«ΟΥΑΙ, ΥΜΙΝ,
ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ
ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ,
ΥΠΟΚΡΙΤΑΙ!»
⁜
⁜
«Βρίσκομαι σε προάστιο των Αθηνών και βλέπω
περίπου στα διακόσια μέτρα μια κοπέλα να στέκεται. Κόβω ταχύτητα, γιατί
κατάλαβα από την εμπειρία μου πως η κοπέλα περιμένει ταξί. Πράγματι, η κοπέλα σήκωσε
το χέρι. Μου είπε τον προορισμό της και ξεκίνησα.
Ως συνήθως οι άνθρωποι που μπαίνουν μέσα στο
ταξί κι ακούνε τον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας, χαίρονται. Έτσι, κι αυτή η κοπέλα·
ακούγοντας τον σταθμό και βλέποντας τις εικόνες που είχα επάνω στο ταμπλό,
χάρηκε πάρα πολύ και μου το είπε. Εγώ, βέβαια, χαίρομαι ακόμα περισσότερο, γιατί δείχνουν ότι είναι καλοί δέκτες. Έτσι, και με την κοπέλα αυτή· μιλήσαμε
για την δύναμη της πίστης, για την αγάπη μας στον Θεό Πατέρα. Εκείνος, με
στοργή προνοεί για μας και, όταν Τον εμπιστευόμαστε, μας στηρίζει σε κάθε
μικρή ή μεγάλη δοκιμασία της ζωής μας και, δίχως να παίρνει τον σταυρό από τους
ώμους μας, ωστόσο τον κάνει πιο ελαφρύ και μας βγάζει από κάθε αδιέξοδο.
Ακούγοντάς με, η κοπέλα, μου λέει:
–Έχετε δίκιο. Έτσι είναι, όπως τα λέτε. Ο
Θεός, δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Είναι πάντα δίπλα μας, σε κάθε δύσκολη στιγμή
μας.
–Καρδούλα μου, χαίρομαι πάρα πολύ που
αναγνωρίζεις την αγάπη του Θεού και Πατέρα μας!
–Κυρία μου, είμαι πολύ “κοντά” στον Θεό, έχω
πάρα πολύ καλό πνευματικό, που με οδηγεί στον Θεό με πολλή αγάπη και μου
δυναμώνει την πίστη μου.
–Και, σίγουρα, θα μεταλαμβάνεις πολύ συχνά,
ε;
–Ναι, μεταλαμβάνουμε όλη η οικογένεια,
κάθε Κυριακή!
–Μου μιλάς στον πληθυντικό· είσαι
παντρεμένη;
–Ναι, είμαι παντρεμένη· έχω δυο παιδιά και
είμαι πολύ ευτυχισμένη!
–Πώς να μην είσαι ευτυχισμένη! Όταν έχετε
τον ίδιο πνευματικό πατέρα μαζί με τον σύζυγό σου και είναι και τόσο καλός. Γιατί,
κάνοντας και οι δυο σας ειλικρινή εξομολόγηση, ο πνευματικός σας, μπορεί να σας
καθοδηγεί στην λύση του κάθε προβλήματος.
–Ακριβώς! Μας λύνει κάθε πρόβλημα και στο
σπίτι μας υπάρχει πολλή αγάπη και ηρεμία και τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα σε έντονη
ατμόσφαιρα αγάπης.
Την όμορφη συζήτησή μας την διέκοψε ένα
τηλεφώνημα που έλαβε η κοπέλα. Ένα τηλεφώνημα, που μου γκρέμισε και μου έκανε
μικρά κομμάτια σαν χαρτοπόλεμο αυτήν την ωραία εικόνα που είχα σχηματίσει εγώ γι’
αυτήν ως εκείνη την ώρα. Τελικά, αυτή η κοπέλα δεν ήτανε ευτυχισμένη. Νόμιζε
πως ήταν. Δεν ήταν ειλικρινής έναντι στον Θεό, στον πνευματικό της και στον
σύζυγό της. Ζούσε ένα όνειρο απατηλό, γεμάτο ψευδαισθήσεις. Είχε χτίσει ένα
χάρτινο πύργο και τον είχε μπογιατίσει γύρω–γύρω με διάφορα χρώματα, για να μη
βλέπει την γύμνια της ψυχής της, την προδοσία που έκαμνε ενώπιον του Θεού, του
πνευματικού, του συζύγου και των παιδιών της. Γιατί το λέω αυτό; Θα σας
εξηγήσω. Στο τηλεφώνημα αυτό ήταν ο εραστής της!
Την ρώτησα γιατί το κάνει αυτό και αν το
έχει εξομολογηθεί. Μου απάντησε, με πάρα πολλή άνεση, πως δεν το έχει
εξομολογηθεί καν για να μη χάσει την εκτίμηση του πνευματικού της!
Αισθάνθηκα αηδία και λύπη μαζί! Ωστόσο,
είχαμε φτάσει στον προορισμό της. Εκεί, την περίμενε ο εραστής της. Με πλήρωσε,
κατέβηκε γρήγορα κι έτρεξε στην αγκαλιά του. Βλέποντας αυτήν την εικόνα,
πληγώθηκα και πόνεσα πολύ. Νόμιζα πως πρόδιδα εγώ η ίδια τον Θεό.
Έφυγα γρήγορα, γιατί δεν μπορούσα να βλέπω
αυτό το θέαμα. Όμως ήθελα πολύ να ξανασυναντήσω αυτήν την κοπέλα και να
προσπαθήσω να της δώσω να καταλάβει πόσο λάθος είναι αυτό που κάνει.
Την επόμενη Κυριακή το πρωί, πήγα στην
Εκκλησία, που μου είχε πει ότι πηγαίνει κι αυτή. Δεν την είδα πουθενά. Την ώρα
όμως της Θείας Κοινωνίας, την είδα να πλησιάζει για να κοινωνήσει. Δυσκολεύτηκα
να την αναγνωρίσω, γιατί φορούσε στο κεφάλι μαντήλι και τα μοιραία μαλλιά της
τα είχε πλεγμένα κοτσίδα. Ρώτησα την διπλανή μου κυρία “ποιά είναι η κοπέλα;” κι αυτή γύρισε και μου είπε: “Είναι η κυρία τάδε. Η καλύτερη και η πιο πιστή κυρία της ενορίας
μας!”.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, την
πλησίασα. Εκείνη, μόλις με αναγνώρισε, εξαφανίστηκε. Την αναζήτησα. Μα, δεν την βρήκα πουθενά. Λες και την κατάπιε η γη!
Η προδοσία και η υποκρισία, σ’ όλο της το
μεγαλείο!...».
⁜
Ράνια Υδραίου, πρώην οδηγός ταξί και, τώρα·
ΠΟΡΦΥΡΙΑ ΜΟΝΑΧΗ
⁜
[Πορφυρία Μοναχή: «Ταξιδεύοντας
στα τείχη της πόλης», σελ. 266–268, Αθήνα 2010.]
⁜
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου