ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΟΥ

ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΟΥ...

     Στον τόπο μου, οι ποιητές βρίσκουν την αξία τους αφού δραπετεύσουν οριστικά απ’ τη ζωή των συμπολιτών τους. Μετά, όλη τους η τιμή και αναγνώριση, θά ’ναι αναδρομικά κλεισμένη σε μία πάνδημη αναφορά. Κάτι σαν κοινόφλητο χρέος στην πριν αγνοημένη ευαισθησία.
     Στον τόπο μου, επίσης, οι Άγιοι λαμβάνουν λιβανωτό κάλεσμα, παννύχιες παρακλήσεις, εναγώνιες ικεσίες, ευχαριστήριες πυκνές στέψεις με δροσοστάλακτα άνθη, μονάχα όταν άφατος πόνος πολιορκήσει τις καταρρακωμένες ψυχές των ικετών τους. Όταν η οδός τους, γίνει οδύνη και σύντριμμα. Η μεν οδύνη, θύμηση. Το δε σύντριμμα, μεγαλούργημα.
     Τί, παράδοξο! Αμέριμνα οδεύουμε πάντα πολύ πίσω, για να αυτομοληθούμε μεθυσμένα και ακράτητα προς το άγνωστο, προς το μπροστά, προς το επέκεινα. Αυτό που άλλοι ισόψυχοι και γνωστοί, γύρω μας, δε λογαριάζουν σαν μοναδική ευκαιρία ζωής. Σαν αυτόχθον προνόμιο χειραγώγησης των καιρών, του μέλλοντος και του αιώνα. Σαν πρωτόφαντο κλέος δημιουργίας στην οικουμένη.
     Αυτό, το εγχώριο και διαχρονικό μας «Ελληνικό Θαύμα»! Αγάπησε και έμαθε να τανύζεται καρτερόψυχα ανάμεσα σε απόλυτα άκρα. Αγγίζοντας με πάθος τις πιο εκπληκτικές και αδιανόητες αντιθέσεις!
     Τί, αγάπη και σοφία, μπορεί να κουρνιάζει πίσω απ’ όλο αυτό το αντινομικό γίγνεσθαι, ετούτης της φυλής!...
     Και, τί, μαρτύριο!... Τί, παιδεμός, συνάμα!...