Η ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

     Να γίνεται όλη μας η ύπαρξη επάρατος σκληρός στόκος και να μη τη διαπερνά κανένα ρεύμα αιωνιότητας· να προσφέρεται όλη η γνώση των θείων μυστηρίων και δωρημάτων, η οποία στο τέλος να πηγαίνει στράφι από την ακατάδεχτη προαίρεση· να νικάει η φθορά και το ψέμα σαρωτικά μέχρι το μεδούλι της φιλόϋλης και ασύνετης ψυχής· να απουσιάζει κάθε πανώρια εμπειρία χάρης μέσα από τα μοναχικά φυλλοκάρδια της κλειστής καρδιάς· να περνάνε τα χρόνια και τα ζαμάνια σαν τα βιαστικά καραβάνια και ούτε να ξέρει ούτε να αισθάνεται ο άνθρωπος το χάδι της ελπίδας του, το χνώτο της ανάστασής του, να μην αισθάνεται το φιλάνθρωπο Θεό του…, αυτό θαρρώ πως είναι ο πιο μεγάλος θάνατος που δεν υποψιάζεται κανείς σήμερα για να σκιαχτεί έστω και λίγο ψυχοσωτήρια, τούτη εδώ είναι η πιο ανείπωτη θλίψη του Θεού την οποία βεβαίως δεν αντιλαμβάνεται και δε συμμερίζεται κανείς. Γιατί κανείς βεβαίως δεν έρχεται στη θέση του Θεού, να καταλάβει με τον τρόπο της κένωσης· και πώς άραγε είναι δυνατό ποτέ να καταλάβει η λογική το μυστήριο της αγάπης, που είναι σχέση, που είναι πρόσωπο στο τώρα του ανθρώπου και στο πάντα του Θεού; Έναν αιώνα δρόμο δίχως της απιστίας τον κυνισμό τον θέλουμε, θέλουμε δε θέλουμε…

π. Δαμιανός