ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

     «Σκεφτείτε· 

     Πόσες κουβέντες λέμε εμείς στους άλλους; 

     Όλες αυτές, θα τις βρούμε πάνω στον Ουρανό. 

     Κατά κανόνα δε, όταν πούμε κάτι στον άλλον, 
δικαιολογούμε τον εαυτό μας λέγοντας: 
     “Μα, με πρόσβαλε…”· 
     “Μα, δεν ακούει…”· 
     “Δεν καταλαβαίνει…”· 
     “Δεν θέλει…”.

     Όμως, σου ξέφυγε κουβέντα;

     Δεν μαζεύεται ακόμη κι αν χύσεις ποταμούς δακρύων. 

     Είπες τον αδελφό σου “άντε μωρέ κι εσύ!”; 

     Τελείωσε η υπόθεση! 
     Χύσε το αίμα σου, κόψε το κεφάλι σου, ο λόγος σου μένει. 

     Γι’ αυτό και λένε οι Πατέρες: 
     Μέσα μας, ας έχουμε πάθη. Ας έχουμε, όχι μια λεγεώνα, αλλά λεγεώνες σατανάδων που να μας ρίχνουν κάτω και να αφρίζουμε. Δεν πειράζει. Η κουβέντα που θα πούμε για τον άλλον, είναι χειρότερη. Τις λεγεώνες, τις βγάζει ο Χριστός και τις πετάει στον γκρεμό, στην θάλασσα των Γαδάρων (Λουκ. η΄ 26–38). Τον λόγο όμως που θα πούμε, δεν μπορεί να τον διορθώσει. 

     Ο λόγος γίνεται πουλάκι –“ἔπεον πτερόεν” (Ὅμηρος)– 
και πάει όπου θέλει.

     Σκορπάει την αμαρτία σου και την αποκαλύπτει σε όλους τους Αγίους και τους Αγγέλους, και θα την βρεις εκεί πάνω στον Ουρανό. Μπορεί να συγχωρεθείς γι’ αυτό που έκανες, αλλά ο λόγος σου δεν μαζεύεται, ανεβαίνει πάνω.

     Τον εαυτό σου βρίσ’ τον, μούντζωσέ τον, ό,τι θέλεις κάν’ τον. Όχι όμως τον άλλον. Αφού δεν έχεις το δικαίωμα να σχίζεις έναν ξένο χιτώνα, πόσο μάλλον δεν έχεις το δικαίωμα να σχίζεις το Σώμα του Χριστού.

     Και ο Άλλος είναι Μέλος Χριστού (Α΄ Κορ. ιβ΄ 12 κ. εξ.)».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ 

※

[Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου:

«Χαρισματική Όδος

(Ερμηνεία στον Βίο

του Οσίου Νείλου του Καλαβρού)»,

κεφ. 3ο, σελ. 164–165,

εκδόσεις «Ίνδικτος», Μάρτιος 2009²·

Η φωτογραφία:

της Helen Levitt (1913–2009),

Νέα Υόρκη, 1940.]

※