«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΥ!»

«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΥ!»

       «Ο άνθρωπός μου!» λες και λες και εισήλθε με βία μια ανείπωτη ανάσταση μέσα σου. Όλα τα κρίνα και τα βασιλικά έγιναν η στρώση των σκιρτημάτων σου. Η αρχή πάντα ευλογημένη και ευοίωνη. Θαρρείς και σχίστηκαν κάποιοι ουρανοί και στάλαξαν μυρέλαιο πληρότητας. Το άνοιγμα των ελπίδων που σκέπαζε όλους τους κόπους, στέγνωσε κάθε ιδρώτα. Η γλυκιά ευωχία σάρωσε όλες τις ανημποριές. Δεν είχες λόγια αλλά ούτε και σιωπές. Καμιά υποψία στον ορίζοντα του επιπόλαιου και του ευφάνταστου. Όλα τέλεια μοιάζουν σε μια φιέστα που εχθρεύεται καημούς και βιοπάλη. Μια πρωτόφαντη ισχύ φυτεύτηκε στα έγκατα και μια χαρά σαν ηλιαχτίδα γινόταν ήλιος που έγινε ο φαιδρός σου ένοικος. Τα γοργά σου βήματα δεν είχαν πια πέλματα, μονάχα φτερούγες. Και το πέταγμά σου μια πολυφίλητη εικόνα στο κέντρο της θέας σου: «Ο άνθρωπός μου!».

  

       Πότε είναι που μοιάζουν τα τρεχούμενα χρόνια σαν μολυβένιοι αιώνες; «Ο άνθρωπός σου!», σου θυμίζω αφελώς αγνοώντας τον πόνο. Στα μάτια σου όλες οι συννεφιές και οι μπόρες που δεν περίμενε κανένα δελτίο. Αθώα τα ζαμάνια που διάβηκαν δεν σου ’παν ποτέ τι θα γίνει στο επάρατο τέλος –στο τέλος σου. Κανένα χαρισματικό μήνυμα δεν έσπασε την άχαρη σιωπή. Καμιά σιωπή δε σίγασε για λίγο το μαρτύριο. Κανένα μαρτύριο δε παρακλήθηκε από ανθρώπους και ιδέες. Βουνό η πίκρα που σταμπάρισε το βίο και μένει πια αξεθώριαστη. Καυτό το δάκρυ που γέννησε μια αθέατη πλημμύρα. Ανιστόρητος ο πόνος που σκέπασε το ενδόστερνο όνειρο. Μια μάσκα κι ένα προσωπείο η χαρά που συνεπήρε την ύπαρξη. Μια σταλαγματιά από εγκατάλειψη είχε γεύση απ’ το αρχαίο κώνειο. Μια προδοσία που καθήλωσε το είναι έγινε το στρέμμα της θλίψης. Ένας σταυρός, ένας γολγοθάς, μια οδύνη που τρέμει η ύπαρξη κούρνιασαν μονάχα σ’ ένα πρόσωπο. «Ο άνθρωπός σου!». Ο άθλος της καρτερίας συνεχίζεται βουβά. Κι όλες οι πανώριες θεωρίες των πολλών σωριάζονται κάτω. Μόνο ο Χριστός ξέρει· Αυτός που ελεεί και σώζει και δε μιλά ποτέ σαν κι εμάς…

π. Δαμιανός