ΕΡΩΤΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, ΤΕΛΟΣ!
Κάποιος χτυπάει την πόρτα.
Θρυψαλιάζεται με μιας η ησυχία του ανήμερου μυαλού.
Ακολουθεί διάλειμμα λογισμών και χαυνώσεων.
Είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε ή μάλλον να
απωθήσουμε και πάλι;
–Μα, ποιος
μπορεί νά ’ναι;…
Και πάνω που αναρωτιόμουν μέσα μου: Είναι η πληθωρική
μοναξιά που μας κάνει σταδιακά νωχελικούς και αδιάφορους ή μια σταλιά από αυθεντική
ελευθερία που μας ανασταίνει, μας χαλυβδώνει και μας στερεώνει μοναδικά;
Η πρώτη βρίσκεται εύκολα παντού και σχεδόν σε
όλους σήμερα.
Η δεύτερη είναι σπάνια, δυσεύρετη, θαυμαστή και
μυστική αξία όσο και καταξίωση.
Ερωταπαντήσεις, τέλος!
Πάω ν’ ανοίξω.
–Έρχομαι!...
π. Δαμιανός
Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση αναρτήσεων
από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.
Eκλαψα! Οχι δεν ρωταω τίποτις! Πέρασα μόνο να σου πω... πως έχεις την αγάπη μου! Έφυγα! Ποιός είναι πάλι... Μπρός!
ΑπάντησηΔιαγραφή