ΤΟ ΑΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

ΤΟ ΑΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

–Σημασία και προϋπόθεση του θαύματος– 

             «The Old Rectory, 29 Ιανουαρίου 1962

     […] Σε κατανοώ πλήρως όταν γράφεις για τον Α. Απάντησα στο τηλεγράφημά του για τον θάνατο της γυναίκας του Μ., από το Κάϊρο. Τον τελευταίο καιρό τού έγραψα με λιγότερη διάθεση, γιατί περίμενα από αυτόν και την Μ. περισσότερα.

     Γνωρίζεις ότι η Μ. ήταν καταδικασμένη από τους γιατρούς να πεθάνει. Στο νοσοκομείο καρκινοπαθών του Λονδίνου είχαν ήδη σταματήσει την θεραπεία της, γιατί όλα έδειχναν ανώφελα. Με παρακάλεσε να προσευχηθώ μαζί με τον Α. για την θεραπεία της. Ζήτησε από τον Θεό θαύμα. Με χαρά στο πνεύμα μου, αλλά με μεγάλη θλίψη στην καρδιά μου, άρχισα να προσεύχομαι γι’ αυτήν και γι’ αυτόν. Κάποια μέρα του μηνός Φεβρουαρίου, πριν από δύο χρόνια, πήγα να την κοινωνήσω. Έμεινα κοντά στο κρεβάτι της, περισσότερο από δύο ώρες. Προσευχηθήκαμε, μιλήσαμε, συζητήσαμε· την κοινώνησα.

     Γύρισα στο Μοναστήρι και, την επόμενη μέρα, έλαβα γράμμα από τον Α., ότι οι γιατροί εξέτασαν την Μ., και αποφάσισαν να συνεχίσουν την θεραπεία με τις ακτινοβολίες. Η κατάστασή της, και πνευματικά και σωματικά, είχε βελτιωθεί αισθητά. Τότε έγραψα στον Α., ότι η πρώτη ‘‘στροφή’’ πραγματοποιήθηκε. Να ελπίζει ότι η ανάρρωση είναι δυνατή, αλλά να θυμάται, ότι, και αυτός και εκείνη, στην περίπτωση αυτή, να αλλάξουν ριζικά την ζωή τους, γιατί το θαύμα =δεν= τελείται για να παραμείνουν οι ίδιοι, όπως ήταν πριν από αυτό.

     Σε μικρό χρονικό διάστημα, μετά από δύο εβδομάδες περίπου, βρέθηκα πάλι στο Λονδίνο, ώστε για δεύτερη φορά να την κοινωνήσω. Κάναμε, πάλι, έντονη προσευχή. 

     Και, να! Εκείνη που, πριν από λίγες ημέρες, ήταν εντελώς καταβεβλημένη, σηκώνεται από το κρεβάτι, πηγαίνει με λεωφορείο στο αεροδρόμιο και πετάει στην Ελβετία, όπου εσύ τους συνάντησες. Ζουν στα βουνά, κάνουν περιπάτους, αυτή τρώει από όλα, εύθυμη και σχεδόν γεμάτη ζωή. Ύστερα από λίγο καιρό πηγαίνουν στο Παρίσι, εκεί επισκέπτονται τα πάντα, τα μουσεία, τα θέατρα και άλλα πολλά. Έρχονται στο Λονδίνο για να παρουσιαστούν στους γιατρούς. Οι γιατροί, δεν εντόπισαν ίχνη μετάστασης ή υποτροπής. Πηγαίνουν στην Ελλάδα, στην Αίγυπτο. Αλλά, τίποτε άλλο δεν υπάρχει σε αυτούς, παρά μόνο η αναζήτηση της ‘‘παλαιάς ευτυχίας’’ και ο πόθος της ‘‘ζωής’’, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, πριν από την αρρώστια. Ο Α., δεν της είπε ότι είχε καρκίνο, ότι θεραπεύτηκε με ‘‘θαύμα’’. Της καλλιεργούσε την πεποίθηση ότι οι προηγούμενοι γιατροί έσφαλλαν, ότι δεν είχε τίποτε το φοβερό. Το αποτέλεσμα ήταν, να γίνει μεν το θαύμα, αλλά, χωρίς καμμία ριζική μεταβολή στην πνευματική τους ζωή.

     Δεν γνωρίζω…, φύλαξε άραγε, η Μ., εκείνο το άγαλμα του Βούδα που είδα να έχει κοντά της στο νοσοκομείο και, το οποίο, με απροκάλυπτη ικανοποίηση, μου το έδειξε σαν κάτι το ‘‘θαυμαστό’’;! Εκείνη την στιγμή, εγώ, δεν ήθελα με τίποτα να την στενοχωρήσω. Είπα απλώς ότι ‘‘εγώ ο ίδιος αγαπώ μόνο τον Χριστό’’ και δεν ήθελα να κοιτάξω τον Βούδα. Αλλά, τελικά, ούτε αυτή, ούτε ο Α., με κατάλαβαν.

     Δεν θέλω να προβώ στην ανάλυση της ζωής του Α. και της Μ. Θεωρούσα όμως πάντοτε τον Α. προικισμένο με πλούσια πνευματικά χαρίσματα και μου προκαλούσε πάντοτε βαθειά οδύνη το γεγονός ότι δεν κατάλαβε την κλήση του Θεού. Προτίμησε κάποια μορφή παγκοσμιότητας, που σήμερα βρίσκει έδαφος στην σκέψη πολλών. Η Μ., βρισκόταν κάτω από την επίδρασή του. Εγώ βέβαια περίμενα από εκείνον κυρίως να κατανοήσει, ότι η παγκοσμιότητα του Χριστού, είναι η μοναδική και αυθεντική παγκοσμιότητα. Και το να αναζητά κανείς οπουδήποτε ο,τιδήποτε πιο παγκόσμιο, είναι κατανοητό μόνο για όσους δεν έζησαν την Χάρη του Βαπτίσματος.

     Για μένα, αποτελούσε φυσιολογική συνέπεια η εκ νέου επιδείνωση της υγείας της Μ. Και μου ήταν, πια, απίστευτα βαρύ να παρακαλέσω εκ νέου τον Θεό, γιατί η πρώτη μου ελπίδα διαψεύστηκε. Αυτοί, δεν άλλαξαν. Δεν ανακαινίστηκαν.

     Η προσευχή λοιπόν για τους αρρώστους, για την ίασή τους με την άνωθεν δύναμη, η θαυματουργία, είναι δυνατή μόνο με την ‘‘υπόσχεση’’ της μετάνοιας, δηλαδή, της ριζικής αλλαγής όλης της ζωής τους. Ώστε η δόξα του Θεού να βρει ‘‘χώρο’’ μέσα τους. Και η όλη μετέπειτα ζωή τους, να συνεχιστεί πλέον στο επίπεδο της Θείας δόξης…».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ

ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ (1896–1993)

[(1) Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ: «Αγώνας Θεογνωσίας» (Η αλληλογραφία του Γέροντος Σωφρονίου με τον D. Balfour), Παράρτημα Ι, §6 («Η σημασία του θαύματος»), σελ. 344–346, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2004. (2) Όλα τα έργα στις φωτογραφίες που συνοδεύουν την παρούσα ανάρτηση, του Νορβηγοδανού Peder Severin Krøyer (1851–1909).]