγαστων επιθυμιών μας. Επιθυμούμε τόσο πολύ, που φτάσαμε στο σημείο να ζούμε μόνο από επιθυμίες και μόνο γι’ αυτές. Αγαπάμε τις επιθυμίες μας, δεν τις εγκαταλείπουμε, δεν τις περιορίζουμε, δεν τις μεταστοιχειώνουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, διότι μέσα από αυτές εμείς τροφοδοτούμαστε. Μέσα στη θλίψη και τις δοκιμασίες της ζωής αυτές οι επιθυμίες είναι για μας το αγαπημένο δεκανίκι, το βάλσαμο που κρύβει δηλητήριο. Η μάχη πρέπει να διεξαχθεί μέσα στο ταμείο της καρδιάς. Και σ’ αυτό, ούτε ο Θεός ούτε ακόμη και ο Πνευματικός μας δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Αν δεν παρθεί η απόφαση από τη ψυχή να γίνει ευθεία έναντι του Θεού, το κενό θα γιγαντώνεται και θα πολλαπλασιάζεται και ο Θεός θα είναι συνέχεια ένας «ξένος» και ένας «άγνωστος» για μας.

     Η ουσία του αυθεντικού χριστιανισμού δεν βρίσκεται ούτε στην τέρψη των κηρυγμάτων ούτε στην αίγλη των θεαμάτων ούτε στο γόητρο των αξιωμάτων ούτε στην αυτοδικαίωση των θρόνων ούτε στην επίδειξη των αμφίων ούτε στους πιστούς ακόλουθους ούτε στα μεγάλα και ονομαστά ποίμνια. Αλλά πού τότε; Οπωσδήποτε στη δύναμη και το κάλλος της χριστοφόρας καρδιάς, η οποία δεν διστάζει να ριχθεί στη μάχη εναντίον των λογισμών και των επιθυμιών που την χωρίζουν από την αθεράπευτη αγάπη της, τον Χριστό. Αν δεν υπάρχει από μέρους μας ειλικρινής διάθεση για αγώνα και αντίσταση εναντίον του παλαιού εαυτού μας, ο οποίος κρατά στα χέρια του σφιχτά τους λογισμούς και τις επιθυμίες του, τότε ο χριστιανισμός μετατρέπεται μέσα μας σε κάτι φρούδο, ανώδυνο και ευχάριστο, σε μια ιδέα, σε μια φιλοσοφία, σε μία «καλή πράξη» ή συνεισφορά, σε ένα εκδήλωμα και σε μια συμπεριφορά, σε κάτι το εξωτερικό που είναι για τους πολλούς άκρως επαινετό και επευφημούμενο. Στην ουσία όμως πρόκειται για ένα επιζήμιο κατάπλασμα και για μια τακτική συγκάλυψης: μαθαίνουμε να σκεπάζουμε ό,τι μας αποκαλύπτει και αποφεύγουμε αυτό που μας θεραπεύει. Γιατί; Γιατί εμείς δεν είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε, να αναπτυχθούμε και να βαδίσουμε προς τη Χάρη του Θεού, ευθείς, ακέραιοι, ειλικρινείς, καθαροί. Πληθώρα ατακτοποίητων αισθημάτων εντός μας, αστάθειες και παλινωδίες, αιτιάσεις εναντίον του Θεού και των όποιων καλών και υπομονετικών πατέρων, έλλειψη ευχαριστίας και δοξολογίας, όλα αυτά και άλλα παρόμοια, αν μη τι άλλο, φανερώνουν άνθρωπο ανικανοποίητο, συγχυσμένο, άστατο, δίβουλο και μαρτυρικά αναποφάσιστο να εκλέξει την «αγαθή μερίδα» του Κυρίου. Όμως αυτή η «αγαθή μερίδα» είναι το στοίχημα της ζωής μας, ο λόγος, ο τρόπος, το νόημα, η ουσία, η αξία και η καταξίωσή της.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΓΓΥΤΗΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΓΓΥΤΗΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

     Τόσα και τόσα θαυμαστά γεγονότα γίνονταν και ακούγονταν για τους μεγάλους νεοφανείς Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, ήδη από τον Ιούνιο του 1959, εκεί στον λόφο των Καρυών, στη Θερμή της Μυτιλήνης και, παρ’ όλ’ αυτά, υπήρχαν και άνθρωποι της εκκλησίας που δίσταζαν να πιστέψουν στην αγιότητά τους. Σύμφωνα με την αφήγηση και εξιστόρηση της Μαρίας Τσολάκη, μεταξύ αυτών των ανθρώπων ήταν και η Χρυσομάλλη Μπάκα, 70 χρονών γυναίκα. Πήγαινε στις Καρυές, αλλά από μέσα της δεν ήθελε να πιστέψει. Φαίνεται, τα θεωρούσε υπερβολικά όσα ακούγονταν. Δεν έλεγε τίποτα, αλλά κρατούσε αποστάσεις. Στεκόταν αδιάφορα μέχρι που πίστεψε.

     Μπορεί ο Θεός να δώσει ένα σημάδι στον άνθρωπο, για να αλλάξει μυαλά. Κάτι τέτοιο έγινε και στη Χρυσομάλλη. Είχε αρρωστήσει το παιδί της και το φρόντιζε στο σπίτι. Ήταν 12 Απριλίου. Μόλις αποκοιμήθηκε το παιδί, πήρε ένα βιβλίο να διαβάσει. Κατά τις 10:30 το βράδυ, σηκώθηκε να πάει να κλείσει την εξώπορτα για να κοιμηθεί. Το σπίτι της ήταν απέναντι από την εκκλησία. Κλείνοντας την εξώπορτα, πέρασε κι από την αποθήκη τους, κάτι να τακτοποιήσει. Όταν τελείωσε και έκλεισε την αποθήκη, καθώς περπατούσε για το σπίτι, κοίταζε κάτω μη τυχόν και σκοντάψει. Βλέπει τότε μπροστά της από κάτω προς τα πάνω έναν παπά. Καταλάβαινε ότι της έκλεινε τον δρόμο. Δεν μπορούσε να προχωρήσει. «Παναγία μου!», φώναξε, «Τι είναι αυτό που μου συμβαίνει;». Ο παπάς περιλουζόταν από ένα φως. Διέκρινε πεντακάθαρα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ο σταυρός που φορούσε στο στήθος του έλαμπε.

     Της έκανε εντύπωση η εμφάνισή του. Ήταν ψηλός, με πλάτες ανοιχτές, πρόσωπο στρογγυλό. Όμορφος ιερέας, από σαράντα χρονών και πάνω. Τα φρύδια του ήταν έντονα μαύρα, όπως τον είχε δει και η Μαρία Τσολάκη και άλλοι. Αμυγδαλωτά μάτια, γεμάτα φως. Το χρώμα τους πράσινο και γαλάζιο. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που είδα, που δεν το περίμενα να το δω. Γύρω από το κεφάλι του είχε ένα φωτοστέφανο», έλεγε η Χρυσομάλλη.

     Την κοίταζε ήρεμα και γαλήνια. Η Χρυσομάλλη πάγωσε, κόλλησε στην πόρτα της αποθήκης. Δεν τολμούσε να κουνηθεί, ούτε μπροστά ούτε πίσω. Κόπηκαν οι δυνάμεις της. Σήκωσε σιγά-σιγά το χέρι της, σταυροκοπήθηκε και ψιθύρισε σιγανά: «Ο άγιος Ραφαήλ είναι! Παναγία μου, μη τυχόν και ήλθε να με τιμωρήσει, επειδή είχα αμφιβολίες για την αγιότητά του; Οι Άγιοι όμως δεν κάνουν κακό…». Και τόλμησε να πει: «Άγιέ μου, διατηρούσα αμφιβολίες, γιατί άκουγα τόσοι και τόσοι σ’ έβλεπαν κι εγώ δεν είχα δει τίποτα. Τώρα που σε βλέπω, σε πιστεύω!». Όσο τα έλεγε αυτά ψιθυριστά, τον κοίταζε στα μάτια πανικόβλητη και ξανάλεγε: «Τι είναι αυτό που με βρήκε, Παναγία μου!».

     Ο άγιος Ραφαήλ την κοίταξε μ’ ένα γλυκύτατο χαμόγελο και την ηρέμησε. Τότε κι αυτή ένιωσε να παίρνει ξανά δυνάμεις. Σιγά-σιγά ο Άγιος παραμέρισε, της έκανε τόπο να μπει στο σπίτι της και χάθηκε από τα μάτια της. Όταν κατόπιν ειδωθήκανε η Χρυσομάλλη με την Μαρία Τσολάκη άρχισε να λέει η πρώτη καταλεπτώς: «Το γλυκό του χαμόγελο δεν το έχω ξαναδεί στη ζωή μου! Τόσο γλυκό χαμόγελο, που ούτε στα μικρά παιδιά δεν βλέπεις. Ήταν γεμάτος συμπάθεια και αγάπη. Βλέποντάς τον να με κοιτάζει, παραξενεύτηκα, που έλεγαν οι άλλοι ότι “είναι αυστηρός”. Εγώ αμφέβαλλα, χωρίς να κοροϊδεύω ή να λέω λόγια. Από μέσα μου είχα καλή διάθεση, αλλά δεν ήξερα πώς γίνονται αυτά. Έτρεμα από συγκίνηση. Έτρεξα μέσα στο σπίτι και σταυροκοπιόμουν συνέχεια. Ευχαριστούσα τον Άγιο, που εμφανίστηκε και σε μένα. Έτσι έπαψα να αμφιβάλλω, που ήταν αμαρτία, χωρίς να το καταλαβαίνω. Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω την ομορφιά του προσώπου του. Το ύψος του. Τα μεγάλα του μάτια. Το φως που τον περιτριγύριζε…».

     Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να πιστεύει ή να μην πιστεύει. Έχει το δικαίωμα της επιλογής. «Δεν είναι για όλους η Πίστη» (Β΄ Θεσσ. 3, 2). Και, εκτός αυτού, όπως φανερώνει ο Κύριος για άλλη περίπτωση, «δεν μπορούν να χωρέσουν το λόγο (της Πίστης) όλοι, αλλά μόνο εκείνοι που τους τον έδωσε ο Θεός» (Ματθ. 19, 11). Από αυτούς που απιστούν, όσοι είναι καλοπροαίρετοι και ευάγωγοι πνευματικά, ο Κύριος τούς φωτίζει και τους δίδει αφορμές, ώστε να μεταλλάξουν τη γνώμη τους και να εγκαταλείψουν την απιστία.

     Διηγείται η ίδια η Μαρία Τσολάκη:

     «Στις 18 Απριλίου 1961 το βράδυ, είδα ότι βρισκόμουν στην εκκλησία του χωριού μας. Στεκόμουν μπροστά στο προσκυνητάρι των Εισοδίων, ο παπα-Θυμής με το πετραχήλι στο αναλόγι έψαλε τη Δοξολογία πολύ ωραία. Όταν ακούω τη Δοξολογία γίνομαι άλλος άνθρωπος, τόσο πολλή χαρά αισθάνομαι. Ξαφνικά πάγωσα. Είδα στην Ωραία Πύλη να ξεπροβάλλει ο άγιος Ραφαήλ με τα καλά του άμφια. Και ο παπα-Θυμής φοβήθηκε. Σκεφτήκαμε να κρυφτούμε. Ο άγιος Ραφαήλ, και να θέλεις να του ξεφύγεις, δεν μπορείς, προχώρησε και ήλθε κοντά μας: “Μη φοβάσθε. Δεν πρέπει να φοβάσθε”.

