Η ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ

Η ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ 

     Κάποιοι φοιτητές έθεσαν προς τον Άγιο Πορφύριο τον «Καυσοκαλυβίτη» (1906–1991), την εξής ερώτηση: 

    «Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε σήμερα την αληθινή χριστιανική ζωή;». 

     Και ο Άγιος Πορφύριος άρχισε να μιλά αργά αργά: 

     «Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη. Εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη αλλά απαιτεί δύο προϋποθέσεις: ταπείνωση και αγάπη». 

     Τα παιδιά που, πολλά απ’ αυτά κρατούσαν σημειώσεις, ρώτησαν: «Πώς θα μπορέσουμε, Γέροντα, ν’ αποκτήσουμε ταπείνωση και αγάπη;». 

     Τότε ο Άγιος του Χριστού Πορφύριος, απάντησε «ἐν παραβολαῖς», μ’ εκείνη την αμίμητη αφηγηματική του χάρη: 

     «Θα σας πω, παιδιά, μια ιστορία: 

     Ήταν κάποτε μια βοσκοπούλα, που ζούσε στο βουνό κι έβοσκε πρόβατα. Όλη την ημέρα κόπιαζε να βοσκήσει καλά τα πρόβατα, να τα ποτίσει, να τα φυλάξει από τ’ αγρίμια, και το βράδυ να τα φέρει πίσω στο μαντρί, να τ’ αρμέξει και να τα τακτοποιήσει. 

     Κι όταν προχωρούσε η νύχτα και οι γονείς της κοιμόνταν, αυτή αν και κατάκοπη, πηδούσε κρυφά τον φράχτη του μαντριού κι έτρεχε μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα από βράχια, από αγκάθια, κι έφθανε στην αντικρινή ράχη, για να συναντήσει ένα βοσκόπουλο που αγαπούσε. Κι όταν το συναντούσε, ήταν πολύ χαρούμενη, παρά τους κόπους και τις θυσίες της. Και, μάλιστα, επειδή η συνάντηση με τον αγαπητικό της, της κόστιζε κόπους και θυσίες, ήταν πιο χαρούμενη. 

     Να με συμπαθάτε που, καλόγηρος εγώ, σας μιλώ για “αγαπητικούς”, αλλά το κάνω για να με καταλάβετε καλύτερα τί θέλω να πω. Έτσι και η ψυχή· πρέπει να έχει τον αγαπητικό της τον Χριστό για να είναι ευχαριστημένη, όπως η βοσκοπούλα που ερωτεύθηκε το βοσκόπουλο. Και τί είναι οι ανθρώπινοι έρωτες μπροστά στον θείο έρωτα; Περαστικοί και απατηλοί. Ενώ ο θείος έρωτας είναι αιώνιος και αληθινός. 

     Η ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό, είναι πάντα χαρούμενη και ευτυχισμένη, ο,τιδήποτε κι αν της συμβεί, όσους κόπους και θυσίες κι αν της κοστίσει ο θείος έρωτάς της. Και, μάλιστα, όσο πιο πολύ κοπιάζει και θυσιάζεται χάριν του αγαπημένου της Χριστού, τόσο πιο πολύ ευτυχισμένη αισθάνεται. Η ψυχή ερωτεύεται τον Χριστό, όταν γνωρίζει και εφαρμόζει τις εντολές Του. Όταν η ψυχή ερωτευθεί τον Χριστό, αγαπά και τους ανθρώπους. Δεν μπορεί να τους μισήσει. Στην ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό δεν μπορεί να μπει ο διάβολος. 

     Όπως τώρα σ’ αυτήν την αίθουσα που βρισκόμαστε· Ας πούμε ότι είμαστε όλοι καλοί. Αν, κάποια στιγμή, εμφανιστούν στην πόρτα κακοί άνθρωποι και θελήσουν να μπουν μέσα, δεν θα μπορέσουν γιατί η αίθουσα είναι γεμάτη από ’μας. Έτσι και στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από τον Χριστό· δεν μπορεί να μπει και να κατοικήσει ο διάβολος. Όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει κενή θέση γι’ αυτόν. 

     Μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να ζήσουμε την αληθινή χριστιανική ζωή». 

     Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με την απλή, μα τόσο υποβλητική διδασκαλία του Αγίου Πορφυρίου. Μερικές μέρες αργότερα, μαθαίνοντας ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος από ένα πνευματικό του τέκνο το πόσο ευχαριστήθηκαν τα παιδιά, αλλά και όσοι άλλοι άκουσαν από διηγήσεις τρίτων αυτή την όμορφη παραβολή για την βοσκοπούλα, χάρηκε και είπε: «Ε, που να τα πάρει η ευχή, τα παιδιά! Μωρέ, εγώ δεν μιλάω σε αίθουσες, σε κόσμο. Αυτά, με ανάγκασαν. Ξέρεις, αυτή η βοσκοπούλα ερχόταν σ’ εμένα και εξομολογείτο. Έτσι, γινόταν όπως τα είπα. Ναι, είναι αληθινή αυτή η ιστορία…». 

     Ο Άγιος Πορφύριος, μιλώντας για τον θείο έρωτα και για την αγάπη στον άνθρωπο, είχε την διάκριση να αποφεύγει την αιρετική απομόνωσή τους. Δεν μιλούσε μόνο για θείο έρωτα ή μόνο για ανθρώπινη αγάπη. Γιατί, στην πρώτη περίπτωση, θα φθάναμε στην πνευματοποιημένη αποξένωση από τον άνθρωπο και τελικά από τον Θεό. Και, στην δεύτερη περίπτωση, στην ουμανιστική αποξένωση από τον Θεό και τελικά από τον άνθρωπο. Ο Άγιος Γέροντας, πάντοτε προέβαλλε την ορθόδοξη σύνθεσή τους, με την μορφή της κάθετης και οριζόντιας σταυρικής διάστασης της αγάπης, μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας. Και, αυτό το έκανε, όχι κηρυκτικά και αφηρημένα, αλλά διαλεκτικά και συγκεκριμένα, μέσα από επίκαιρα γεγονότα της προσωπικής ζωής του καθενός. 

[(1) Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη: «Κοντά στον Γέροντα Πορφύριο (Ένα πνευματικοπαίδι του θυμάται)», σελ. 42–46, Ιερό Ησυχαστήριο «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Αθήνα, Φεβρουάριος 1995¹. (2) Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου: «Ανθολόγιο Συμβουλών», (επιμέλεια: Κων/νου Χρ. Καρακόλη), σελ. 47–50, «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Μήλεσι Αττικής, Φεβρουάριος 2010⁸.]