ΤΟ ΒΑΛΣΑΜΟ

ΤΟ ΒΑΛΣΑΜΟ

«Φταίμε»–«δε φταίμε», τελικά αυτό έχει αθεράπευτα σημασία μόνο για την ετοιμοκατήγορη και χαιρέκακη λογική μας. Σημασία για τον Παντεπόπτη Χριστό έχει που η ανθρώπινη καρδιά πάσχει και οδύρεται στα τσακισμένα έγκατά της κι ας αδιαφορεί όλος ο υπόλοιπος «δίκαιος» και «άπταιστος» κόσμος γύρω απ’ αυτό. Εάν βέβαια συμφωνήσουμε ολόθυμα κι εμείς με τη ζωή μας, η αγάπη πρόκειται να δώσει την απαλάδα και την ισιάδα της παντού μέσα μας και παντού γύρω μας· κι αυτό θα γίνει προσωπικά, απροσωπόληπτα, πανδίκαια και πανσωστικά. Θα στείλει καθολικά το κάλεσμα να βρεθούν ενωμένοι στο ανώγειο λιμάνι τ’ ουρανού της, όλοι όσοι ενστερνίζονται τη θεία ταπείνωση που καίει κάθε κακό και κάθε κακότητα. Πολλοί συγχέουν την ακατάληπτη και ανερμήνευτη δικαιοσύνη του Θεού με το υποκειμενικό μέτρο της τιμωρίας και του σωφρονισμού που επιφυλάσσουν ανυποχώρητα οι ίδιοι προς τα πρόσωπα και τα γεγονότα. Με τα φταιξίματα, τις πτώσεις, τα λάθη και τις ενοχές δε βρίσκει κανείς άκρη αλλά επιπλέον και ανακούφιση. Δε μπορεί μια μικρή σταγόνα των ανθρώπινων αμαρτάδων να τα βάλει με το απέραντο πέλαγος της θείας αγάπης. Ο μέσα μας «δικαστής», ο «αστυνόμος» κι ο «αντίδικος» μπορεί να ανίσταται για να ενίσταται όσο θέλει· μα η αγάπη του Θεού είναι ακατάλυτο μυστήριο που πάει κόντρα σε όλη τη δύναμη των σαθρών επιχειρημάτων της κρίσης μας, στάζοντας αέναα το ευεργετικό βάλσαμο που γυρεύει ο καθένας μας δίχως σταματημό σ’ αυτή τη ζωή, άλλος λίγο–άλλος πολύ· μέχρι να το βρούμε ή μέχρι να μας βρει αυτό…

π. Δαμιανός