ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΩ

ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΩ

     «Όταν συμβαίνει να μου ζητούν να προσευχηθώ για κάποιο πρόσωπο ή ζήτημα, το πρώτο που αισθάνομαι αληθινά μέσα μου είναι μια αβάσταχτη ντροπή ενώπιον του Θεού για την παλαιότητα του εαυτού μου. Ποιος είμαι εγώ, για να προωθώ με την προσευχή του Θεού τα αιτήματα των αδελφών; Και πώς γίνεται μετά αυτή η προσευχή να μην είναι, εξαιτίας των αμαρτιών μου, βαριά, ασήκωτη και άπτερη; Αν πάλι αρνηθώ το έργο της προσευχής υπέρ του αδελφού, είναι σαν να προσβάλλω την αιώνια ευδοκία του Θεού για τη σωτηρία όλων και να ενισχύω ταυτόχρονα την αποκαρδιωτική παλαιότητα της αμαρτίας που ήδη με κατέχει ολοκληρωτικά, συνθλίβοντας το είναι μου εδώ και χρόνια. Λίγο αργότερα όμως, υπερισχύει δυναμικά εντός μου η ολοπρόθυμη υπακοή προς το αίτημα του αδελφού, δηλαδή λίγο-πολύ η έκδηλη και καταδεκτική αγάπη του Θεού ανάμεσά μας. Έτσι, εν τω Θεώ όλα στο τέλος τακτοποιούνται ειρηνικά», θυμάμαι πολύ καλά ότι μου είχε πει κάποτε ένας μυστικός, ακριβοθώρητος και για πολλούς άγνωστος πατερούλης…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.