ΕΙΘΕ, ΜΕΣΑ ΜΑΣ

ΕΙΘΕ, ΜΕΣΑ ΜΑΣ

     Βία στη βία, τρόμο στον τρόμο, πληγή στην πληγή, πονηριά στην πονηριά, αγριάδα στην αγριάδα, ανταρσία στην ανταρσία, βαναυσότητα στη βαναυσότητα. Αυτός είναι ο εντός μας κόσμος και μετά ο έξω μας. Επειδή ακριβώς είμαστε έτσι μέσα μας γι’ αυτό και ο κόσμος λατρεύει ανετότερα το τίποτα, το καθόλου, το άσχετο, το μωρό, το φαύλο, το παράλογο. Αυτή είναι η δική μας σειρά, η δική μας αλήθεια φυτεμένη βαθιά στο παρτέρι του ψέματος. Στο παρτέρι, όχι στο σύμπαν. Είμαστε πολύ μικροί και μικροπρεπείς με την αμαρτία. Το σύμπαν, ολάκερος ο γνωστός και άγνωστος κόσμος, μόνο την Αλήθεια γυρεύει σα συνοχή του, μόνο την Αγάπη σα συνέχειά του. Εμείς, ενωμένοι με την πικρή αναλήθεια των παθών μας, γινόμαστε θλιβεροί φορείς της πιο κραυγαλέας φθοράς, υποψήφιοι αιώνιοι νεκροί και πρόσκαιρα ζωντανοί μέσα σε κάποια ολιγοστά επίγεια χρόνια. Μετράμε τα πρόσωπα και τις σχέσεις μας με τις ανακριβείς μονάδες της άβγαλτης λύπης μας. Κι έρχεται ανά πάσα στιγμή, κάθε στιγμή της στιγμής, η ώρα μας, η έξοδός μας, η κρίση μας. Η κρίση είναι ο άλλος ακατανόητος τρόπος της αγάπης. Και η αγάπη είναι στην τελική το πρόβλημά μας. Ή την πήραμε από φόβο ή είναι ο φόβος της ύπαρξής μας. Νομίζαμε ότι δεν θα ζήσουμε με δαύτη· ότι θα ήταν η μόνιμη ζημία και το χάσιμό μας. Δεν το καταλαβαίνουμε, δεν πρόκειται να το πάρουμε χαμπάρι, δεν χρειαζόμαστε την ύπαρξη κηρυγμάτων για σωτήρια άλλοθι του εαυτού μας. Η αναισθησία και η αναλγησία δεν επιτρέπει την αφύπνισή μας. Τα κράσπεδα του Θεού είναι γεμάτα ελευθερία, ευαισθησία και ευγένεια· φανταστείτε, αν μπορείτε, με τη Χάρη Του, πώς είναι ο Ίδιος. Η δική μας ρότα όμως είναι γεμάτη αθεΐα, αφιλαδελφία και μισοκοσμία. Έτσι θα πορευθούμε προς την αιωνιότητα του Θεού; Με τα καταθλιπτικά χάχανα του κενού μας και με την χαρωπή αγαπολογία του μίσους μας; Θα πάμε στον άλλο κόσμο φτωχοί, γυμνοί, ανάξιοι και λίγοι. Άντε, πάνω στη γη τολμήσαμε ασύνετα και είχαμε για μια σειρά ετών μια σαρκική μαγκιά, μια πώρωση και μια θρασύτητα και ήμασταν συνεχώς μηδενικά αλαλάζοντα. Εκεί θα είμαστε τελείως μηδενικά. Πότε θα συνέλθουμε; Μια θεσπέσια συντριβή η καρδιά μας γυρεύει, θέλει δε θέλει, για να δυνηθεί να δει κατάματα κι αθόλωτα τη βία και το άχρηστο της πνευματικής μας ασχήμιας. Η κακία δεν έχει μέλλον, γιατί δεν είναι ζωή. Η ζωή είναι η καλοσύνη του Θεού, Αυτός ο Ίδιος –είθε!– μέσα μας…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.