     »Ανέβηκε στο δεσποτικό θρόνο και άρχισε να λέει στον παπά μας: “Τώρα στο χωριό όλοι πίστευσαν, υπολείπονται περί τους δέκα. Και άλλοι πέντε είναι χλιαροί, άλλοτε πιστεύουν για λίγο και στη συνέχεια απιστούν. Πάνε από ’δω κι από ’κει. Δεν είναι σταθεροί. Στην ουσία δεν πιστεύουν. Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη· να κάνεις κήρυγμα για μας ότι είμαστε ακόλουθοι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σφαγιασθήκαμε για τη δόξα Του. Μετέχουμε στο θρίαμβο της Εκκλησίας. Να τους πεις να πιστέψουν ότι είμαστε άγιοι και βοηθάμε όσους μας επικαλούνται από την καρδιά τους. Ο Κύριος κάνει αποδεκτά τα αιτήματά μας. Αρκεί εκείνοι που μας παρακαλούν να αγωνίζονται για να εφαρμόσουν στη ζωή τους το θέλημά Του”.

     »”Τότε που μαρτύρησα, ήμουν 53 ετών. Μαζί με μας μαρτύρησαν το κοριτσάκι του Προεστού, ο Προεστός και ο Δάσκαλος. Το κοριτσάκι, αφού τού ’κοψαν το ένα του χέρι και το πόδι, το έκαψαν ζωντανό. Η μητέρα της, όταν είδε το μαρτύριο της θυγατέρας της, έπαθε συγκοπή και την έθαψαν εκεί. Τους άλλους δύο τους έσφαξαν”.

     »Συνέχισε και είπε τότε πότε έφτασε στο νησί μας: “Από τη Λέσβο είχα περάσει για πρώτη φορά, πριν πάρουν την Κωνσταντινούπολη οι Τούρκοι”. Είπε κι άλλο: “Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να πιστέψουν οι Θερμιώτες. Εκείνοι έχουν ανάγκη από τις πρεσβείες μας. Για εκείνους που δεν θα πιστέψουν, δεν θα έχουμε δικαίωμα να επέμβουμε για να τους βοηθήσουμε, όταν θα μας χρειασθούν”.

     »Πράγματι, είναι να λυπάται κανείς. Τώρα που τα θυμάμαι, κατάλαβα ότι όσοι κορόιδευαν ή ειρωνεύονταν τους Αγίους δεν είχαν καλό τέλος. Ονόματα δεν θα πω, τα παιδιά των περισσότερων πιστεύουν. Στο χωριό μας γνωρίζουν οι πάντες, τι και πώς έγινε. Άλλους οι Άγιοι τούς θεράπευαν και άλλους τούς ξεχρέωναν για την απιστία με μια αρρώστια, με μια ταλαιπωρία, μέχρι να συνέλθουν. Οι Άγιοι από αγάπη τούς ευεργέτησαν, είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο».

† ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ, ΑΞΙΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΚΑΙ ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟΥ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

※

[ Μητροπολίτου

Γουμενίσσης, Αξιούπολεως 
και Πολυκάστρου

Δημητρίου (Μπεκιάρη):

«Η αποκάλυψη και οι εμφανίσεις

των αγίων νεοφανών μαρτύρων

Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης»,

κεφ. 3ο, §21, §23, 
σελ. 403–407,

Έκδοση 
Ανδρώας Κοινοβιακής Μονής

Αγίων 
Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης,

Γρίβα Γουμενίσσης, 
Απρίλιος 2013.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός. ]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

«ΜΟΥ ΠΗΡΕΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! ΓΙΑΤΙ;»

«ΜΟΥ ΠΗΡΕΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! ΓΙΑΤΙ;»

     Μια γυναίκα, που είχε χάσει το παιδί της, επισκέφθηκε τον όσιο Γαβριήλ, τον δια Χριστό σαλό και ομολογητή (1929–1995), και τον ρώτησε:

     –Γιατί κάποιοι φεύγουν νέοι απ’ αυτή τη ζωή;

     Και ο όσιος του Θεού τής είπε τα εξής:

     –Σ’ ένα χωριό, μια πιστή γυναίκα που έχασε τον μονάκριβο γιο της, παραπονέθηκε στον Θεό:

     «Εγώ, για την αγάπη Σου, άντεξα πολλά: προσβολές, φτώχιες, δυσκολίες. Σ’ αυτό το μέρος που μένω, κανείς δεν είναι πιστός εκτός από μένα. Όμως Εσύ μου πήρες το παιδί μου. Γιατί;».

     Εκείνη τη νύχτα λοιπόν είδε ένα όνειρο:

     Οι Άγγελοι την πήγαν στον Κύριο και Του μετέφεραν τα παράπονά της.

     Τότε, ακούστηκε η φωνή του Κυρίου:

     «Ρωτήστε τη γυναίκα τι θέλει;».

     «Φέρε το παιδί μου πίσω!», απάντησε η γυναίκα.

     «Θέλεις να δεις το παιδί σου;», ρώτησε ο Κύριος.

     «Μητέρα είμαι! Και βέβαια το θέλω!», είπε κλαίγοντας εκείνη.

     «Να της δείξετε το παιδί της!», έδωσε εντολή ο Κύριος.

     Έφεραν το παιδί και η μητέρα χάρηκε.

     «Τώρα, τι Μου ζητάς;», ρώτησε ο Κύριος.

     «Γιατί τον πήρες;», Του παραπονέθηκε η γυναίκα.

     Τότε ο Κύριος έδωσε εντολή στους Αγγέλους:

     «Να της δείξετε τι θα έκανε ο γιος της, αν δεν τον έπαιρνα Εγώ».

     Και, ξαφνικά, σαν σε ταινία, η γυναίκα είδε τις φοβερές αμαρτίες που θα διέπραττε ο γιος της και μετά τις φωτιές της κόλασης!

     «Να τον ξαναγυρίσετε στον Παράδεισο!», άρχισε να κλαίει και να παρακαλεί τον Κύριο η γυναίκα.

     Ο Κύριος έδωσε εντολή να ξαναγυρίσουν πάλι το παιδί στον Παράδεισο.

