ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ…

ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ…

     «Διαβάζοντας το ιερό Ευαγγέλιο της Σταυρώσεώς Σου, ω, ανείκαστε σε αγαθότητα, Ιησού μου, σπάραζε ασταμάτητα η καρδιά μου!…

     »Παρακαλούσα, μέσα στο γλυκερό και οδυνηρό θρήνο μου, να μου πλατύνεις τον νου για να προσεγγίσω την πανύμνητη εκούσια Σταύρωσή Σου. Να μου δώσεις πνεύμα συμπόνιας για τους φίλους Σου και για την Παναγία Μητέρα Σου, που υπεραλγούσαν, βλέποντάς Σε καθηλωμένο και καθημαγμένο στο τρισμακάριστο Ξύλο...

     »Παρακαλούσα, επιπλέον, να μου στάξεις μια ρανίδα από την άβυσσο της θεϊκής ανεξικακίας και συγγνώμης Σου, για να θρηνήσω την απανθρωπία των σταυρωτών Σου, αλλά και να επικαλεσθώ το έλεός Σου υπέρ όλων μας, που Σε ανασταυρώνουμε κάθε μέρα και ώρα…

     »Ω, ασύλληπτη αγριότητα! Κύριέ μου Ιησού, πόσο διαστράφηκαν οι άνθρωποι που πλάσθηκαν σύμφωνα με τη δική Σου εικόνα! Σε τι δαιμονισμό περιήλθαν τα τέκνα Σου, ώστε να μη μπορούν να ειρηνεύσουν μέχρι να Σε δουν να σπαράζεις πάνω στον αιμόφυρτο Σταυρό Σου!...

     »Ω, ανυπέρβλητε σε συγχωρητικότητα και αγάπη, γλυκύτατε Ιησού! Πώς βαστούσαν οι καρδιές τους, βλέποντάς Σε απλωμένο στον ξύλινο Σταυρό Σου, άφωνο, πράο, να καρφώνουν με τόση σκληρότητα και αναλγησία τα πανάγια χέρια και πόδια Σου, μπροστά στα μάτια της θρηνούσας Μητέρας Σου;!...

     »Και επισφράγισες, πανάγαθε Κύριε, την άπειρη αγάπη Σου προς τα πλάσματά Σου, με τη θεανθρώπινη φωνή Σου από το ύψος του Σταυρού Σου: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23, 34)! Έτσι παρακαλούσες τον συνάναρχο ουράνιο Πατέρα Σου υπέρ των σταυρωτών Σου. Από τη φωνή Σου αυτή θα ριγούν όλοι οι αιώνες. Ήσουνα (είσαι και θα είσαι πάντοτε) ο ασύγκριτος Νικητής της ζωής και του θανάτου. Οι ουρανοί έφριξαν. Η γη τρόμαξε. Και ο ήλιος σκοτίσθηκε, βλέποντας τα μαρτυρικά μεγαλεία Σου ως αυτοθυσιαζόμενης Αγάπης.

     »Γι’ αυτό τα σύμπαντα, Θεέ της αγάπης και του ελέους, Εσένα προσκυνούν σε όλους τους αιώνες. Για την απείρου αξίας θυσίας Σου, από την απερίγραπτη αγάπη Σου προς τον κόσμο, η Εκκλησία Σου, από περάτων έως περάτων, Σου προσφέρει αναρίθμητα νέφη Μαρτύρων και Αγίων· και Σε αινεί και Σε δοξάζει με ασίγητους ύμνους και πνευματικές ωδές, για όσα υπέφερες και για όσα προσφέρεις από θεϊκή αγάπη, στεφανωμένε με ακάνθινο στεφάνι, Χριστέ!

     »Αιώνιε, Θεέ σεσαρκωμένε, γλυκύτατε Ιησού, αξίωσέ μας να Σε αγαπήσουμε αντάξια της αγάπης Σου! Και κάνε μας μετόχους της αιώνιας και αδιάδοχης Βασιλείας Σου, έστω και αν χρειαστεί να πάθουμε –λίγα ή πολλά– για την αγάπη Σου!...».

«ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ»

ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ

[ «Χριστοκεντρικές εμπειρίες

ενός Ερημίτου»

(Επιμέλεια:

Μοναχού Θεοκλήτου 

Διονυσιάτου, 1916—2006)·

Τόμ. Α΄, §49, σελ. 86—88,

Εκδόσεις «Αστήρ»·

Αθήνα, 1991.

Α΄ Δημοσίευση:

Μεγάλη Παρασκευή

18 Απριλίου 2014.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.