ΝΑ ΚΟΠΑΣΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ

ΝΑ ΚΟΠΑΣΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ

     Η Πίστη μας, μέσα στον καθαρμό της αλήθειας της, ενδέχεται κάποτε να είναι βασανιστικά απαιτητική με μας. Με μας που εμμένουμε στην άγνοια, την αγνωσία, τη χλιαρότητα, τη μαλθακότητα, την απειρία. Το μυστήριό της ζητά και αξιώνει υπερβάσεις, ανοίγματα και βηματισιές που δεν τις χωράει και δεν τις βαστάει ο νους. Μαζί της η καρδιά διακυβεύει πρωτόγνωρα τη λογική και την ασφάλειά της. Ίσως να τα χάνει όλα, ίσως όμως και να χάνεται κι αυτή. Φόβοι, δειλίες και αδυναμίες, θεωρίες, λογικές και εκτιμήσεις, είναι ανάγκη να μεριαστούν στα σοβαρά. Κι εμείς να μείνουμε μόνοι, απορημένοι και παραιτημένοι μέσα στον «ενάντιο άνεμο», στο ανεξήγητο μένος των περιστάσεων, στο άγριο «γιατί» των δοκιμασιών και των τραυμάτων μας και, κάπου σε μια απρόσμενη εξέλιξη των προσωπικών και της επίγνωσής μας, να βρεθούμε έκπληκτοι έχοντας αδιάσειστη μεσ’ στην καρδιά μας την ανέλπιστη θεωρία Του. 

     «Θαρσεῖτε, Ἐγώ εἰμι», ακούμε και νιώθουμε παρά καταλαβαίνουμε. Κινδυνεύουμε, γιατί οι μέσα μας ισορροπίες καταρρέουν με πάταγο που ακούμε μόνο εμείς. Πρέπει να γίνουν ή να κάνουμε αρμονία τις αντινομίες που υιοθετούμε αμέριμνα. Πέφτουμε από αυτό που μας κρατούσε μέχρι τώρα όρθιους. Και καλούμαστε να ορθοποδήσουμε επάνω σε ό,τι πάει κόντρα σε κάθε ευστάθεια. Αν έστω για λίγο αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε, τότε θα πάψουμε οριστικά να νιώθουμε. Η καταχνιά της τρικυμίας της μοναξιάς μας σχίζεται στα δύο, η ανείπωτα ψυχότροφη φωνή Του κομίζει δυναμικά την ειρήνη και την ασφάλεια που χάσαμε εξαιτίας των τυραννικών φαντασμάτων του υγρού και άστατου εαυτού μας. Ένα ιδιαίτερο σκίρτημα προειδοποιεί μέσα μας την αλήθεια της σωτηρίας. Δεν είμαστε προορισμένοι από τη φύση μας για την απώλειά μας. Δεν είναι ψυχολογική υποστήριξη αυτό. Δεν είναι τρικ θετικότητας. Είναι αψευδής ανακαίνιση της Χάριτος, που είναι η μόνη που μπορεί να σαρώνει όλη τη δαιμονική αντάρα των τελμάτων που δοκίμαζε για χρόνια η μοναχική μας καρδιά. Οι αναπνοές γλιστρούν και φεύγουν μαζί με τις δυνάμεις μας. Είμαστε αλύτρωτοι μάρτυρες του μαρτυρίου του χαμού μας. 

     Κι Αυτός, παρά την αφόρητη εσχατιά των στιγμών, παρά το σπαραγμό της ενδοθαλάσσιας οδύνης μας, παρά το δισταγμό ή την άρνηση της ανόητης λογικής μας, μας καλεί και συγκατανεύει να Τον πλησιάσουμε και να κάνουμε ό,τι Αυτός κάνει. Μετά την αγωνιώδη πείρα της «παναδυναμίας» μας, εκεί στην αρχή του βέβαιου καταποντισμού μας, πορευόμαστε για να γευθούμε ελεύθερα το θαύμα που μας προσφέρει η παρουσία Του και η κοινωνία μαζί Του. Τολμούμε να περπατήσουμε πάνω στα μελανά κύματα τούτης της ζωής που βασανίζουν την ύπαρξή μας. Αναρίθμητες οι συνειδητοποιήσεις έρχονται ορμητικά σα σκληρές ριπές κατά πάνω μας. 

     Δεν σωζόμαστε από αιφνίδιο θείο οίκτο, επειδή είμαστε τα ανήμπορα θύματα των περιπετειών και των σφαλμάτων μας. Σωζόμαστε επειδή είμαστε, δίχως να ξέρουμε ποτέ πόσο και γιατί, οι εκλεκτοί της ακατανόητης αγάπης Του, που δεν αφήνει κανέναν καλοπροαίρετο στη δίνη της απώλειάς του. Η πολλά υποσχόμενη ασφάλεια του πλοιαρίου μας ήταν τελικά μια καταραμένη αυταπάτη, μια μουχλιασμένη ιδέα, μια πανάθλια χίμαιρα και μια χαλεπή ουτοπία. Τώρα ή θα πνιγούμε μέσα στον τέλειο φόβο μας ή θα δρασκελίσουμε στο υπερφυσικό της αγάπης Του. Φοβούμαστε ν’ αφήσουμε τους φόβους μας. Ενδοιάζουμε φοβερά στο να πάψουμε να σκιαζόμαστε. Συνηθίσαμε να μας διασαλεύουν οι παφλασμοί των πιο άγριων κυμάτων των πειρασμών και των θλίψεων, που γεννούν πρωτίστως οι αμαρτίες μας. Είπαμε αδιάφορα ή μάλλον συνθηκολογήσαμε με κάθε αδράνεια: «Έτσι είναι η ζωή». Κι όμως η ατόφια και άπεφθη ζωή δεν είναι καθόλου «έτσι» και, το δίχως άλλο, βρίσκεται σ’ εκείνη την απίστευτη και αδιανόητη δρασκελιά της Πίστης, που ταπεινώνει κάθε νόμο, κενό, φόβο, μοναξιά, ανημποριά και απώλεια. 

     Να Τον κοιτάμε, δίχως να Τον αφήσουμε ποτέ να δραπετεύσει από την εγκάρδια θέα μας: αυτή είναι η δική μας άσκηση, ευθύνη και χαρά. Γιατί η αγάπη τα έχει και τα τρία αυτά στο ακέραιο. Ή θα αγαπάς και θα αναθαρρεύεις προσηλωμένος στη θεωρία του Αγαπημένου ή θα φοβάσαι και θα προσέχεις γιγαντώνοντας πιότερο τα κύματα και τον άνεμο που αγαπούν τον καταποντισμό σου· την κάθε μικρή ή μεγάλη έλλειψη θεϊκού έρωτα από μέσα σου. «Καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον, ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος». Πάντα η ταπεινή ψυχή εύχεται και υπερεύχεται μέσα από τις πράξεις, τα λόγια, τα νεύματα, τα σκιρτήματα, τις λαχτάρες και τις διαθέσεις της: Άμποτε να έρθει, να εμφανιστεί και να μπει Αυτός στο πλοίο της ψυχής, της καρδιάς, της ζωής, όλης μου της ύπαρξης και του αγώνα μου. Για να κοπάσει ο άνεμος του κακού κι η παραζάλη του πόνου μου…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