υ έτους 1905, ημέρα Σάββατο. Και στην διάρκεια της εσπερινής τράπεζας, γινότανε εκείνη την ώρα από τον διαβαστή ανάγνωση του βίου της Αγίας Αικατερίνης. Έτυχε τότε να περατώσει την ανάγνωση ο διαβαστής πριν να λήξει το δείπνο των παρακαθήμενων αδελφών. Και αυτός, την στιγμή εκείνη απορούσε από πού και πώς να συμπληρώσει το υπόλοιπο του κενού χρόνου που του απέμεινε σε ανάγνωση. Οπότε, ένας από τους μικρούς αδελφούς, από τους πιο απλούς –Νεόφυτος, τ’ όνομα– πήρε ο ίδιος αυθόρμητα την πρωτοβουλία και του συνέστησε να βάλει εμπρός και ν’ αρχίσει να διαβάζει από το υπόλοιπο των «γραμμάτων», μέσα από τον επόμενο δεύτερο κατά σειρά βίο της ημέρας, δηλαδή από τον βίο του Αγίου Μερκουρίου.
Φόβος
και τρόμος έπεσε σ’ όλους τους αδελφούς και θυμήθηκαν όλοι τους τα φοβερά λόγια
του Κυρίου: «Προσέξτε, μην περιφρονήσετε
κανέναν από αυτούς τους μικρούς αδελφούς σας, γιατί σας βεβαιώνω, πως οι
Άγγελοί τους στον Ουρανό βλέπουν συνεχώς το Πρόσωπο του ουρανίου Πατέρα Μου»
(Ματθ. ιη΄ 10).
Δεν
γνωρίζουμε την περαιτέρω κρίση του Θεού. Νομίζω, όμως, ότι η άπειρη ευσπλαγχνία
του Κυρίου απέβλεψε σε δύο πράγματα: πρώτον, στον σωφρονισμό όλων των αδελφών·
και, δεύτερον, στην παιδαγωγία αλλά και στην εξιλέωση του καταφρονητή αδελφού.
Κατά κοινή ομολογία πάντως, ο τυπικάρης Γερο–Συμεών ήταν σε όλα του καλός,
σώφρονας, τίμιος, ευλαβής και άκρως ζηλωτής της εκκλησιαστικής ευταξίας. Ήταν
μονάχα απότομος προς τους αδελφούς
του. Με λίγα λόγια, του έλειπε εκείνο το «ἔλαιον»
(σημ.: προφανώς· η γλυκάδα, η απαλότητα, η ευγένεια, η κατανόηση και η διάκριση του λόγου και του τρόπου της τελείας αγάπης) όπως ακριβώς και στις μωρές παρθένες της Παραβολής (Ματθ.
κε΄ 1–13).
Πολλές φορές, καταδυναστεύουμε και εξουθενώνουμε τον φτωχό και ασθενή αδελφό μας και νομίζουμε ότι δεν διατρέχουμε κανένα απολύτως κίνδυνο απ’ αυτό το ολίσθημα. Και δεν γνωρίζουμε ότι ακόμη και ο παραμικρότερος στεναγμός αυτών των μικρών και ταπεινών αδελφών μας, καθώς και η μυστική αναφορά του φύλακα Αγγέλου τους, καταφτάνουν αμέσως στα αυτιά του Παντοκράτορος Κυρίου Σαβαώθ, που είπε: «Αφού τα κάνατε αυτά για έναν από τους ελάχιστους αδελφούς Μου, είναι σαν να τα κάνατε για Μένα» (Ματθ. κε΄ 40).
Πολλές φορές, καταδυναστεύουμε και εξουθενώνουμε τον φτωχό και ασθενή αδελφό μας και νομίζουμε ότι δεν διατρέχουμε κανένα απολύτως κίνδυνο απ’ αυτό το ολίσθημα. Και δεν γνωρίζουμε ότι ακόμη και ο παραμικρότερος στεναγμός αυτών των μικρών και ταπεινών αδελφών μας, καθώς και η μυστική αναφορά του φύλακα Αγγέλου τους, καταφτάνουν αμέσως στα αυτιά του Παντοκράτορος Κυρίου Σαβαώθ, που είπε: «Αφού τα κάνατε αυτά για έναν από τους ελάχιστους αδελφούς Μου, είναι σαν να τα κάνατε για Μένα» (Ματθ. κε΄ 40).
※
[Αρχιμ. Γαβριήλ Διονυσιάτου (1886–1983):
«Λαυσαϊκόν του Αγίου Όρους»,
μέρος β΄ («Αἱ Ἱεραὶ Μοναὶ»),
κεφ. 10ο («Ἱερὸν Κοινόβιον
Ἁγίου Διονυσίου»),
σελ. 155–157,
έκδοσις Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου,
Άγιον Όρος, Μάϊος 20043.]
※
※
※
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου