«ΥΠΟΜΕΙΝΕ ΤΗΝ ΑΦΡΟΣΥΝΗ ΣΟΥ, ΑΔΕΛΦΕ»!

«ΥΠΟΜΕΙΝΕ ΤΗΝ ΑΦΡΟΣΥΝΗ ΣΟΥ, ΑΔΕΛΦΕ»!

    Πόσο αδύναμοι είμαστε φορές. Πόσο απίστευτα αδύναμοι, αιχμάλωτοι και ανίσχυροι. Κι όμως υπάρχει περίπτωση όλες οι φρικτές ατέλειες και αδυναμίες μας να μπορούν να γίνουν πολύτιμο «υλικό» ψυχότροφης ταπεινώσεως και δεν το ξέρουμε. Η κοινωνία δεν έχει ιδέα ότι το καλό δεν είναι καλό εάν δεν προέρχεται από την ταπείνωση της καρδιάς και η ταπείνωση από τη θεία μέθεξη. Μα η καρδιά πόρρω απέχει από τη ζωή και τα έργα μας. Και οι ματιές μας ακόμη είναι «άψυχες» και «σωματικές». Έρχονται στιγμές που δεν μας πιστεύουμε. Πόσο άγνωστος είναι τελικά ο εαυτός μας σε μας. Μαζί του είμαστε έμφιλοι αντίπαλοι και αντιπαλαίοντες εταίροι. Βασικά, δεν μας υποφέρουμε. Ταραζόμαστε. Φωνάζουμε. Οργιζόμαστε. Αγανακτούμε. Θλιβόμαστε. Απελπιζόμαστε. Κάποτε καταρρέουμε. Παραδινόμαστε στην απόλυτη ανελπιστία κι ας κρυβόμαστε πίσω από ένα χαμόγελο «Τζοκόντα». Η εικόνα μας έρχεται διαρκώς σε μετωπική σύγκρουση με το εσώτατο είναι μας. Και αυτό το είναι έχει βάθος και αφώτιστες πλευρές από τις οποίες εκτοξεύεται μια ανεκδιήγητη σκαιότητα. Οι τοξικοί, αφιλάδελφοι και αφιλόθεοι λογισμοί μάς κυριεύουν και μας κατατρύχουν. Πολλά που δήθεν νιώθουμε είναι αποκυήματα φαντασίας, αστείες ιδεοληψίες, άσχετες προλήψεις αλλά και συνέπειες πειρασμού. Πολλά που πιστεύουμε δεν είναι αλήθεια. Πολλά που θεωρούμε δεν τα επικυρώνει η αλήθεια. Και αν κάποια άλλα είναι η αλήθεια, αυτό εμάς δεν μας ενδιαφέρει, γιατί εμείς στο τέλος θα προκρίνουμε να αγκιστρωθούμε σε μια απάτη, σε μια αναλήθεια, σε μια ανεδαφικότητα. Μας βολεύει αυτή η συστοίχιση της ανισορροπίας. Τα συναισθήματά μας ρηχά, φαιδρά και ατακτοποίητα. Ο κόσμος της ψυχής μας ανάστατος και ανήμερος. Οι εκρήξεις μας προδίδουν το πόσο ευάλωτοι και ασυγκράτητοι είμαστε και πόσο μας επηρεάζουν τα χρόνια πάθη. Να δείξουμε κάπου ελεύθερα την τρωτή πλευρά μας; Να εμφανίσουμε σε κάποιον το πόσο τσαλακωμένοι είμαστε; Μπορεί η ζωή να γίνει φωτογραφία, πόζα και ποστάρισμα; Η δυστυχία μας είναι η κρυψίνοιά μας. Η αναισθησία το όνειδος της αμίλητης συνείδησης. Η πολλή υποκρισία στο τέλος φέρνει την αναισχυντία. Ο κόσμος στέκεται στωικός απέναντί μας και κρατάει κατά πάνω μας την κριτική και την επίκρισή του όπως κρατάει το πιστόλι ο επίβουλος και ο κλέφτης. Ο τυπικά θρησκευάμενος κόσμος ως συνήθως αδυνατεί να κατανοήσει, να αντιληφθεί ή να συμπορευθεί με την έσχατη αδυναμία μας. Πτώσεις, ολισθήσεις, τσαλακωσιές και παραλήψεις, δεν συγχωρούνται σ’ αυτόν τον ντουνιά. Όλοι ομνύουμε στην ευγένεια που σκοτώνει τη ψυχή, στον κορνιζάρισμα των σχέσεων που φυλλορροεί την αληθινή επικοινωνία. Πέφτουμε σε λάθη, είμαστε απρόσεκτοι τις περισσότερες φορές, ασύνετοι με τις σχέσεις μας, αγνώμονες με τα δώρα που μας δόθηκαν από τον Θεό για τους ανθρώπους μας και μέσω των ανθρώπων μας για τον Θεό, στην τελική για την υγεία της ψυχής μας. Πελαγώνουμε και ρίχνουμε κάτω τον εαυτό μας με τις καταπληγωμένες ευαισθησίες μας. Τα διάφορα «γιατί» στέκονται σαν προσημάνσεις της συγχύσεως. Οι ανώφελες αιτιάσεις μάς ακολουθούν όπως οι σκιές τον μεθυσμένο. Οι άνθρωποι της θρησκευτικής γαλαρίας θα δώσουν εντολές, συμβουλές, παραινέσεις, αψυχολόγητες επισημάνσεις και μετά θα φύγουν. Σκασίλα τους. Κάποιοι θα κατηγοριοποιήσουν και θα ετικετάρουν τις εκφράσεις, τις εκφάνσεις και τον τρόπο μας. Κάποιοι είναι δίπλα μας μέχρι του σημείου της παρεξήγησης. Άλλοι δεν επιθυμούν καμία περαιτέρω εξήγηση. Ο κυνισμός του σιωπηλού και η ασοφία του κενολόγου στέκονται σαν πόλοι διλήμματος. Και ενώ όλοι σχεδόν χάσκουν μπροστά στην τρωτή εικόνα μας, στα ξεσπάσματα που ξαφνιάζουν, στις αντιδράσεις που δεν καταλαβαίνουν, μια ανέλπιστη ειρήνη διαχέεται μέσα στο κλίμα της παραζάλης μας. Πάλι μίλησε ο Αββάς Ισαάκ κι άνοιξε διάπλατα η εύστοργη αγκαλιά του Παραδείσου. Δεν μας ντρόπιασε και δεν μας νίκησε κανείς, μας συνεπήρε απρόσμενα η κατανόηση του Ουρανού. Το Πνεύμα δεν θραύει κανένα τσακισμένο καλάμι. Οι φίλαυτες ενοχές είναι που κάνουν σκόνη τις αντοχές μας. Μα ο Θεός μοιράζει ανανεωτικά τη δύναμή Του στους συντετριμμένους. Τι ωραία ησυχία βασιλεύει, κραταιωτική στην ενέργειά της και θαλπωρική στην παρουσία της. Μόνο ο φιλάνθρωπος λόγος του Αββά στέλνει μυρόδροσους ασπασμούς στην κουρασμένη μας ψυχή:

     «Υπόμεινε την αφροσύνη του εαυτού σου, αδελφέ»! …

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.