ΑΓΙΟΙ ΦΛΩΡΟΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΟΣ

ΑΓΙΟΙ ΦΛΩΡΟΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΟΣ

     Ο άγιος Φλώρος και ο δίδυμος αδελφός του Λαύρος έζησαν επί βασιλείας Αδριανού (117-138). Ασκούσαν την τέχνη του λιθοξόου, την οποία είχαν μάθει στην Κωνσταντινούπολη από τους αγίους Πάτροκλο και Μάξιμο. Έχοντας λάβει επίσης από τους διδασκάλους τους τα σπέρματα της ευσεβείας, έθεσαν την τέχνη τους στην υπηρεσία του Θεού· γι’ αυτό και όταν πελεκούσαν την πέτρα για να της δώσουν μορφή και χάρη, είχαν επίγνωση ότι εργάζονταν στην πραγματικότητα πάνω στη ψυχή τους με σκοπό να την εκλεπτύνουν, αφαιρώντας με τη χάρη του Θεού τα πάθη της και να την κάνουν να λάμπει με τη θεοείδειά της διά των αγίων αρετών.

     Όταν οι δάσκαλοί τους, Πάτροκλος και Μάξιμος, μαρτύρησαν, εγκατέλειψαν την Κωνσταντινούπολη και πήγαν να εγκατασταθούν σε μία πόλη, Ουλπιανά καλουμένη, στην επαρχία της Ιλλυρίας (σημ.: στο σημερινό Λίπλγια, κοντά στο Πρίζρεν του Κοσσόβου). Φθάνοντας εκεί, ζήτησαν την άδεια από τον διοικητή Λύκωνα να εκμεταλλευθούν τα λατομεία και να βγάλουν πέτρα κατάλληλη για λάξευση. Απέκτησαν καλή φήμη με τη δουλειά τους και κλήθηκαν από τον Λικίνιο, τον γιο της αυτοκράτειρας, για να τους εμπιστευθεί σημαντικό χρηματικό ποσό προκειμένου να κτίσουν έναν ναό προς τιμήν των ειδώλων, τον οποίο είχε σχεδιάσει ο ίδιος.

     Οι άγιοι προσποιήθηκαν ότι δέχτηκαν την πρόταση, αλλά μοίρασαν ευθύς τα χρήματα στους φτωχούς. Περνώντας τις νύχτες τους προσευχόμενοι, εργάζονταν την ημέρα στην ανοικοδόμηση του ναού βοηθούμενοι από έναν άγγελο σταλμένο από τον Θεό και έναν ιερέα των ειδώλων, τον Μερέντιο (ή Αλέξανδρο), τον γιο του οποίου είχαν θεραπεύσει οι άγιοι από το τραύμα που του είχε προκαλέσει στο μάτι ένα θραύσμα πέτρας. Το έργο προχώρησε γρήγορα και ολοκληρώθηκε, ενώ τα αγάλματα των θεών εγκαταστάθηκαν στο εσωτερικό του ναού. Οι άγιοι συγκέντρωσαν τότε τους φτωχούς που είχαν ωφεληθεί από τις αγαθοεργίες τους και όλοι μαζί δένοντας σχοινιά στα αγάλματα τα γκρέμισαν. Κατόπιν, αφού καθαγίασαν τον ναό, τον μετέτρεψαν σε εκκλησία του Χριστού.

     Μόλις έμαθε το νέο ο Λικίνιος, εξοργισμένος διέταξε να ανάψουν ένα μεγάλο καμίνι και να κάψουν ζωντανούς τους φτωχούς που είχαν συνεργαστεί με τον Φλώρο και τον Λαύρο. Όσο γι’ αυτούς τους τελευταίους, πρόσταξε να τους δέσουν στις ρόδες ενός άρματος και να τους μαστιγώσουν αλύπητα. Μπροστά στην υπερθαύμαστη καρτερικότητα των αγίων, οι δέκα στρατιώτες που τους βασάνιζαν μεταστράφηκαν στην Πίστη και εκτελέστηκαν. Ο Λικίνιος έστειλε κατόπιν τους δύο αγίους στον διοικητή Λύκωνα, ο οποίος πρόσταξε να τους ρίξουν σε ένα βαθύ πηγάδι, όπου οι άγιοι μάρτυρες παρέδωσαν τη γενναία ψυχή τους στον Χριστό, ευχαριστώντας τον Θεό και προσευχόμενοι για όλους τους χριστιανούς. Μετά τον διωγμό, τα σώματά τους βρέθηκαν άφθορα αναδίδοντας ουράνια ευωδία. Θεράπευσαν από την τύφλωσή του τον ανηψιό του τότε διοικητή, ενώ επιτέλεσαν κατόπιν και άλλα θαύματα.

—ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ—

Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον..

Εὐσεβείας τοῖς τρόποις ἐγγυμναζόμενοι, τοῦ μαρτυρίου τὴν τρίβον, διαπερᾶτε καλῶς, ὡς αὐτάδελφοι κλεινοὶ Χριστὸν δοξάσαντες· ὅθεν γεραίρομεν ὑμᾶς, ὡς γενναίους Ἀθλητάς, Φλῶρε καὶ Λαῦρε βοῶντες· Ἀπὸ παντοίας ἀνάγκης, ῥύσασθε πάντας ἡμᾶς Ἅγιοι.

—ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ—

Ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ δυὰς ἡ ἔνθεος, τῶν ἱερῶν αὐταδέλφων, τῆς Τριάδος ἔχουσα, τὸ ἀπροσμάχητον κράτος, ᾔσχυνε, τῶν παρανόμων τὰς ἐπινοίας· ἤθλησε, μέχρι θανάτου ἀνδρειοφρόνως· οἷς βοήσωμεν ἐκ πόθου· χαίρετε Λαῦρε καὶ Φλῶρε ἔνδοξοι.

—ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ—

Σύμφρων καὶ ὁμόψυχος ἐν παντί, ἡ τῶν αὐταδέλφων, ἀναδέδεικται ξυνωρίς, Φλῶρός τε καὶ Λαῦρος, ἐν βίῳ καὶ ἐν ἄθλοις· διὸ καὶ ἰσοτίμως, ἐμεγαλύνθησαν.

[ (1) Ιερομονάχου Μακαρίου

Σιμωνοπετρίτου:

«Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας».

Τόμ. 12ος (Αύγουστος),

σελ. 192–193.

Διασκευή εκ του Γαλλικού:

Ξενοφών Κομνηνός.

Εκδόσεις «Ίνδικτος»,

Αθήναι, Μάρτιος 2009.

(2) Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου:

«Συναξαριστής ΙΒ΄ μηνών ενιαυτού»,

Τόμος Γ΄, σελ. 492–494,

Εκδόσεις «Δόμος»·

Αθήναι, 2005².

(3) Ματθαίου Λαγγή:

«Μέγας Συναξαριστής»,

Τόμ. 8ος, σελ. 305–307,

Αθήναι, Φεβρουάριος 1999⁵.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.