     Και της είπε τότε ο Κύριος:

     «Για την καλοσύνη σου και για την αγάπη σου πήρα τον γιο σου κοντά Μου. Μη νομίζεις πως δεν ξέρω πότε και ποιον πρέπει να πάρω».

ΟΣΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ

Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

(1929–1995)

※

[Μαλχάζι Τζινόρια:

«Ο Άγιος Γαβριήλ

ο διά Χριστόν Σαλός και Ομολογητής»,

μέρος γ΄, κεφ. 1ο, σελ. 210–211,

Μετάφραση: Νάνα Μερκβιλάτζε,

Γλωσσική επιμέλεια: Φανή Ροπόκη,

Αθήνα, Μάιος 2013.
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφίας,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΝΑ ΚΟΠΑΣΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ

ΝΑ ΚΟΠΑΣΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ

     Η Πίστη μας, μέσα στον καθαρμό της αλήθειας της, ενδέχεται κάποτε να είναι βασανιστικά απαιτητική με μας. Με μας που εμμένουμε στην άγνοια, την αγνωσία, τη χλιαρότητα, τη μαλθακότητα, την απειρία. Το μυστήριό της ζητά και αξιώνει υπερβάσεις, ανοίγματα και βηματισιές που δεν τις χωράει και δεν τις βαστάει ο νους. Μαζί της η καρδιά διακυβεύει πρωτόγνωρα τη λογική και την ασφάλειά της. Ίσως να τα χάνει όλα, ίσως όμως και να χάνεται κι αυτή. Φόβοι, δειλίες και αδυναμίες, θεωρίες, λογικές και εκτιμήσεις, είναι ανάγκη να μεριαστούν στα σοβαρά. Κι εμείς να μείνουμε μόνοι, απορημένοι και παραιτημένοι μέσα στον «ενάντιο άνεμο», στο ανεξήγητο μένος των περιστάσεων, στο άγριο «γιατί» των δοκιμασιών και των τραυμάτων μας και, κάπου σε μια απρόσμενη εξέλιξη των προσωπικών και της επίγνωσής μας, να βρεθούμε έκπληκτοι έχοντας αδιάσειστη μεσ’ στην καρδιά μας την ανέλπιστη θεωρία Του. 

     «Θαρσεῖτε, Ἐγώ εἰμι», ακούμε και νιώθουμε παρά καταλαβαίνουμε. Κινδυνεύουμε, γιατί οι μέσα μας ισορροπίες καταρρέουν με πάταγο που ακούμε μόνο εμείς. Πρέπει να γίνουν ή να κάνουμε αρμονία τις αντινομίες που υιοθετούμε αμέριμνα. Πέφτουμε από αυτό που μας κρατούσε μέχρι τώρα όρθιους. Και καλούμαστε να ορθοποδήσουμε επάνω σε ό,τι πάει κόντρα σε κάθε ευστάθεια. Αν έστω για λίγο αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε, τότε θα πάψουμε οριστικά να νιώθουμε. Η καταχνιά της τρικυμίας της μοναξιάς μας σχίζεται στα δύο, η ανείπωτα ψυχότροφη φωνή Του κομίζει δυναμικά την ειρήνη και την ασφάλεια που χάσαμε εξαιτίας των τυραννικών φαντασμάτων του υγρού και άστατου εαυτού μας. Ένα ιδιαίτερο σκίρτημα προειδοποιεί μέσα μας την αλήθεια της σωτηρίας. Δεν είμαστε προορισμένοι από τη φύση μας για την απώλειά μας. Δεν είναι ψυχολογική υποστήριξη αυτό. Δεν είναι τρικ θετικότητας. Είναι αψευδής ανακαίνιση της Χάριτος, που είναι η μόνη που μπορεί να σαρώνει όλη τη δαιμονική αντάρα των τελμάτων που δοκίμαζε για χρόνια η μοναχική μας καρδιά. Οι αναπνοές γλιστρούν και φεύγουν μαζί με τις δυνάμεις μας. Είμαστε αλύτρωτοι μάρτυρες του μαρτυρίου του χαμού μας. 

     Κι Αυτός, παρά την αφόρητη εσχατιά των στιγμών, παρά το σπαραγμό της ενδοθαλάσσιας οδύνης μας, παρά το δισταγμό ή την άρνηση της ανόητης λογικής μας, μας καλεί και συγκατανεύει να Τον πλησιάσουμε και να κάνουμε ό,τι Αυτός κάνει. Μετά την αγωνιώδη πείρα της «παναδυναμίας» μας, εκεί στην αρχή του βέβαιου καταποντισμού μας, πορευόμαστε για να γευθούμε ελεύθερα το θαύμα που μας προσφέρει η παρουσία Του και η κοινωνία μαζί Του. Τολμούμε να περπατήσουμε πάνω στα μελανά κύματα τούτης της ζωής που βασανίζουν την ύπαρξή μας. Αναρίθμητες οι συνειδητοποιήσεις έρχονται ορμητικά σα σκληρές ριπές κατά πάνω μας. 

     Δεν σωζόμαστε από αιφνίδιο θείο οίκτο, επειδή είμαστε τα ανήμπορα θύματα των περιπετειών και των σφαλμάτων μας. Σωζόμαστε επειδή είμαστε, δίχως να ξέρουμε ποτέ πόσο και γιατί, οι εκλεκτοί της ακατανόητης αγάπης Του, που δεν αφήνει κανέναν καλοπροαίρετο στη δίνη της απώλειάς του. Η πολλά υποσχόμενη ασφάλεια του πλοιαρίου μας ήταν τελικά μια καταραμένη αυταπάτη, μια μουχλιασμένη ιδέα, μια πανάθλια χίμαιρα και μια χαλεπή ουτοπία. Τώρα ή θα πνιγούμε μέσα στον τέλειο φόβο μας ή θα δρασκελίσουμε στο υπερφυσικό της αγάπης Του. Φοβούμαστε ν’ αφήσουμε τους φόβους μας. Ενδοιάζουμε φοβερά στο να πάψουμε να σκιαζόμαστε. Συνηθίσαμε να μας διασαλεύουν οι παφλασμοί των πιο άγριων κυμάτων των πειρασμών και των θλίψεων, που γεννούν πρωτίστως οι αμαρτίες μας. Είπαμε αδιάφορα ή μάλλον συνθηκολογήσαμε με κάθε αδράνεια: «Έτσι είναι η ζωή». Κι όμως η ατόφια και άπεφθη ζωή δεν είναι καθόλου «έτσι» και, το δίχως άλλο, βρίσκεται σ’ εκείνη την απίστευτη και αδιανόητη δρασκελιά της Πίστης, που ταπεινώνει κάθε νόμο, κενό, φόβο, μοναξιά, ανημποριά και απώλεια. 

