ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΘΕΟΣ

ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΘΕΟΣ

      Αν ήμουν θεός, θα προσπαθούσα καταρχάς, εμένα το έμψυχο και ανειρήνευτο Χάλι, να με αγαπήσω λιγότερο από Σένα.

     Θα μετρίαζα επιτέλους την αγάπη Σου που θραύει σιωπηλά και εκνευριστικά την ανταριασμένη μου λογική.

     Κι επειδή η δική Σου δικαιοσύνη είναι ακατανόητη και αργή, θα έκρυβα την άβυσσο της συγνώμης και της μακροθυμίας Σου πίσω από τον πυκνό γνόφο της δικής μου οργής και τιμωρησίας.

     Τόση πανανθρώπινη ανταρσία και προσωπική αποστασία πώς την αντέχεις και πώς τη δέχεσαι;

     Εγώ, στη θέση Σου, θα «υπήρχα» δραστικότερα: θα γύρευα να σπείρω φόβο, για να γεννήσω δούλους.

     Θα επιδείκνυα συνεχώς όλο και περισσότερη δύναμη θείας εξουσίας, για να κρατώ αχώριστα μαζί μου οπαδούς και ακόλουθους.

     Θα θύμιζα μ’ όλες τις αφορμές της ηθικής την κόλαση, για να συρρικνώσω αυτή την ακατάλυτη ελευθερία που μοίρασες Εσύ καθολικά και απροσωπόληπτα.

     Αν ήμουν θεός, θα απαιτούσα από το υπέρλαμπρο μεγαλείο μου συχνότερες παρεμβάσεις στην πορεία της ιστορίας και στο δίαυλο της καρδιάς των ανθρώπων, με σαρωτική δύναμη και ακαταμάχητη παρουσία.

     Αν ήμουν θεός, το βέβαιο είναι ότι θα καταργούσα κάθε Σου θεοπρεπή μυστικότητα και κάθε Σου ανερμήνευτη αφάνεια, για να επιβληθώ στις συνειδήσεις που λαχταρούν υποβλητικά σημεία και τέρατα. 

     Αν ήμουν θεός, θ’ άκουγα με τη λιγότερη απαθή συγκίνηση όλο και λιγότερες προσευχές· θα εξάλειφα με επιδερμικότερο και εντυπωσιακότερο τρόπο τον πόνο· θα απαντούσα πειστικά στα «γιατί» και τις εκκλήσεις της λογικής και θα υπάκουα αυτοδυναμικά στις ατέρμονες αξιώσεις της· θα δεχόμουν ανευμενώς ακόμη λιγότερα αιτήματα στα θεϊκά μου σπλάχνα και θα έκαμνα τα πάντα να μην είμαι κενωτικός και χαριστικός όπως Εσύ: που χαλάς ακατάπαυστα την παντοκρατορική Σου ησυχία για να μας σώζεις ακατάληπτα.

     Μα, πώς γίνεται αυτή η απερινόητη παντοδυναμία Σου, να αναδύεται υπεράγνωστα από την τόση Σου υπερφυή ταπείνωση και αγάπη;...

π. Δαμιανός