ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ

ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ

Για μία έκτακτη (όσο και αναγκαία) 
ανατροπή της εκκλησιαστικής τάξης 

※

※

     Σύμφωνα με τους Κανόνες των Αγίων Αποστόλων, ο ιερέας που χειροδικεί σε άνθρωπο, υπόκειται σε κανονική ποινή και απαγορεύεται να τελέσει τη Θεία Λειτουργία.

     Το συγκεκριμένο συμβάν έλαβε χώρα το 1977. Ο πατήρ Ραφαήλ ήταν τότε νεαρός ιερομόναχος, που πρόσφατα είχε χειροτονηθεί στη Μονή των Σπηλαίων του Πσκωφ. Ένα ηλιόλουστο πρωινό του καλοκαιριού, μπήκε μέσα με πολύ καλή διάθεση στον Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, για να τελέσει τη Λειτουργία. Ωστόσο, το πρώτο πράγμα που αντίκρισε εκεί, ήταν τρεις μεθυσμένοι νταήδες. Ένας από τους συντρόφους αυτούς που χασκογελούσαν, άναψε ένα τσιγάρο από τις λαμπάδες που βρίσκονταν μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου. 

※

※

     Τη συνέχεια ο π.Ραφαήλ, κατά τα λεγόμενά του, τη θυμάται αμυδρά. Όπως διηγήθηκαν αργότερα οι ενορίτες που ήταν μάρτυρες της σκηνής, ο νεαρός ιερομόναχος άρπαξε τον θρασύ (βέβηλο και ιερόσυλο) καπνιστή, τον έβγαλε έξω στο προαύλιο του Ναού σηκωτό (ο πατήρ Ραφαήλ φημιζόταν για τη σωματική του ρώμη) και τον πέταξε κάτω, με τέτοιον τρόπο, που τον θυμούνται μέχρι σήμερα οι αυτόπτες μάρτυρες. Και μόλις ο π.Ραφαήλ ήρθε στα συγκαλά του, τότε, σαν σε αργή κίνηση, είδε τον άτυχο νταή να απογειώνεται, να πετά πάνω από το προαύλιο, να χτυπά στο έδαφος με δυνατό γδούπο και να μένει εκεί ακίνητος!

     Οι τρομοκρατημένοι σύντροφοί του έσπευσαν προς αυτόν και, κοιτάζοντας τον π.Ραφαήλ, έπιασαν τον φίλο τους από τα χέρια και τον κουβάλησαν μακριά από τον Ναό, προς την πύλη του Μοναστηριού. 

※

※

     Εκείνη τη στιγμή, ο π.Ραφαήλ, συνειδητοποιώντας ότι αυτό που συνέβη ήταν κάτι το εξαιρετικά ανεπανόρθωτο και ότι τώρα δε θα μπορούσε να τελέσει τη Λειτουργία, συνήλθε και έτρεξε βιαστικά προς το κελλί του πατρός Ιωάννη, του Πνευματικού του Πατέρα.

     Ο πατήρ Ιωάννης εκείνη τη στιγμή προσευχόταν. Ο π.Ραφαήλ όρμησε μέσα στο κελλί του Γέροντα χωρίς να χτυπήσει καν την πόρτα και έπεσε στα πόδια του.

     Γεμάτος απόγνωση εξομολογήθηκε το «έγκλημά» του και άρχισε να εκλιπαρεί τον Γέροντα να του συγχωρέσει αυτό του το αμάρτημα και να τον συμβουλεύσει τί έπρεπε τώρα να κάνει.

     Ο Γέροντάς του, ο π.Ιωάννης, άκουσε με προσοχή το πνευματικό του τέκνο και το «επέπληξε» αυστηρά:

     «Γιατί πέφτεις κάτω από το πετραχήλι μου;

     Το χτύπημα αυτό δεν ήταν δικό σου, αλλά του Αγγέλου!».

     Στη συνέχεια, ωστόσο, του διάβασε τη Συγχωρητική Ευχή, του έδωσε την ευλογία του και τον έστειλε να τελέσει, ήσυχος και ειρηνικός, τη Θεία Λειτουργία...

※

[π.Τύχωνος Σεβκούνωφ: «Σχεδόν Άγιοι»,

κεφ. 47ο, σελ. 387–388,

εκδόσεις «Ἐν Πλῷ», Μάϊος 2012¹.]

※

※

※

ΕΠΙΜΥΘΙΟ

   Στ’ αλήθεια, πόσο λείπει από τις καρδιές και τη ζωή μας σήμερα το Προδρομικό Ήθος! Η καθάρια δηλαδή και ζωντανή αλήθεια στα πρόσωπα και τα πράγματα. Το μεγαλείο της εντιμότητας στα λόγια και τα έργα μας. Η καρδιοστάλακτη ευθύτητα στους λογισμούς, τις διαθέσεις και τις εκφράσεις μας. Η ανεμπόδιστη δύναμη της φλογερής αγάπης για τον Θεό, η οποία, δεν πειθαρχεί και δεν δελεάζεται στην απειλητική ή την κολακευτική παρουσία των όποιων σύνδουλων ανθρώπων. Πάσχουν και διψούν μέσα μας οι καρδιές για την αλήθεια. Αλλά οι ασύνετες πράξεις μας, πόσο την απομακρύνουν από την εμβέλεια της ζήσης μας! Και πόσο μετά, αυτή η αντίφαση, μετατρέπεται σε εσωτερικό μαρτύριο!

