ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΥΠΡΙΑΝΟ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΥΠΡΙΑΝΟ

Η λύση της μαγείας του θανάτου

και η μαγεία της ζωής σαν λύση

       Ο άγιος Κυπριανός και η αγία Ιουστίνη είναι δύο άγιοι που ευλαβούμαι από μικρός. Το συναξάρι τους είναι σκέτη πνευματική απόλαυση. Μια αληθινή τόνωση για τη ψυχή που διψά να δει νοερά ζωντανά παραδείγματα αγίων, που αγάπησαν τον Χριστό και ελκύστηκαν από τη Χάρη Του. Η πιστή δούλη του Χριστού Ιουστίνη, με την προσευχή και την αφοσίωσή της προς τον Κύριο της καρδιάς της, κατάφερε και νίκησε κάθε διαβολικό τέχνασμα που έστελνε μυστικά προς αυτήν ο μάγος Κυπριανός, οποίος, συνειδητοποιώντας την παταγώδη ήττα των ανίσχυρων δαιμόνων που υπηρετούσε για χρόνια, αλλά και τη φρικτή απάτη της ζοφερής τέχνης του, της μαγείας, ελκύεται προς την αλήθεια του Τριαδικού Θεού και την πίστη προς τον παντοδύναμο και φιλάνθρωπο Χριστό. Αλιεύεται δυναμικά η καρδιά του από την κραταιή Χάρη του Θεού, για να γίνει έπειτα, αυτός ο ίδιος, σκεύος φωτός, άγιος επίσκοπος και καλλίνικος ιερομάρτυς. Η θεία Χάρη νίκησε και θριάμβευσε. Και τελικά μόνο με αυτή είναι επιτρεπτό και μπορετό για κάθε άνθρωπο να αφήνει και να εγκαταλείπει πίσω του κάθε σκοτάδι, κάθε πλάνη, κάθε ψέμα, κάθε ειδωλολατρία, κάθε απάτη, κάθε τι που είναι θάνατος και που πλασάρεται ή εκλαμβάνεται σαν ζωή στη ζωή του.

      Νιώθω απέραντη θλίψη και αμηχανία για όσους ανθρώπους έχουν απογνωσιακά αναγάγει τον άγιο Κυπριανό και την αγία Ιουστίνη σε προσωπικούς υπερπροστάτες μιας αδιόρατης μαγείας που τους απειλεί και τους κατατρύχει συνεχώς, χωρίς αιτία και λόγο ή ακόμη και με όλους τους λόγους, τις αιτίες και τις αφορμές. Η υπεραπασχόλησή μας με «ευχές που λύνουν τα μάγια», με τα οποία αισθανόμαστε ότι ολόκληρη η ζωή μας είναι δεμένη, παγιδευμένη, απειλημένη και καταδικασμένη, δείχνει προφανώς ότι μέσα μας έχει παγιωθεί μια μεσαιωνικού τύπου σκληρή και άφιλη θρησκεία, ένας περίεργος και αφώτιστος θρησκευτικός κώδικας, με τον οποίο, πολεμούμε άνισα τους αθεράπευτους και ανταριασμένους φόβους μας. Και συμβαίνει πάντα αυτό: δίχως να έχουμε τη Χάρη και την ελευθερία της Χάριτος στην καρδιά και τη ζωή μας, καταλήγουμε να είμαστε αντιφοβικοί και μισοφοβικοί και, ταυτόχρονα, υπερφοβικοί ή φιλοφοβικοί άνθρωποι· άνθρωποι, δηλαδή, αλύτρωτα πάσχοντες.

      Προσωπικά, έχω διαπιστώσει πάμπολλες φορές, εκεί έξω στη ζωή και στην καθημερινότητα, να υπάρχει τόση πνευματική ανελευθερία, άγνοια και καθίζηση στις ψυχές των ανθρώπων, που φτάνω επαναληπτικά στο συμπέρασμα ότι, το δίχως άλλο, αποτελεί αναπόφευκτη «διέξοδος» και «λύτρωση» γι’ αυτούς τούτη η αρρωστημένη τους στροφή προς τις «ευχές του αγίου Κυπριανού», σαν ένα πρόχειρο και εργολαβικό μέσο καταπολέμησης του φόβου και των εμμονών που τους ριπίζουν και τους συνέχουν αδιάκοπα.

      Όταν μέσα μας τρέφουμε μεγάλη άρνηση και πλήρη αδιαθεσία να προσχωρήσουμε στη «μαγεία» της περιπέτειας της αληθινής εν Χριστώ ζωής, τότε είμαστε μοιραία υποταγμένοι σε ένα πνιγηρό γνόφο τελετών που είναι γεμάτες από «ευχές» και «διαβάσματα», τα οποία ασφαλώς δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την ελευθερία, τη δύναμη, το κάλλος και την ανάσταση του Χριστού. Έχω συναντήσει ουκ ολίγες ψυχές, των οποίων η μόνιμη αναφορά στη «μαγεία», στο «μάτι», στο «μάτιασμα» και στο «ξεμάτιασμα», αποτελεί γι’ αυτούς εσωτερικά ένα εσφαλμένο και αμετάθετο κέντρο ζωής, αντίληψης και δράσης· μια πραγματικά βλαβερή συνήθεια που πετρώνει το έδαφος της καρδιάς τους, μη επιτρέποντας τις σταγόνες της Χάριτος που στέλνει με κάθε τρόπο ο Θεός να κατέλθουν προς αυτή. Μη δεχόμενοι αυτοί καμιά υγιή συμβουλή και καλόπιστη σύσταση από κανέναν συνάνθρωπο και, δη από κανέναν ιερέα και ποιμένα της Εκκλησίας, έχουν αυτοπαραδοθεί αμαχητί στο φόβο, στον επάρατο τρόμο του κακού, στο ίδιο το «κακό», που έρχεται και παρουσιάζεται συνεχώς στο δρόμο τους σαν απειλή και σαν αυτοκατάρα, που είναι πάντα «εκεί», δίπλα τους και μέσα τους, που τους απειλεί, που τους απονευρώνει, που τους διαλύει και παραλύει ολοσχερώς.

