Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΛΥΚΙΑ ΦΛΟΓΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΛΥΚΙΑ ΦΛΟΓΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

     «Να λέτε την ευχή, να μιλάτε με τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτήν την εργασία, κατ’ αρχάς νιώθει λίγο την αγάπη του Θεού· αργότερα, όσο προχωράει, την νιώθει όλο και πιο πολύ. Ο νους του βρίσκεται μόνιμα πλέον στον Θεό και δεν τον συγκινεί τίποτε το γήινο και μάταιο. Στην καρδιά του, φουντώνει η αγάπη προς τον Θεό· γεμίζει και δεν θέλει τίποτε άλλο εκτός από τον Θεό.

     Αν δεν πετάξουμε τον εαυτό μας, πως θα μπει μέσα μας ο Χριστός; Έτσι, θα κατοικήσει στο κενό της καρδιάς μας ο καινός άνθρωπος της Καινής Διαθήκης και θα γεμίσει ο ναός μας, όλη η ύπαρξή μας, από αγάπη· γιατί θα φιλοξενείται μέσα μας η Αγάπη, ο Χριστός.

     Τότε πια η καρδιά γίνεται καμπάνα και χτυπάει συνέχεια χαρμόσυνα και, τόσο δυνατά, που κοντεύουν να σπάσουν οι τσατμάδες, τα πλευρά μας. Κι αν βρεθείς στην έρημο και δεν υπάρχει ναός, τότε ναός είναι το σώμα σου και καμπάνα η καρδιά σου.

     Όταν ο άνθρωπος δώσει την καρδιά του στον Θεό, τότε και τα μυαλά του ανθρώπου είναι παρμένα από την αγάπη του Θεού και η καρδιά του σκιρτάει συνέχεια. Και όταν η αγάπη του Θεού είναι περισσότερη από την χωρητικότητα της καρδιάς, το χτύπημα της καρδιάς ακούγεται και στους γύρω του· γιατί σ’ αυτήν την κατάσταση συμμετέχει και το σώμα.

     Μια καρδιά τόσο μικρή και μπορεί να αγαπάει τόσο πολύ! Κι αν είναι τόση η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό, σκεφτείτε τι είναι η αγάπη του Θεού! Εννοώ σε ποσότητα, γιατί σε ποιότητα είναι ίδια η αγάπη του Θεού με την δική μας, όταν και η δική μας αγάπη είναι πνευματική.

     Όταν ανάψει η πνευματική αγάπη, φλογίζεται όλο το στήθος. Όλο το στήθος γίνεται μια φλόγα. Καίγεται ο άνθρωπος από την μεγάλη γλυκιά φλόγα της αγάπης του Θεού· πετάει, αγαπάει με αγάπη πνευματική, μητρική.

     Αχ, αυτή η φλόγα δεν μπήκε ακόμη μέσα σας! Αν ανάψει και φουντώσει στην καρδιά σας, δεν θα σας συγκινούν καθόλου πια τα μάταια πράγματα. Εύχομαι να κάψει ο Θεός με την αγάπη Του τις καρδιές σας!

     Μια ζωή ακόμη και χιλίων ετών, και χίλιες καρδιές να έχει κανείς, δεν φθάνουν για να τις δώσει στον Χριστό για την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε και που μας δείχνει...».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924–1994) 

※

[Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου:

Λόγοι Ε΄ – «Πάθη και αρετές»,

ενότ. 2η, μέρος 2ο, κεφ. 1ο, Σελ. 202–205,

Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»,

Σουρωτή Θεσ/νίκης, Δεκέμβριος 2006¹.]

※