ΟΤΑΝ…

ΟΤΑΝ…

       Όταν αρνούμαστε να προσέξουμε ή να λυπηθούμε κάποιον που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι όντως υποκρίνεται μαζί μας, εκλαμβανόμαστε αβίαστα σαν σκληροί, άπονοι και άτεγκτοι τύποι που δεν κάμπτονται στον επίπλαστο πόνο που τους σερβίρεται σκόπιμα.

       Και όταν καταφέρνουμε να μας λυπούνται οι άλλοι, τότε είναι που μπορούμε να καλύπτουμε τις αληθινές μας προθέσεις και διαθέσεις και να κρυβόμαστε απ’ όλους καλύτερα.

       Όταν φερόμαστε με ειλικρίνεια και αλήθεια, βλέπουμε να υψώνονται σκυθρωπές αντιδράσεις και σπασμωδικές απωθήσεις για χάρη μας, από ανθρώπους που δεν αντέχουν το οξυγόνο της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης.

       Όταν χαιρόμαστε εγκάρδια, ανυπόκριτα και ανεπιτήδευτα, παράδοξο πώς, μαγνητίζουμε τη δριμύ επίκριση ανθρώπων που αποδεδειγμένα είναι οι πιο σκωπτικοί, ανιαροί, πληκτικοί και καταθλιπτικοί άνθρωποι στο διάβα της ζωής.

       Όταν εκφραζόμαστε ελεύθερα, αυθόρμητα και άνετα, συναντάμε έκπληκτοι τη γρανιτένια ελεγκτική σιωπή ή την εχθρική απόσταση πονηρών, ζηλόφθονων και κακόβουλων τύπων.

       Όταν δεν είμαστε καθόλου διατεθειμένοι ούτε να κολακεύσουμε ούτε και να κολακευθούμε, γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι μας περιμένει ακαθυστέρητα το ετικετάρισμα του άχαρου, του άφιλου, του απρόσχαρου και αγέλαστου.  

       Όταν επιθυμούμε βαθιά να σιωπήσουμε ώστε να μείνουμε ειρηνικοί και αμέτοχοι σε κάτι ποταπό και ανάξιο, γίνονται εκρήξεις συμπερασμάτων τα οποία μας θέλουν οπωσδήποτε υποκριτές, ουδέτερους και ανεύθυνους.

       Τελικά, σε όλες τις περιπτώσεις, ο κόσμος το μόνο που ξέρει να κάνει καλά πάντα, είναι να χρεώνει τα αβυσσαλέα του συμπλέγματα και αδιέξοδα στους καλοπροαίρετους, τους σταράτους, τους ταπεινούς και τους υπομονετικούς.

       Η καρδιά όμως δεν έχει καμιά δικαιολογία με το μέρος της για να μην προσπεράσει και να μην προχωρήσει γενναία και αποφασιστικά. Γιατί αυτό είναι μονάχα το χρέος της: να προσπερνάει και να προχωράει!...

π. Δαμιανός