π.ΔΑΝΙΗΛ ΤΟΥΝΤΟΡ (1929–1962): Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΥΡΙΝΗ ΕΥΧΗ

π.ΔΑΝΙΗΛ ΤΟΥΝΤΟΡ (1929–1962)
Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΥΡΙΝΗ ΕΥΧΗ 

     Ο νέος ιερομάρτυς του Χριστού, π.Δανιήλ Σάντου Τούντορ (Daniil Sandu Tudor), γεννήθηκε στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Το έτος 1929, ταξίδεψε για το Άγιον Όρος, όπου παρέμεινε εκεί για οκτώ μήνες. Ο Θεός τον φύλαξε πολλές φορές από βίαιο θάνατο. Μια φορά, οδηγώντας ο ίδιος αεροπλάνο, κατέπεσε το αεροπλάνο και καταστράφηκε. Αυτός, όμως, δεν έπαθε απολύτως τίποτε! Γλύτωσε από τον θάνατο, λέγοντας την Νοερά Προσευχή. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, επιστρέφοντας σπίτι του, η σύζυγός του, τον είχε εγκαταλείψει.
     Τότε, πήρε την απόφαση να μονάσει. Πούλησε και μοίρασε όλα του τα υπάρχοντα. Συνέδραμε με τα χρήματά του την Μονή Αντίμ του Βουκουρεστίου και εκάρη μοναχός εκεί. Γύρω από την Μονή συγκεντρώθηκε μία ομάδα Χριστιανών λογίων, η οποία, με βάση την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, αγωνιζόταν στον δρόμο της Ορθόδοξης Πνευματικότητας, με κέντρο και βάση αυτού του αγώνα τους, την Νοερά Προσευχή (το· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ (Υἱὲ τοῦ Θεοῦ), ἐλέησόν με»).  

     Ο π.Δανιήλ, το 1950 φυλακίστηκε για πέντε χρόνια. Κατόπιν, μετέβη στην Μονή Συχάστρια, όπου ο μακαριστός Γέροντας Κλεόπας Ιλίε (1912–1998), του επέτρεψε να ακολουθήσει την ερημική ζωή και, στην συνέχεια, έγινε Ηγούμενος της Σκήτης Ραράου (Rarau). Τον Ιούνιο του 1958, αποχαιρέτησε τους αδελφούς του, πληροφορούμενος εσωτερικά από τον Θεό για την νέα επικείμενη φυλάκισή του. Αναχώρησε για το Βουκουρέστι, όπου και θα πέθαινε ομολογώντας τον Χριστό. Η «ενοχή» που του αποδόθηκε ήταν, ότι, με την συγκέντρωση των Χριστιανών λογίων, ήθελαν να «σβήσουν» τον κομμουνισμό! Καταδικάστηκε γι’ αυτό σε 25 χρόνια φυλάκιση. 
     Μια μέρα, μαζί μ’ έναν φίλο του, τον έβαλαν σ’ ένα κρατητήριο–ψυγείο, όπου είχε μείον 30 βαθμούς. Το κρατητήριο εκείνο, δεν είχε παράθυρα παρά μόνον πολλές ακαθαρσίες στο πάτωμα. Όσοι εισέρχονταν εκεί, το πολύ μετά από τρεις ημέρες, πέθαιναν από το πολύ το κρύο. Ο π.Δανιήλ, μόλις εισήλθε μέσα στο παγωμένο κρατητήριο, με ανενδοίαστη αυταπάρνηση, ξάπλωσε με το πρόσωπο μέσα στην αφόρητη βρωμιά με ανοιγμένα τα χέρια. Μετά, είπε στον φίλο του να καθήσει ή μάλλον να ξαπλώσει επάνω του, πλάτη με πλάτη, με ανοιγμένα τα χέρια και αυτός, λέγοντας και οι δύο την Ευχή του Ιησού.
     Τότε, το κρατητήριο γέμισε με δυνατό φως! Ύστερα από οκτώ ημέρες, δίχως να έχουν οι κρατούμενοι νερό, φαγητό, ρούχα και ύπνο, ήλθαν οι φρουροί να πάρουν τα πτώματά τους, αλλά εκείνοι ήταν μια χαρά ζωντανοί! Μάλιστα δε, όταν άγγιξαν τον π.Δανιήλ, είδαν ότι ήταν ζεστός. Πρόσεξαν επίσης πως ό,τι ήταν γύρω του, είχε λιώσει! Στην φυλακή, ήταν από τους λίγους που φορούσε αλυσίδες στα πόδια καθ’ όλη την διάρκεια της φυλάκισής του. 

     Απεβίωσε μετά από τέσσερα χρόνια βασανισμών και χειροδικιών στο Αϊούντ (Aiud), στις 17 Νοεμβρίου του 1962. Δεν είναι γνωστός ο τόπος όπου ετάφη το μαρτυρικό του σώμα. Αυτά, αναφέρει ο Ιωάννης Ιανωλίδε, μεταξύ άλλων συνταρακτικών περιστατικών από την ζωή των φυλακισμένων Ρουμάνων Ομολογητών και Μαρτύρων του 20ου αιώνα.
     Την πρεσβεία του ιερομάρτυρος π.Δανιήλ να έχουμε όλοι μας, για να μας συντροφεύει η γλυκιά ζεστασιά της Πίστεως μέσα στην καρδιά και για να γευόμαστε την τερπνή θαλπωρή της Χάριτος στην ζωή μας· την ζωή, που την μαστίζει ο παγετός της κακίας και την λυγίζει ο χειμωναγέρας των παθών του κόσμου. Αμήν. 

※
[Περιοδικό «Πρωτάτον»,

περίοδος δ΄, Ιανουάριος–Μάρτιος 2013, 
αρ. τεύχ. 129, σελ. 175–176,

άρθρο, που υπογράφεται από το τρίγραμμα «Μ.Μ.Α.»·

προφανώς, του μακαριστού Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου.]

※

 ※

※