«ΟΙ ΦΑΡΟΙ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ;»

«ΟΙ ΦΑΡΟΙ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ

ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ;»

※

※

     «Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς δικαιολογούν μερικά πράγματα οι Ρωμαιοκαθολικοί. Μου λύθηκε η απορία πριν από λίγο καιρό, όταν πέρασαν από το Καλύβι δύο Ρωμαιοκαθολικοί αρχιτέκτονες από την Ρώμη. Είχαν άγνοια, αλλά καλή διάθεση. “Τί κάνουν οι μοναχοί”, μου λένε, “και κάθονται εδώ; Γιατί δεν πηγαίνουν έξω στον κόσμο να κάνουν κοινωνικό έργο;”.

     “Οι φάροι”, τους λέω, “δεν πρέπει να είναι πάντοτε πάνω στα βράχια; Τί, πρέπει να πάνε στις πόλεις να προστεθούν στα φανάρια; Άλλη αποστολή έχουν οι φάροι, άλλη τα φανάρια!”. Ο μοναχός, δεν είναι φαναράκι για να τοποθετηθεί στην πόλη, σε μια άκρη του δρόμου, και να φωτίζει τους διαβάτες να μη σκοντάφτουν. Είναι φάρος απομακρυσμένος, στημένος ψηλά στα βράχια, που με τις αναλαμπές του φωτίζει τα πελάγη και τους ωκεανούς, για τα κατευθύνονται τα καράβια και να φθάνουν στον προορισμό τους, στον Θεό.

※

※

     Δεν ζητάει ο Θεός από τους μοναχούς να βγουν στον κόσμο για να κρατούν τους ανθρώπους να περπατούν, αλλά ζητάει να τους δώσουν το φως με το βίωμά τους, για να οδηγηθούν στην αιώνια ζωή. Ο μοναχός δηλαδή, δεν έχει ως αποστολή να βοηθήσει τον κόσμο με το να βρίσκεται μέσα στον κόσμο. Φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά γιατί αγαπάει τον κόσμο. Και, ζώντας μακριά από τον κόσμο, θα τον βοηθήσει με την προσευχή του σε ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση. Γι’ αυτό ο μοναχός πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τον Θεό, να παίρνει σήματα και να δείχνει στους ανθρώπους τον δρόμο προς τον Θεό.

     Αυτό είναι το αθόρυβο κήρυγμα του μοναχού. Πολλοί κηρύττουν· λίγοι, όμως, εμπνέουν εμπιστοσύνη. Γιατί η ζωή τους δεν ανταποκρίνεται στα λόγια τους. Ο μοναχός, δεν κάνει κηρύγματα δυνατά για να τον ακούσουν οι άλλοι· αλλά κηρύττει σιωπηλά με την ζωή του τον Χριστό και βοηθάει με την προσευχή του. Ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Έτσι κηρύττεται το Ευαγγέλιο κατά τον θετικότερο τρόπο, πράγμα που διψάει ο κόσμος, ιδίως ο σημερινός. Και όταν μιλάει ο μοναχός, δεν λέει απλώς μία σκέψη· λέει μία εμπειρία. Αλλά ακόμη και μία σκέψη να πει, και αυτή είναι φωτισμένη».

※

※

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924–1994)

※

[Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου:

«Λόγοι Β΄ – Πνευματική αφύπνιση»,

μέρος 5ο, κεφ. 2ο, σελ. 320–322,

Εκδόσεις Ιερού Ησυχαστηρίου

«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»,

Σουρωτή Θεσσαλονίκης, Νοέμβριος 1999¹.]

※

※

※