ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ…

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ…

     Σκέφτομαι το εξής· αν δεν ψάξω, αν δεν εντοπίσω, αν δεν βρω, αν δεν κατανοήσω, αν δεν νιώσω, αν δεν βιώσω εκ βαθέων εκείνο το εξαίσια θεραπευτικό και ζωογόνο πνεύμα που κρύβεται επιμελώς μέσα στο γράμμα του θείου νόμου και θελήματος, όλες μετά οι διδαχές, οι παραινέσεις, οι συμβουλές, οι διηγήσεις, οι παρακαταθήκες, οι υπομνήσεις, τα συναξάρια, τα πατερικά χωρία, τα γεροντικά, τα αποσπάσματα, τα αποφθέγματα, τα περιστατικά, οι αναλύσεις, οι ομιλίες…, θα μου είναι εντελώς αδιάφορα, ασήμαντα και αποκρουστικά. Γιατί αυτό; Γιατί όλα τα παραπάνω μοιάζει σαν να μαστιγώνουν αλύπητα τις αποδοχές και αντοχές της λογικής μου αλλά και τη διάθεση της καρδιάς του εαυτού μου· ακόμη κι όταν αυτή η διάθεση είναι πέρα ως πέρα «θρησκευτική», κομπάζοντας κατά τ’ άλλα για την επιφανειακή πολυγνωσία της στα «πνευματικά». Τίποτα δεν γίνεται ό,τι και ν’ ακούσω, ό,τι κι αν μου πουν οι αδελφοί και οι παραδελφοί μου. Εγώ ξέρω ή εγώ πρέπει τουλάχιστον να παραδεχτώ ότι ζω τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού του εαυτού μου και αυτό αν μη τι άλλο καλλιεργεί ή επηρεάζει ως ένα μεγάλο σημείο τη θέληση και την αντίληψή μου, άρα και την ελευθερία μου. Αρρωσταίνω όσο συνεχίζω να μη θέλω το πηγαίο άνοιγμα προς τον Θεό. Φαίνεται να ανισορροπώ πραγματικά επειδή συνεχίζω να μην αντιλαμβάνομαι τα θεία και τα ουράνια καλώς. Καταλαβαίνω ότι κάπως το επιλέγω αυτό, παρά το αγνοώ. Όλοι «μιλάνε» ακόρεστα για τον Θεό και αυτό είναι η κοινή μάστιγα, η απρέπεια του αδόκιμου πνεύματός μας. Και συνεχίζω να αρνούμαι και να απεμπολώ είτε γιατί δεν εμπνέομαι είτε γιατί δεν στέργω να εμπνευσθώ. Κουράστηκα, βαρέθηκα, φοβήθηκα τούτο το μαζικό και φρενήρες λάλημα. Και μπορεί κάλλιστα, εξαιτίας αυτού, ο λόγος της πνευματικότητας να είναι προ πολλού τόσο ακυρωμένος και απωθημένος από τη μεριά μου, γιατί εδώ και χρόνια, και εγώ και όλοι μας λίγο-πολύ, έχουμε εισπράξει μεγάλο εκνευρισμό και άφθονη αποκαρδίωση από τυπικούς ή άστοχους μονολόγους κηρυγμάτων δίχως βίωμα και βάθος εμπειρίας. Τείνω να συμπεράνω ότι έχουν ένα δίκιο που δεν πιστεύουν σήμερα οι περισσότεροι. Η απιστία κάποιες φορές είναι η ψυχογενή μου αντίδραση έναντι σε αυτό που αδυνατώ ή σε αυτό που κωλύομαι να ζήσω. Πρέπει να είμαι δυνατός ή αδύνατος για να πιστέψω; Ακόμη και η πίστη πρέπει να είναι ένα γεγονός αποτυχίας για μένα; Γιατί; Ένα σαρωτικό είδος αισθήματος ανελπιστίας πλανάται αισθητά στο αέρα, όταν καλούμαστε να βιώσουμε εντελώς εξαναγκαστικά ή ευσεβιστικά ένα «θαύμα», μια «χάρη» ή μια «σωτηρία» που είναι αβίωτα από μας. Θα κοροϊδεύουμε και τον Θεό και τους εαυτούς μας τώρα; Αφού δεν ζούμε αυτό που διαλαλούμε. Από τη μία, δεν σωζόμαστε δίχως τη συγκατάνευση της ελευθερίας μας. Από την άλλη, κάθε στείρα καθηκοντολογία που επιβάλλεται αδιάκριτα, το δίχως άλλο επιταχύνει τις φυγές μας από τον «στρατώνα» του «θρησκεύματος». Τελικά, μέσα στη φιλάνθρωπη ησυχία Του ο Θεός μειδιά πατρικά με μας. Ο ανήσυχος κόσμος, οι συγχυσμένοι άνθρωποι, η ταραγμένη ψυχή και καρδιά των ανθρώπων, δεν αποστρέφονται μόνο το αβαθές, το υποκριτικό και το κίβδηλο, αλλά ακόμη και το αληθινό ή καλύτερα την αλήθεια που δεν αποτολμήθηκε να βιωθεί. Το τόλμημα και το βίωμα θαρρώ πως θέλει από μας ο Χριστός. Υπάρχει όμως περίπτωση όλο αυτό το δυσχερές φαινόμενο να λειτουργεί και ως εσωτερικό άλλοθι για τη δική μας ενδόμυχη αποστροφή, τη μονίμως αθεράπευτη άρνησή μας προς τον Θεό, ο Οποίος, ναι μεν αγαπά απερινόητα τον άνθρωπο και σώζει διαρκώς τον κόσμο, όχι όμως απαραίτητα με τον τρόπο που φανταζόμαστε ή θέλουμε εμείς. Ας αρχίσουμε λοιπόν να υποψιαζόμαστε επιτέλους ότι η ανταρσία μας είναι το συνεχιζόμενο έργο του είναι μας το οποίο όμως δε βλέπουμε, ότι η ασυναίσθητη αμαρτία μας είναι η τροχοπέδη που θέτει πονηρά η ύπαρξή μας προς το μυστήριο της λύτρωσής μας κι ας αρχίσουμε να πιστεύουμε όχι τυφλά αλλά εγκάρδια και βιωματικά ότι η αγάπη και η σωτηρία, δηλαδή η ζωή της ζωής μας, είναι δώρο του Θεού και όχι του εαυτού μας.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.