ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ 

Με τον Θεό

απλά χάνεις τους δρόμους του πουθενά,

τα σταυροδρόμια της σύγχυσης,

τις ατραπούς του ματαίου,

τις πινακίδες προς τον άκοσμο κόσμο.

Αποκτούν νόημα τα βήματα

στη στράτα της καρδιάς.

Κι αρχίζει μετά ένα πρωτόγνωρο διάβα

μιας άλλης εκπληκτικής περιπέτειας

που δε γνωρίζει εγκεφαλική συναίνεση,

στασιμότητα φρονήματος

και ασφάλεια αυτοδικαίωσης.

Ο Θεός, μοιάζει να είναι ο δωρητής και το δώρο

του παντού και του επί μέρους,

ο δρόμος και η πορεία,

η αφετηρία και το τέρμα,

ο συνοδοιπόρος και η δύναμη για κάθε βήμα.

Το τελευταίο –το βήμα– ανήκει,

κατά χάρη σ’ εμάς και στην ελευθερία μας.

Σ’ εμάς που,

«είτε ζούμε είτε πεθαίνουμε,

ανήκουμε σ’ Αυτόν» (πρβλ. Ρωμ. ιδ΄ 8) 

παντοτεινά κι αληθινά...