      Με πόνο ψυχής, έχω προσωπικά παρατηρήσει ότι οι πιο ανεκκλησίαστες και αχαρίτωτες υπάρξεις, οι ψυχές που συνειδητά ή από άγνοια απέχουν από τη ζωή και τη χαρά των Μυστηρίων της Εκκλησίας, που απομακρύνονται εκούσια ή ακούσια από τη ζωογόνα μετοχή στη ζωή του Χριστού, με μαθηματική ακρίβεια, είναι οι άνθρωποι εκείνοι που πάσχουν και οδύρονται διαρκώς, είτε ψυχικά είτε σωματικά, γιατί ακριβώς είναι γεμάτοι από φοβομαγγανικές εμμονές και διάφορα άλλα αξεκαθάριστα συμπλέγματα, που έχουν να κάνουν με το «κακό» και τις ατέρμονες σκιές του. Πρακτικά αυτό το «κακό» παίρνει μία ενδοσαρωτική υπόσταση μέσα τους και γύρω τους, βρίσκοντας από μέρους τους μια αναπόδραστη έκφραση και εξωτερίκευση απαραίτητα προς τη μαγεία και τις διάφορες «βαριές» ή «ελαφρές» πρακτικές της.

      Πολλοί άνθρωποι αρνούνται να προσχωρήσουν προσωπικά στην αληθινή ζωή που προσφέρει και είναι ο Χριστός και δέχονται να είναι συνεχώς μπλεγμένοι και εγκλωβισμένοι στα αγκάθια των πιο αστείων προλήψεων και σκοτεινών ιδεών· αρέσκονται, ως συνήθως, να βηματίζουν σε χέρσους και άβατους τόπους όπου ανθεί η παραθρησκεία, η μαγγανεία, η γητεία, η προμαγεία, η μαγεία, με τις πιο διαδεδομένες «αθώες» και «ακίνδυνες» εκφράσεις της στον ακατήχητο και ανίδεο λαό, με όλα τα γελοία και κωμικά φετίχ, πολύ γνωστά σε όλους: ματάκια, χαντράκια, πέταλα, σκόρδα, ξεματιάσματα, λαδάκια, μυστικές ευχές, φτυσίματα, ζώδια, φυλακτά κ. α. Πάμε λοιπόν να διώξουμε το φόβο και ό,τι άλλο μέσα μας μάς σκιάζει, με σφαλερό και επικίνδυνο πνευματικά τρόπο: με τα μέσα που μας παρέχει ο αρχιφοβιστής και μόνος εκβιαστής της ζωής και της ελευθερίας μας, ο διάβολος. Κάνουμε απέλπιδες προσπάθειες να απεμπολήσουμε και να εξορκίσουμε σπασμωδικά το «κακό», αγκαλιάζοντάς το όμως σφιχτά. Και το μόνο που καταφέρνουμε στο τέλος είναι να γινόμαστε θλιβερά έρμαια του φόβου, της ταραχής, της ανησυχίας, της σύγχυσης, της αγωνίας, της λύπης, της άνοιας, της ελευθέρας βοσκής μαγείας που αφήνουμε να υπάρχει ακμαία και «ζωντανή» μέσα μας, της ποικιλόμορφης ειδωλολατρίας που επιτρέπουμε να κουρνιάζει μέσα μας «αλλιώς», με έναν άλλο αθεράπευτο και μη αντιμετωπίσιμο τρόπο, δυστυχώς.

      Αλλά, πόση ελευθερία μάς χάρισε και μας χαρίζει ακατάπαυστα ο Χριστός! Ελευθερία και χαρά, μιας ζωής που δεν μπορεί να φτάσει και που δεν γίνεται να μιμηθεί ο κόσμος, αυτός ο ψεύτης και απατεώνας κόσμος. Γιατί το φως με το σκοτάδι, η αλήθεια με το ψέμα, η ζωή με το θάνατο, είναι καταστάσεις που είναι πάντα άσχετες και αγεφύρωτες μεταξύ τους. Και, σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, έχοντας τόσα και τόσα παραδείγματα αγίων, μαρτύρων και οσίων δίπλα μας, σαν ακατάλυτη πνευματική κληρονομιά και πυξίδα, δεν συγχωρείται πλέον από μέρους μας να συγχέουμε και να μπερδεύουμε τόσο κραυγαλέα αυτές τις μεταξύ τους ασύνδετες καταστάσεις. Δεν συγχωρείται να μη διακρίνουμε, να μη λαχταρούμε και να μην αγαπάμε τη Ζωή, την Αλήθεια και το Φως που μας λυτρώνουν και μας ελευθερώνουν!...

Οι Άγιοι Κυπριανός και Ιουστίνα, να πρεσβεύουν συνεχώς για μας και, με την αγάπη τους, να μας ωθούν στοργικά προς την ελευθερία και την ομορφιά της αληθινής ζωής που δίνει ο Χριστός, ο Ελευθερωτής των ψυχών μας και το ανέσπερο Φως που διώχνει κάθε σκοτάδι και ζόφο από την καρδιά μας. Αμήν.

π. Δαμιανός