     Να Τον κοιτάμε, δίχως να Τον αφήσουμε ποτέ να δραπετεύσει από την εγκάρδια θέα μας: αυτή είναι η δική μας άσκηση, ευθύνη και χαρά. Γιατί η αγάπη τα έχει και τα τρία αυτά στο ακέραιο. Ή θα αγαπάς και θα αναθαρρεύεις προσηλωμένος στη θεωρία του Αγαπημένου ή θα φοβάσαι και θα προσέχεις γιγαντώνοντας πιότερο τα κύματα και τον άνεμο που αγαπούν τον καταποντισμό σου· την κάθε μικρή ή μεγάλη έλλειψη θεϊκού έρωτα από μέσα σου. «Καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον, ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος». Πάντα η ταπεινή ψυχή εύχεται και υπερεύχεται μέσα από τις πράξεις, τα λόγια, τα νεύματα, τα σκιρτήματα, τις λαχτάρες και τις διαθέσεις της: Άμποτε να έρθει, να εμφανιστεί και να μπει Αυτός στο πλοίο της ψυχής, της καρδιάς, της ζωής, όλης μου της ύπαρξης και του αγώνα μου. Για να κοπάσει ο άνεμος του κακού κι η παραζάλη του πόνου μου…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜

Η ΑΔΕΛΦΗ ΒΡΥΑΙΝΗ

Η ΑΔΕΛΦΗ ΒΡΥΑΙΝΗ

     «Και το λεπτό ακόμη να το εκμεταλλεύεστε, να βαδίζετε με την ώρα, με το λεπτό, κομποσχοινάκια πιο πολλά, μετανίτσες πιο πολλές, ανάγνωση περισσότερη. Να αποφεύγετε την αργολογία, διότι με την αργολογία χάνει ο άνθρωπος, σβήνει το μεγαλείο από την ψυχή του ανθρώπου. Και ένα κόμπο ακόμη αν έχουμε παραπάνω, κι αυτόν μας τον γράφει ο Άγγελος. Ένα κομποσχοινάκι, ένα καλό λογισμό να τον βάλουμε στην άκρη. Όλα αυτά ο Χριστός μάς τα αποταμιεύει κι όταν θα ’ρθεί η ώρα για να φύγεις, έχεις τις βαλίτσες σου έτοιμες, τις φορτώνεσαι χωρίς κόπο και μόχθο και περνάς ανεμπόδιστα τα τελώνια. Να μη φεύγει ο νους μας από την μνήμη του Θεού ούτε δευτερόλεπτο.

     »Να βλέπουμε μόνο και μόνο τον εαυτό μας. Τον νου μας να τον πηγαίνουμε συνέχεια στον θρόνο του Θεού. Θέλουμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας; Να πηγαίνουμε συνέχεια στον θρόνο του Χριστού. Απ’ τον θρόνο του Χριστού, στον θρόνο της Παναγίας· και να λέμε λογάκια στην Κυρία Θεοτόκο, να την ευχαριστούμε που μας ανέχεται, που μας δίνει το φαγάκι μας, τον ύπνο μας. Αυτό το μεγαλείο πού θα το βρούμε; Πουθενά.

     »Θα σας πω και κάτι άλλο που είδα. Τα δίνει ο Θεός, για να ξέρω να σας κυβερνήσω και να δούμε πώς θα σωθούμε. Έφθασα σε μια μάνδρα που ήταν ατελείωτη. Μέσα ήταν όλο γραφεία. Γραφεία εδώ, γραφεία εκεί, όλο γραφεία. Κι εκεί λοιπόν μου ’κάναν έλεγχο τα κομποσχοινάκια μου. Προτού μπω, είδα ότι είχα τρεις λίρες χρυσές στα χέρια μου και τις έπαιζα και μου λέει ο λογισμός ότι είναι τα τάλαντα αυτά, η Χάρις του Θεού. Αυτό το χρυσάφι το έχει αυτός που θα κάνει το θέλημα του Θεού. Μπαίνω λοιπόν μέσα και άρχισαν να μου τα κάνουν όλα έρευνα, την αγρυπνία μου, την νηστεία μου, τα κομποσχοίνια. Άλλος σφράγιζε, άλλος δεν σφράγιζε. Και με καθυστερούσαν και ήθελα να φύγω. Μετά λοιπόν έφυγα με δυσκολία και βρέθηκα σε μια εξέδρα μετέωρη που δεν είχε βάσεις. Κρεμόταν στον ουρανό. Από ’δω να είναι ο “βρυγμός των οδόντων”, μια κόλαση απέραντη, ούτε να την φανταστεί κανείς· κι απ’ την άλλη ήταν ένα τάγμα Αγγέλων και Αγίων και στην μέση ήταν ο Χριστός μας, που καθόταν σ’ ένα μαρμάρινο θρόνο και το πρόσωπό Του από την λάμψη δεν μπορούσα να το αντικρίσω. Κι εγώ καθόμουν απ’ την δεξιά πλευρά. Κάτω δε ήταν χάος μαύρο. Κι έβλεπες λοιπόν τσουβαλιές οι δαίμονες να ρίχνουν ψυχές σ’ αυτό το στόμιο μέσα. Εν ριπή οφθαλμού ’πέφταν οι τσουβαλιές. Να ρίχνουν καλογέρους, να βλέπεις αρχιερείς, χίλιοι δυο· και λέω με τον νου μου, πόσοι δαίμονες υπήρχαν και πόσες τσουβαλιές έριχναν μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο! Έρχονταν ένας-ένας να κριθούν στον Χριστό, παπάδες, δεσποτάδες, και ξεπηδούσαν λέοντες απ’ το χάος εκείνο και τους άρπαζαν από τα πόδια και τους έριχναν μέσα στην αφάνεια. Κι έλεγα: “Αχ, Χριστέ μου! Τι θα γίνει;”. Φοβόμουν κιόλας, επειδή βρισκόμουν μεταξύ αφάνειας και στεριάς· και ξύπνησα. Είχα μια βδομάδα να φάω απ’ το κλάμα και τον οδυρμό. Πόσο έκλαψα, πόσο θρήνησα, τι να σας πω! Μετά απ’ αυτό που είδα, δεν κοιτούσα τίποτα γύρω μου. Ήρθε μια αλλοίωση στην ψυχή μου, σαν να έσβησε ο κόσμος από μπροστά μου. Σκέψου, ο Δίκαιος Κριτής! Όλα είναι μια πραγματικότητα. Μας τα δείχνει αυτά ο Θεός, μόνο και μόνο για να μας συνεφέρει…

     »Η ώρα του θανάτου είναι πολύ δύσκολη. Εκείνη την ώρα τρέχουν οι Άγγελοι να πάρουν την ψυχή, τρέχουν και οι δαίμονες με τα χειρόγραφα και γίνεται πόλεμος, γίνεται μάχη. Παρουσιάζει ο Άγγελος τα δικά του χειρόγραφα, λέει: “Έχει εξομολογηθεί, έχει τόσες αρετές, έχει εκείνο, έχει το άλλο”. Πηγαίνει και ο δαίμονας με τα δικά του και ανάλογα παίρνουν την ψυχή ή οι Άγγελοι ή οι δαίμονες.

     »Μια αδελφή δυσκολεύτηκε, γιατί ένα βράδυ δεν είπε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Σκεφτείτε! Η αδελφή Βρυαίνη, όταν κόντευε να πεθάνει, ανακάθισε στο κρεβάτι και εμείς της κρατούσαμε την πλάτη κι έλεγε:

     –Δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω τον μεγάλο μου αδελφό.

     –Ποιος είναι; Τι σου έκανε; τη ρωτάω.

     –Είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Πολύ με βοήθησε, πάρα πολύ. Δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω και τον μικρό μου αδελφό.

     –Ποιος είναι ο μικρός σου αδελφός;

     –Ο φύλακας Άγγελος της ψυχής μου. Δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω τον Γέροντά μου, δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω την Γερόντισσά μου. Ένα πράγμα μόνο δεν βλέπω μπροστά μου, Γερόντισσα· που δεν μ’ άφηνες να πλένω τα πιάτα.

     »Επειδή ήταν ασθενής, δεν την άφηνα. Όλες οι εργασίες που έκανε πέρασαν από μπροστά της και ήταν όλες διαμαντένιες.

     »Μετά λέει:

     –Πες τις αδελφές να μην οκνεύουν (=να μην τεμπελιάζουν), γιατί η οκνηρία είναι το μεγαλύτερο θανάσιμο αμάρτημα.

     »Όλα, ό,τι κάνει κανείς, όλα τα βλέπει μπροστά του διαμαντένια. Ό,τι εργάζεται κανείς δεν πάει χαμένο. Ο Θεός όλα τα πληρώνει. Όσο κοπιάζει κανείς περισσότερο, άλλο τόσο παίρνει Χάρη. Είχε πολλή αγάπη η αδελφή Βρυαίνη στον φύλακα Άγγελο της ψυχής, πολλή αγάπη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ και στην Παναγία. Μας είπε πολλά πράγματα και τελείωσε με το “Ιησού! Ιησού!”. Όλες οι νοσοκόμες έλεγαν πως, “τέτοιο θάνατο δεν είδαμε μέχρι τώρα!”».

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ

(ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ, 1921–1995)

※

[«Λόγια Καρδιάς»

–Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου

(1921–1995)–

Μέρος 2ο , Λόγος 36ος και 40ος,

(Παραμονή Αγίων Πάντων 1986

και 26 Δεκεμβρίου 1987),

σελ. 349–350 και 383–385,

Έκδοση Ιεράς Μονής

Παναγίας Οδηγητρίας

Πορταριά Βόλου, 2013.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός.]

※

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜

Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

     Νίκαια, 829 μ.Χ.

     Η διαταγή ήταν ξεκάθαρη. Την ήξεραν όλοι. Πώς όχι; Άλλωστε τη διαλαλούσε συχνά ο ντελάλης στους δρόμους και τις πλατείες.

     Ο κραταιός αυτοκράτορας, ο μεγάλος Θεόφιλος, τους ξαναθύμισε τη βασιλική διαταγή:

     «Όποιος εξακολουθούσε να έχει στο σπίτι του εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων της Εκκλησίας και να προσκυνά τα μπογιατισμένα ξύλα σαν τους ειδωλολάτρες, να συλλαμβάνεται, να φυλακίζεται, να δημεύεται η περιουσία του και να εξορίζεται. Κι αν δεν μετανιώνει, να θανατώνεται χωρίς έλεος».

     Το νόμο του αυτοκράτορα τον γνώριζαν πόσο σκληρός ήταν, μα της καρδιάς και της πίστης το νόμο δε γνώρισε ο αυτοκράτορας πόσο ήταν και είναι δυνατός.