     Κάτι πρέπει να κάνουμε, κάτι πρέπει να γίνει, ώστε το Πνεύμα του Θεού να ελκυσθεί δυναμικά προς εμάς, προκειμένου μ’ εκείνη την ασυμβίβαστη, τη σφοδρή και γλυκιά βία Του να αλλοιώσει το νου μας, να σφυρηλατήσει την καρδιά μας με την αλήθεια και την ελευθερία Του, με την πύρινη φλόγα και την παρρησία Του. 

     Το αληθινό περιστατικό που προηγήθηκε, μας δίνει μια γλαφυρή και άμεση ιδέα γι’ αυτό το πολύτιμο και εξαίσιο Προδρομικό Ήθος. Στην αλλοτριωμένη λογική μας βέβαια, ένα τέτοιο ήθος και ένας τέτοιος τρόπος, φαίνεται να μην είναι ο ενδεδειγμένος κανόνας αντιμετώπισης. Εθιστήκαμε δυστυχώς στην αντίληψη ότι το μυστήριο που λέγεται «άνθρωπος» μπορεί να σφηνωθεί μέσα σε κιούπια υπαγορευμένων συμπεριφορών. Υπάρχουν φορές όμως, που ένα τέτοιο θαυμαστό και ανατρεπτικό ήθος είναι αδήριτη ανάγκη, πρωτίστως για ’μας τους ίδιους· διότι αποτελεί αναπόδραστη πράξη και έκφραση πίστεως. Γιατί με την πίστη ανοίγουν οι πύλες μιας αιωνιότητας· ενώ ο κόσμος φεύγει και χάνεται μέσα στη φθορά, την απάτη και το ψέμμα του.  

※

※

     Δυστυχώς, για τους σιωπηλούς ακόλουθους του πνιγηρού σήμερα, ετούτο το ουράνιο Προδρομικό Ήθος, δεν έχει φίλη τη νωθρότητα, τη φαιδρότητα, την παθητικότητα, τη δειλία, την ανανδρία και την πλαδαρότητα των «σαβουάρ βιβρ»· δεν έχει «διαλεκτικές» καλωσύνες που κολάζουν αφού δεν ωφελούν κανέναν και δεν πείθουν καμμιά καρδιά· δεν έχει τεχνάσματα διπολικών συμπεριφορών που αγρεύουν μάταιες εντυπώσεις· δεν έχει μισόλογα, μισοαλήθειες, μισανοίγματα και μισανθρωπίες· δεν έχει ηθικιστικές και κόσμιες προτάσεις για μία αβρή ανοχή προς το άδικο και για μία αδιάφορη σύμπραξη με την αμαρτία· επίσης, δεν έχει κίβδηλα νομικά όρια σιωπής που χαράζει και τρέφει η ευρωπαϊκή υποκρισία της σημερινής νοοτροπίας. Πολυπολιτισμοί και συνασπίσεις κρατών, φτιάξανε ένα τέλειο απόσπασμα για την αλήθεια του Χριστού που διώκουν και μισούν. Είναι όμως ακαθαίρετος νόμος: οι πνευματικά άνευροι άνθρωποι των εξουσιών, των αρχών, των εντυπώσεων, της φιγούρας, της βιτρίνας, της εικόνας και της κρούστας των σχέσεων, σπέρνουν και θερίζουν στο τέλος άφθονη και υπέρμετρη λύπη και αναφαίρετη μοναξιά στην ανεπίβατη αυλή τους. Γιατί δε φρόντισαν ποτέ να ζήσουν αυθεντικά και να πορευθούν με αληθινό πρόσωπο. Να πορευθούν ακέραιοι, μαζί με τη ψυχή τους και με τον μόνο Θεό αυτής της ψυχής.

     Το εκπληκτικό περιστατικό της παρούσας ανάρτησης, ξεχειλίζει από Προδρομικό Ήθος· γι’ αυτό και λάμπει από αλήθεια, από ζήλο και από αγάπη καρδιάς. Από εσωτερική αλώβητη ελευθερία φρονήματος που δε γνωρίζει τί θα πει «προσκύνημα», «υποτέλεια» και «συμβιβασμός», χαμερπή και ειλωτική ευγένεια που χαρίζεται στον πνευματικό θάνατο.  

     Τελικά, κάποια χτυπήματα είναι όντως τόσο, μα τόσο αγγελικά! Και κάποιοι χτύποι είναι τόσο ιδιαίτεροι, ώστε να ανήκουν μονάχα σε Αγγέλους! Όλα τ’ άλλα, μετά απ’ αυτά τα χτυπήματα, στέκονται σαν κούφια «αλλαλάγματα κυμβάλων» στη ζωή μας. Και, μη περιμένετε τον κόσμο να αποδεχθεί ή να κατανοήσει την αλήθεια, την αγάπη, τη χάρη και την ευλογία που προέρχονται σε αφθονία μέσα από αυτά τα θεσπέσια «χτυπήματα των Αγγέλων»· ουρανίων ή επιγείων. 

     Ρωτήστε την καρδιά σας γι’ αυτά…

※

※