«ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ!»

«ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ!» 

     «Κάποτε, ο οδηγός του αλησμόνητου και αγίου Μητροπολίτου Εδέσσης κυρού Καλλίνικου Πούλου (1919–1984), πήρε άδεια. Και με παρακάλεσε ο ίδιος ο Δεσπότης να τον εξυπηρετήσω με το αυτοκίνητό μου. Πήγαμε για Εσπερινό σ’ ένα μικρό χωριό της Αριδαίας –δεν θυμάμαι, τώρα, σε ποιό–, ο Σεβασμιώτατος, ο Διάκος του, κι εγώ. Στον δρόμο, ο καλός και ευαίσθητος Μητροπολίτης Καλλίνικος, με πείραζε: ‘‘Αα, κυρ–Κ.! Πολλά, παίρνεις για το αγώγι! Δεν πρέπει να έρχομαι μαζί σου!’’. Έγινε ο Εσπερινός, είπε πολλά στους χωρικούς. Όταν φεύγαμε, ζήτησε από τον Διάκο την Καινή Διαθήκη. Δεν είχε. Έτυχε να έχω εγώ μία μικρή. ‘‘Δώσ’ την στον Διάκο!’’, μου λέει. Την έδωσα. Του είπε να την ανοίξει τυχαία και να διαβάσει. Πράγματι, την άνοιξε τυχαία ο Διάκος κι άρχισε να διαβάζει. Ήταν ένα χωρίο που μιλούσε περί αγάπης. Ο Διάκος διάβαζε, κι ο Σεβασμιώτατος τον ρωτούσε τί εννοεί η κάθε λέξη. Καθώς προχωρούσε το κείμενο, ο Σεβασμιώτατος το ανέλυε περισσότερο.

     Στον δρόμο, κοντά σ’ ένα χωριό, μπροστά μας βρέθηκε κάποιος χωρικός. Είχε άλογο ζεμένο στο κάρο, φορτωμένο με τριφύλλι κι εκείνο έτρεχε φοβισμένο. Το τριφύλλι, άρχισε να πέφτει κι ο καημένος ο χωρικός δεν μπορούσε να το σταματήσει. Εγώ οδηγούσα, ενώ συνεχιζόταν ο διάλογος μεταξύ Διάκου και Σεβασμιωτάτου κι έβλεπα την ταπείνωση και την αγάπη του. Όταν φτάσαμε κοντά στο άλογο με το κάρο, εγώ ο αφελής, προσπέρασα το κάρο για να φύγουμε. Οπότε, ακούω την φωνή του Δεσπότη Καλλίνικου: ‘‘Κ…! Τί, λέγαμε τόσην ώρα; Για ‘αγάπη’ δεν μιλούσαμε; Σταμάτα να κάνουμε αγάπη!…’’.

     Έκανα πίσω. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο. Αμέσως, ο Καλλίνικος, σταμάτησε το άλογο που ήταν τόσο φοβισμένο, το ημέρεψε και είδα κάτι το καταπληκτικό: Ο Δεσπότης μας, έπιασε το άλογο από το χαλινάρι κι αυτό έγινε αρνάκι! Γυρίζει και λέει σε μένα και τον Διάκο: ‘‘Φορτώστε τα πεσμένα τριφύλλια πάνω στο κάρο!’’. Τα φορτώσαμε. Κατόπιν, ήρθε και το αφεντικό του κάρου. Άρχισε να μας ευχαριστεί. Έρχεται προς τα μένα κρυφά στο αυτί και με ρωτάει σιγανά: ‘‘Ποιός είναι αυτός που κρατάει το άλογο;’’. Του λέω: ‘‘Ο Δεσπότης μας, ο Καλλίνικος!’’. Αμέσως αυτός συγκινήθηκε κι άρχισε να κλαίει.

     ‘‘Άγιος, άνθρωπος!’’, είπα μέσα μου.

     Φορτώσαμε και φύγαμε…».

[(1) Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου: «Κόσμημα της Εκκλησίας (βίος και πολιτεία του αειμνήστου Μητροπολίτου Εδέσσης Καλλινίκου)», κεφ. 9ο («Αναμνήσεις του ποιμνίου»), §9 («Διάφορα περιστατικά»), σελ. 446, έκδοση α΄, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), 1998. 
(2) Η φωτογραφία (πάνω): Τα ζωήλατα ή τα ευρέως γνωστά «κάρα». Η φωτογραφία, τραβήχτηκε κάπου κοντά στην Κοινότητα Νίψα – Νομού Έβρου, περίπου το 1960. Από τον ιστότοπο της «Παλιάς Αλεξανδρούπολης». Πάνω στο παραδοσιακό ξύλινο κάρο (στοιχείο και σύμβολο μιας άλλης, αλαργινής και τόσο νοσταλγικής εποχής!), βλέπουμε και θαυμάζουμε το τριμερές έμψυχο «φορτίο» ευλογημένων ανθρώπων της αθωότητας, του μόχθου και της αγροτιάς. Εκπροσωπώντας ο καθένας τους μία διαφορετική ηλικία, θέση και γενιά. Και, ασφαλώς, η κάθε μία, αδιαχώριστη με την αντίστοιχη χάρη και ομορφιά της. 

(3) Η φωτογραφία (κάτω): «Άλογο και Κάρο», εξαίσια ακουαρέλα με τόσο «ζεστά» χρώματα και «θελκτικές» αποχρώσεις, του Αλέξη Μπαρκώφ (διαστ.: 38x46,50), από την Συλλογή του Γιώργου Ν. Βογιατζόγλου, Σπάρτη.]