     Είχε νυχτώσει για τα καλά στη Νίκαια, την ένδοξη πόλη της μεγάλης αυτοκρατορίας. Με το σκοτάδι σιγά-σιγά χάνονταν οι θόρυβοι του κόσμου και της βιοπάλης. Τρεμόσβηναν τα φώτα, κι ο ύπνος ερχόταν να παραλάβει τις κουρασμένες ψυχές, να τις αναπαύσει για λίγο. Μα αυτοί αντιστέκονταν στον ύπνο. Κάθε βράδυ, μόλις το σκοτάδι έπεφτε για τα καλά, ξεκινούσαν. Ήταν δύο. Μία γυναικεία φιγούρα μαυροντυμένη, με κατεβασμένο χαμηλά το μαντήλι, κι ένα παλικάρι. Οι δυο σκιές γλιστρούσαν βιαστικά στο σοκάκι και έμπαιναν με προφύλαξη μέσα σ’ ένα μικρό χτίσμα. Αναζητούσαν μεσ’ το σκοτάδι το μεγάλο Θησαυρό τους. Μια γλυκύτατη και θαυματουργική εικόνα της μεγάλης Μάνας, της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο νέος άναψε ένα κερί. Σεβαστικά πλησίασαν και οι δύο. Το γλυκύτατο πρόσωπο φωτίστηκε. Ξεπρόβαλαν τα μεγάλα μάτια με τη χαρμολύπη στις κόγχες τους, το πάνσεπτο μικρό στόμα, το ποθεινότατο πρόσωπο του Υιού της.

     Η χήρα μάνα γονάτισε. Από πίσω κι ο γιος. «Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθησέ μας!». Είπαν κι άλλα. Είπαν πολλά με την καρδιά και τα χείλη. Σ’ Εκείνη και τον γλυκύτατο Υιό της είχαν αποθέσει όλη τους τη μέριμνα και την ελπίδα. Εκεί έρχονταν κάθε βράδυ αψηφώντας τη διαταγή. Μόνο εκεί, μόνοι, με το Θεό μόνο, ένοιωθαν ότι ζούσαν πραγματικά.

     Δεν έμειναν όμως για πάντα αόρατοι. Οι άνθρωποι του αυτοκράτορα έκαναν καλά τη δουλειά τους. Τους είδαν; Τους πρόδωσαν; Πάντως την άλλη μέρα ήρθε διαταγή να παρουσιαστούν.

     Σπάραξε η καρδιά της μάνας. Όχι για κείνη. Μα για την εικόνα και για το παιδί της. Η ίδια ήταν αποφασισμένη. Μεσολαβούσε μια νύχτα ακόμη. Ίσως η τελευταία σωτήρια νύχτα. Έπρεπε να παρθούν σκληρές, μα δυναμικές αποφάσεις. Γονάτισε. Έκαμε την προσευχή της. Ο αέρας σφύριζε δυνατά. Πέρα μακριά το κύμα ξεσπούσε αγριεμένο. Ήταν σαν να την παρακαλούσε. Η μεγάλη απόφαση πάρθηκε.

     –«Πάμε», είπε στο γιο της. «Πάμε ν’ αποχαιρετίσουμε την Παναγία».

     Γλίστρησαν ξανά και χώθηκαν στα σκοτάδια. Μετά από πολλή ώρα, τρεις σκιές στέκονταν στην παραλία. Η μία ήταν η Παναγία. Αγκάλιασαν την εικόνα. Την ασπάστηκαν. Την αποχαιρέτησαν χύνοντας δάκρυα πικρά. Ύστερα τη σήκωσε στην αγκαλιά της η μάνα. Έβαλε όση της απέμεινε δύναμη, ανέβηκε σε μια πέτρα και πέταξε την εικόνα στο κύμα.

     –«Συγχώρα με, Παναγία μου! Όσο μπόρεσα σε φύλαξα. Τώρα φυλάξου μόνη σου!...».

     Βαρύς ακούστηκε ο παφλασμός στα νερά. Η μεγάλη εικόνα στροβιλίστηκε δυο-τρεις φορές και ύστερα σηκώθηκε ορθή. Ήταν σαν να περπατούσε στα κύματα γυρισμένη προς το μέρος τους. Φαινόταν καθαρά στο σκοτάδι, σα φωτεινή στήλη. Έφυγε προς τα δυτικά. Έμειναν ακίνητοι με θολωμένα από τα δάκρυα μάτια να τη βλέπουν ν’ αρμενίζει και να μακραίνει. Κι όταν στο τέλος έμεινε μια φωτεινή κουκίδα, ένα πολύ μικρό αστεράκι και χάθηκε στο βάθος του ορίζοντα, «στο καλό, Παναγιά μου!», σιγομουρμούρισαν κάνοντας το σταυρό τους και κοιτάχτηκαν μάνα και γιος στο πρόσωπο.

     Και τώρα; Τι θα γινόταν τώρα; Πρώτη έλυσε η μάνα τη σιωπή.

     –«Φύγε, παιδί μου! Φύγε να σωθείς. Δεν υπάρχει τόπος εδώ για μας. Εγώ θα μείνω να μαρτυρήσω την πίστη στο Χριστό. Εσύ όμως είσαι νέος. Πρέπει να ζήσεις. Φύγε. Από χωριό σε χωριό κι από βουνό σε βουνό. Η Παναγία θα σου δείξει τόπο να σταθείς».

     Στανικώς και με παρακάλια έκαμε το παιδί της να φύγει. Η μάνα έμεινε να κοιτάζει μια τη στράτα που χάθηκε ο γιος, μια τα κύματα πού ’κρυψαν την εικόνα.

     «Παναγία μου! Φύλαξέ τον και φυλάξου!», ήταν ο τελευταίος της λόγος. Ύστερα πήρε τον δρόμο για τον κριτή.

     Ο γιος σώθηκε. Πέρασε τόπους πολλούς, χωριά και πολιτείες. Πουθενά δεν αναπαύτηκε. Ήθελε να ριζώσει κάπου με ξάγναντο τη θάλασσα, ν’ αντικρίζει απέναντι την πατρίδα, να αναζητεί στα κύματα την Παναγία, που πίστευε πως θα ’ρχόταν κάποτε από το πέλαγος.

