ΟΠΛΟ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΑ

ΟΠΛΟ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΑ

          Αυτή η υπέροχη, μοναδική, αξεπέραστη και κοφτερή κρίση μας, όταν λαμβάνει πρωταρχικό και «δεσποτικό» ρόλο στην εκτίμηση και πορεία των προσώπων των σχέσεών μας, το δίχως άλλο, μοιάζει με όπλο και σφαίρα. Τώρα, το ποιος πραγματικά θα γλυτώσει απ’ αυτήν και ποιος όχι, αυτό θα το δείξουν τα πράγματα. Ή καλύτερα· τα τραύματα και οι πληγές που αυτή επιφέρει ως συνήθως αλύπητα στη ψυχή του πλησίον και τη δική μας, αν το αισθανθούμε. Και, στο τέλος–τέλος, μα πώς γίνεται όλοι να θυμούνται ανώφελα αυτό που ξεχνούν ή απαξιώνουν στην έκρυθμη αρχή των «πραγμάτων» τους: Πως όλες οι αυθεντικές σχέσεις έχουν πλοηγό μονάχα την καρδιά! Γεγονός που ισχύει· και που αυτήν την καρδιά την αντιμάχεται τόσο ανυποχώρητα η φίλαυτη λογική μας· που μεταμορφώνεται σε μια περήφανη, άπταιστη και άτεγκτη κρίση· που γίνεται μετά απόρριψη, επίκριση και κατάκριση κατά παντός υπευθύνου συνανθρώπου· που πιο μετά γίνεται άσβεστο πυρ ακραίων θελημάτων κατά βούληση· που κατόπιν γίνεται μια ελεύθερη κι αδέσποτη σφαίρα αυτοσοφίας· μια κυριολεκτικά τραυματική ασυνεννοησία, σα μάστιγα στο εμείς· έπειτα, μια πεισματική απομάκρυνση, αποφυγή και φυγή· στη δύση του γερμένου εαυτού μας, μια αισθητά εφιαλτική ερημιά· επίσης, μια ανυπόφορη μοναξιά άγνωστης και ακαθόριστης διαρκείας· στο τέλος, όπως σ’ όλα τα δεινά τέλη, ένας αναπόφευκτος θάνατος, συντελεσμένος αγέρωχα και αμετανόητα από την ίδια τη μισάνθρωπη και άσπλαχνη εξυπνάδα μας· ένας ολικός συντριμμός που γεννιέται απ’ αυτή τη διαρκή απειλή μέσα μας: την επάρατη κρίση μας.

π. Δαμιανός