ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ

ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ

Απάντηση σε μια ψυχή…

     Η μεγαλύτερη περιπέτεια που μπορεί να ζήσει ποτέ ο άνθρωπος είναι αυτή που υπάρχει στη σχέση του με τον Θεό, τον Θεό που θέλει και διψά η ψυχή να γνωρίσει και να βιώσει. Οι λογισμοί στέκονται σαν εμπόδιο σε όλο αυτό. Μόνιμα, σταθερά, εξακολουθητικά. Οι φωνές τους μοιάζουν με τις δικές μας φωνές, σαν να βγαίνουν από τα σπλάχνα του είναι μας και, ως συνήθως, είναι φωνές που μας δικάζουν, μας αποθαρρύνουν, μας συγχύζουν, μας προβληματίζουν, μας μειώνουν. Ο άνθρωπος είναι ανάγκη να δείξει μια καλή και επαινετή αναισθησία έναντί τους και να μην πτοηθεί ποτέ από τις πιέσεις τους. Πρέπει να πορευθεί, να πορεύεται συνεχώς προς τον Θεό του, σαν βαθιά διψασμένος και πεινασμένος για την παρουσία και το πρόσωπό Του. Ο πραγματικός νοικοκύρης της ψυχής είναι ο Χριστός, γιατί Αυτός είναι ο Ποιητής και ο Νυμφίος της. Όταν έρχεται και όταν θα έρθει Εκείνος αφανίζει και θα αφανίσει κάθε διχασμό, κάθε πόνο, κάθε οδύνη, κάθε απορία που προσθέτει πόνο στον πόνο, κάθε αίνιγμα της λογικής που προωθεί το παράλογο μέσα μας. Αυτός, τα τακτοποιεί και θα τα τακτοποιήσει όλα: και τους λογισμούς και τη σύγχυσή μας και τις αμφιβολίες και την ανημποριά μας στον αόρατο πόλεμο που ζει η ψυχή και νιώθει πολλές φορές «εκεί» αβοήθητη, ανυπεράσπιστη και μόνη. Το χρέος του πνευματικού ανθρώπου, του ανθρώπου που είναι ερωτευμένος με τον Θεό του, που έχει μέσα του έστω και μια ρανίδα πόθου προς Αυτόν, είναι να μην ακούει κανέναν λογισμό και να μην εξετάζει, να μην αξιολογεί ο ίδιος τον εαυτό του με τα κριτήρια της φιλαυτίας του. Ο Χριστός είναι ο σωτήρας μας. Αυτός είναι που μας σώζει κάθε φορά, όλες τις φορές, πάντα και για πάντα. Και μας σώζει γιατί μας αγαπά, τον αγαπάμε δεν τον αγαπάμε. Αλλά και μας σώζει «πιο πολύ», όσο μπορεί Αυτός ν’ αγαπιέται κι από μας. Και αγαπιέται κάθε φορά πιο δυνατά και πιο καθαρά από μας, όταν εμείς δεν ακούμε τους λογισμούς που φανερά ή μη φανερά μισούν Αυτόν, που μισούν τον ερχομό Του στην ψυχή μας, που μισούν τον δικό μας πηγεμό προς την Αγάπη Του, προς Αυτόν τον Ίδιο που είναι η αγάπη της ψυχής μας. Καμιά φορά το έργο της αγάπης είναι ...το μίσος! Γι’ αυτό και λέει ο Ψαλμωδός Δαβίδ: «Μ’ ένα τέλειο μίσος τούς μισούσα» (Ψαλμ. 138ος, στιχ. 22). Ποιους ακριβώς μισούσε; Τους εχθρούς του Θεού. Και ποιοι είναι αυτοί; Κατ’ εξοχήν οι λογισμοί που ενσπείρει ο εχθρός στην κάθε ευαίσθητη και απορημένη ψυχή. Προκειμένου αυτή να μην καταφέρει να συναντήσει τη Χάρη του Θεού, τη Χάρη του Νυμφίου της. Δεν ακούω κανέναν λογισμό, δεν κάνω κανένα διάλογο μαζί τους και αδιαφορώ στη φωνή τους, σημαίνει ότι προσηλώνομαι στον Χριστό και αφήνομαι στην αγάπη Του, η οποία θέλει όλους να σωθούνε και κανένας να μην απολεσθεί. Στη μεγάλη αγάπη Του ενεργοποιούμε έμπρακτα το φιλότιμο της καρδιάς και απαντάμε με αγάπη, δηλαδή με σύνεση, προσήλωση, καρτερία και πίστη.

π. Δαμιανός