     Έφτασε στο Άγιον Όρος. Έγινε μοναχός και ηγούμενος στη Μονή Ιβήρων. Μεγάλωσε, άσπρισαν τα μαλλιά και τα γένια του και η Παναγία δεν είχε ακόμη φανεί. Έκλεισε μια μέρα τα μάτια του μ’ αυτή τη λαχτάρα και την προσμονή.

     Οι πατέρες στη Μονή των Ιβήρων ήταν προϊδεασμένοι. Γνώριζαν για το μεγάλο Θησαυρό που είχε πέσει στη θάλασσα. Δεν ήξεραν όμως πού βρήκε αραξοβόλι. Ώσπου κάποιο βράδυ, το έτος 1004, ημέρα Τρίτη της Διακαινησίμου, παρουσιάστηκε στη θάλασσα ένα εξαιρετικό φαινόμενο. Οι μοναχοί πλησίασαν στην παραλία και έβλεπαν καθαρά ένα πύρινο στύλο να στέκεται πάνω σε μια εικόνα της Παναγίας.

     Θερμά παρακαλούσαν την Παναγία να τους χαρίσει την αγία εικόνα της. Μα όσο πλησίαζαν με τα πλοιάρια, τόσο εκείνη απομακρυνόταν.

     Ο Γέροντας Γαβριήλ ήταν Ιβηρίτης. Αυτόν διάλεξε η Παναγία. Εμφανίστηκε σε όραμα λέγοντάς του:

     –«Γαβριήλ, πιστὲ δοῦλε τοῦ ἠγαπημένου Υἱοῦ καὶ Θεοῦ μου, κοινοποίησον τῷ προεστῶτι καὶ τοῖς ἀδελφοῖς ὅτι βούλομαι νὰ δώσω αὐτοῖς τὴν εἰκόνα μου, ὅπως σκέπῃ καὶ βοηθῇ αὐτοῖς. Εἴσελθε εἰς τὴν θάλασσαν καὶ περιπάτησον ἐπὶ τῶν κυμάτων, ἐπεὶ φέρεις τὸ ὄνομα τοῦ νυμφαγωγοῦ μου Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, καὶ τότε γνωρίσουσι πάντες τὴν ἐμὴν θέλησιν καὶ εὐδοκίαν πρὸς τὸ μοναστήρι σας».

     Κόντευε να ξημερώσει. Αγνάντεψε κατά τη θάλασσα. Ένα φως ακίνητο έφεγγε στα νερά της. Γρήγορα πήρε τον κατήφορο. Δεν κατάλαβε πότε έφτασε στην παραλία. Περπάτησε πάνω στα κύματα και γονυπετής παρέλαβε τον ανεκτίμητο Θησαυρό.

     Στο μεταξύ είχαν κατέβει και οι άλλοι πατέρες. Όλη η συνοδεία, με τα εξαπτέρυγα και τα θυμιατά. Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα. Τέτοια χαρά δεν είχε ξαναγίνει στην Ιβήρων. Την απέθεσαν στην εκκλησία. Γύρω της όλα λαμποκοπούσαν. Οι μοναχοί και οι ιερομόναχοι. Οι άγιοι απ’ τις τοιχογραφίες. Τα έμψυχα και τα άψυχα. Όλα τραγουδούσαν: «Καλώς ώρισες, Κυρά, στο σπίτι το δικό σου!».

     Μα η χαρά τους δοκιμάστηκε πολύ, όταν την άλλη μέρα δεν βρήκαν την εικόνα στη θέση της. Έψαξαν με πόνο κι αγωνία, ώσπου τη βρήκαν στα τείχη της Μονής, πάνω από την πόρτα. Τη μετέφεραν και πάλι στο ναό. Μα Εκείνη επέστρεψε ξανά στα τείχη.

     Την απορία τους την έλυσε η ίδια η Παναγία σε όραμα του οσίου Γέροντα Γαβριήλ.

     –«Εἰπέ τοῖς ἀδελφοῖς ἵνα μή μὲ ἐνοχλοῦν τοῦ λοιποῦ, καθότι ἐγὼ δὲν ἐπιθυμῶ νὰ φυλάττωμαι ἀπὸ ὑμᾶς, ἀλλ’ ἵνα ἐγὼ φυλάττω ὑμᾶς, οὐ μόνον εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν μέλλουσαν καὶ νὰ ἐλπίζωσιν εἰς τὴν εὐσπλαγχνίαν τοῦ Υἱοῦ μου καὶ Δεσπότου ἅπαντες οἱ ἐν τῷ ὄρει τούτῳ ἐναρέτως μετ’ εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ ζῶντες μοναχοί».

     Γέμισαν οι πατέρες από ανεκλάλητη χαρά και ψυχική αγαλλίαση, σαν άκουσαν το λόγο αυτό.

     Έκτισαν παρεκκλήσιο δίπλα στην πύλη της Μονής και τοποθέτησαν εκεί, σε ιδιαίτερο λαμπρό προσκυνητάρι, τη θαυματουργική εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας.

     Και από τότε, όποιος Αγιορείτης ή προσκυνητής περνάει την πόρτα της Μονής των Ιβήρων σταματά με σέβας και ευγνωμοσύνη μπροστά στην Υπεραγία Θεοτόκο χαιρετίζοντάς την αγαπητικά:

     «Χαῖρε Πύλη ἀδιόδευτε

     »Χαῖρε ἡ Θύρα τοῦ Παραδείσου

     »Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε».

※

[Ορθόδοξο μηνιαίο Περιοδικό

φοιτητών και επιστημόνων

«Η δράσις μας»,

Έτος Μα΄, Τεύχ. 400, σελ. 222–223,

Ιούλιος–Αύγουστος 2002,

Ομότιτλο άρθρο που σαν υπογραφή

φέρει το μονόγραμμα «Ι».

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός.]

※

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