ΣΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΜΑΣ

ΣΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΜΑΣ 

※

※

Τόση αισθαντική μοναξιά,

στα πολυεπίβατα βαγόνια

των ακατάπαυστα σαγηνευτικών λογισμών μας!

Πλανερά μας προτείνουν ένα ταξίδι που  

το συνοδεύει, το κυριεύει και το καθοδηγεί η μοναξιά.

Στην αρχή, αχνοφέγγει μια ψευδεπίγραφη χαρά.

Ηδύτερπνοι, μα βλαβεροί λόγοι προβάλλουν πειστικά.

Ματαιότητα, ωραϊσμένη με χρώματα ωφελείας. 
Κρίσεις κυνισμού που πλήττουν αγενώς το ευγενές είναι. 

Πλάνη κατάπικρη, που νέμει φιλόκαλο γλυκασμό. 
Όλη η συμπαντική άνοια σε πολυδαίδαλους στοχασμούς. 
Η φρίκη, πίσω από αναλύσεις που υφαίνουν αστοργία και κακότητα. 

Αναλήθειες, που ρίχνουν καλπάζουσες ρίζες

στην ανομολόγητη άγνοια που ευδοκιμεί μέσα μας. 

Τούτο το ταξίδι 
μέσα στη βροχή των άφρονων λογισμών,
άρχεται με την ταχεία και εύκολη αδειοδότηση

που κομίζει η χαρωπότητα και η αβάθεια.

Και τ’ όνομα που συνήθως φιγουράρει μετωπικά

στην αφετηρία, το τέρμα και τις σταθμεύσεις του,

πάντα κοινό, πάντα ίδιο και πάντα όμοιο για όλους:

η  α υ τ ο δ ι κ α ί ω σ η . 
Ποιός σκολιός νους προτίμησε ακίνητες υπαίθριες ράγες, 
για να ανιχνεύσει το πάμφωτο μυστήριο του είναι; 

Όποιος διασχίσει το βαρύ παραπέτασμα

της ασοφίας, της αφέλειας και της απερισκεψίας του

και αντιληφθεί σοβαρά τί και γιατί γίνεται,

πόσο φταίει που τόσο αλλοτριώνεται

και λογισμοκυβερνιέται,

δίνει τόπο και προβάδισμα στο θυμό της ανδρείας του.

Αφήνει τα κουβεντολογήματα και πετιέται έξω.

Αυτομολεί προς τη γνώση του εαυτού του 

μέσα από την ανεπιφύλακτη ζήση του άλλου. 

Δραπετεύει στη λαχτάρα για τη βίωση του Θεού του 

κοπάζοντας τον παφλασμό των τυραννικών του ιδεών·

κοπάζοντας τη φρούδα αίγλη της φαντασίας

που περιζώνει ασφυκτικά το εγώ του. 

Δρασκελίζει προς τη στενωπή και έγκοπη ελευθερία 

αποφεύγοντας τις παρήγορες αλάνες, τα ξέφωτα στο λυκόφως 

που του προσφέρει δόλια και σιωπηλά 
η ευρεία εγκόσμια φυλακή του.  

Πορεύεται, σπεύδει, εκδράμει προστρέχει

προς τα εκεί που λυτρώνεται η αιώνια ψυχή του.

Εκεί που δύναται ν’ αναπαύει τον ισόψυχο πλησίον του.

Εκεί που αναπαύεται ενδόστερνα η καρδιά του.

Εκεί· στην ακίβδηλη ζωή και στην άπεφθη κοινωνία. 

Το νεφελώδες φασματικό σεργιάνι των αλλεπάλληλων λογισμών

είναι και παραμένει τελικά ένα κοσμικό πελώριο τίποτα, 
ένα αραχνοΰφαντο βδέλυγμα και  
μια ανθηρή ουτοπία μέσα στα σπλάχνα των αδημονιών μας, 
ένα κενό που κουρνιάζει μοναχικά
στην πομφόλυγα που διόγκωσαν τα «γιατί» μας. 
Τίποτα δεν συγκρίνεται και τίποτα δεν προσμετριέται 

μπροστά στο πανώριο γίγνεσθαι και την εμπειρία

της φλογισμένης από αλήθεια και χάρη καρδιάς.

Της καρδιάς, των ευλογημένων προσώπων,

των αγαθών προαιρέσεων και φρονημάτων,

των θωπευτικών σιωπών, των φθόγγων και των λόγων, 
των ενεργημάτων, των πράξεων, των έργων, 
των θυσιών και των αγαπητικών υπερβάσεων,

των ανεκτίμητων μυστικών διακρίσεων

και των θαυμάτων των θαυμασίων ευχών.

※

※

π. Δαμιανὸς